Θα είναι το Ιντλίμπ το νέο Αλέπο;
Τελευταία γίνεται πολύς λόγος για την περιφέρεια Idlib της Συρίας και τις πιθανότητες ενός νέου σφοδρού προσφυγικού κύματος από την περιοχή
Τελευταία γίνεται πολύς λόγος για την περιφέρεια Idlib της Συρίας και τις πιθανότητες ενός νέου σφοδρού προσφυγικού κύματος από την περιοχή
Πρόσφατα έπεσε στην αντίληψή μου το άρθρο του κ. Αντωνόγλου στην «Απλωταριά» “Να ξεκολλήσουμε προσωρινά από το μαστίχι»
Ένας (Χιώτης) ζωγράφος, μια (υποστηρικτική) παρέα και μια καραβέλα (με φτερά)… ήταν ό,τι χρειαζόταν ο άδειος τοίχος ενός hostel στην παλιά πόλη της Λισαβόνας για να συναγωνίζεται σε ελευθερία τις φουσκωμένες από το πορτογαλικό αεράκι μπουγάδες, που απλώνονται από πάνω του.
Τις σκέψεις αυτές έκανα ένα βράδυ στου Πασά τη Βρύση παρακολουθώντας την «σχολική παράσταση» «Ελένη», με εμψυχώτρια την Στέλλα Τσιροπινά και τους καταπληκτικούς μαθητές της
Ένας σκαραβέος του 1970, ένα περίτεχνο ποδήλατο, τα ράσα του παπά-Μανώλη, ένα ξεχασμένο από το χρόνο βενζινάδικο και κυρίως το μεράκι μια παρέας 10 ανθρώπων, δημιούργησαν μια ταινία για τον έρωτα και τη ζωή με φόντο τις λαλάδες της Χίου
Παραμύθι της Φρόσως Χατόγλου βασισμένο σε έργα του ζωγράφου Δημήτρη Γέρου, στον οποίο ανήκει και ο τίτλος
Παλιά στα χωριά μας όλα τα έργα γινόταν με προσωπική εργασία. Κάθε μήνα ένα μέλος της οικογένειας εργαζόταν μαζί με τους άλλους χωριανούς για ένα κοινωφελές έργο. Αν κάποια οικογένεια δεν έστελνε ούτε ένα μέλος της, τότε οι υπόλοιποι την περιφρονούσαν.
Στο μέσο της πλατείας τοποθετήθηκαν τραπεζοκαθίσματα παρακείμενης ταβέρνας, με αποτέλεσμα ο ελεύθερος χώρος για ντόπιους και επισκέπτες να περιοριστεί σημαντικά
του Βαγγέλη Χαρίτου Κι όμως, στη Χίο υπάρχουν λιθόκτιστα γεφύρια. Μπορεί να μην ενώνουν τις απόκρημνες όχθες μεγάλων ποταμών όπως
Στο σχολείο αυτό μπορείς να κοιτάξεις την απέραντη θάλασσα και να ονειρευτείς τί υπάρχει πέρα από αυτήν