Η βεγγέρα
Γέλια, γνώριμες φωνές, μουσικές, φασαρία… Τα Ανοιχτά Ημερολόγια κοντοστάθηκαν στο κατώφλι. Η πόρτα άνοιξε. «Ελάτε κι εσείς! Περάστε! Μη στέκεστε! Όλοι οι καλοί χωράνε!»
Γέλια, γνώριμες φωνές, μουσικές, φασαρία… Τα Ανοιχτά Ημερολόγια κοντοστάθηκαν στο κατώφλι. Η πόρτα άνοιξε. «Ελάτε κι εσείς! Περάστε! Μη στέκεστε! Όλοι οι καλοί χωράνε!»
Το δελτίο καιρού έδειχνε πτώση της θερμοκρασίας και βροχή. Τα Ανοιχτά Ημερολόγια δεν το είχαν ακούσει. Ήταν στο δρόμο όταν
Τέλος Οκτώβρη κι ένας αέρας δυνατός ανέβασε τα Ανοιχτά Ημερολόγια ψηλά. Από εκεί πάνω κοιτούν μια παρέλαση, βλέπουν χιονισμένα βουνά και στάχτες, ακούν ένα μινόρε στο πιάνο, ιαχές, κανόνια κι αναφιλητά…
Πέρασαν τρεις εβδομάδες από τη μετάδοση αυτής της εκπομπής στο Πορτοκαλί ραδιόφωνο. Πολλά μεσολάβησαν και η ανάρτηση αναβαλλόταν. Τώρα, στον απόηχο του θλιβερού Ιούλη, βρήκε τη σειρά της…
Αυτή τη φορά τα Ανοιχτά Ημερολόγια βγήκαν από το σπίτι παίρνοντας ένα μπουκάλι νερό, ένα βιβλίο χωρίς να κοιτάξουν ποιο είναι και το τρανζιστοράκι τους
Την τελευταία μέρα του Μάη, τα Ανοιχτά Ημερολόγια άνοιξαν τα… ημερολόγια τους και ταξίδεψαν στο 1968, σε δρόμους γεμάτους κόσμο, τραγούδια, συνθήματα, πέτρες, παλμό και όνειρα, στο Παρίσι.
Aυτή τη φορά τα Ανοιχτά Ημερολόγια συνάντησαν ένα κόκκινο άλογο να ξαποσταίνει κάτω από μια λεύκα…
Τα Ανοιχτά Ημερολόγια σ΄αυτή τη βόλτα τους μπήκαν σε σιωπηλές κάμαρες κι απόμερα στενά, άκουσαν ντελάληδες και κλειδιά να στρίβουν, μύρισαν κανέλα, είδαν ένα άστρο διαλυμένο στο νερό, βουνά να γαλανίζουν και ένα φεγγάρι σε σχήμα ποτηριού
Τα Ανοιχτά Ημερολόγια ήπιαν νερό σε μια πηγή, ξεδίψασαν με λόγια της καρδιάς. Βράχηκαν, διάβασαν ποιήματα κι είδαν ένα δέντρο να κλαίει από χαρά.
Tα Ανοιχτά Ημερολόγια μπήκαν από ένα ανοιχτό παράθυρο σε ένα καλλιτεχνικό εργαστήρι, γεμάτο πολύχρωμες ψηφίδες, πινέλα και πάγκους με εργαλεία