Το πιο όμορφο δέντρο της Χίου είναι νεκρό

του Γιώργου Κάκαρη

Έχει περάσει κοντά μια δεκαετία όταν άκουσα πρώτη φορά για «το πιο όμορφο δέντρο της Χίου». Τον «υπέροχο κέδρο με τις πλάκες ανάμεσα στα κλαδιά του, πάνω στις οποίες οι τσοπάνηδες άφηναν τυριά για να στραγγίσουν». Κάπως έτσι περιέγραφε τον επονομαζόμενο «Κέδρο του Κόλλαρου», ο ακούραστος Γιώργος Χαλάτσης, καθώς ανηφορίζαμε προς την περιοχή της Αμυθούντας με την παρέα του «Πελινναίου».

Όταν φθάσαμε στην «κοιλάδα του Καβερνάκη» και αντικρίσαμε τον κέδρο, οι προσδοκίες μας δεν διαψεύστηκαν. Ο μικρός κέδρος, αν και ξερός, ήταν πράγματι εντυπωσιακός. Θες τα γυμνά του κλαδιά. Θες η αρχοντική του κορμοστασιά. Θες οι γκριζόλευκες πέτρες που το «στόλιζαν» και το «πάντρευαν» με την τσοπάνικη παράδοση. Ο κέδρος, σαν εικόνα από παραμύθι με νεράιδες και ξωτικά, ξεχώριζε από τα υπόλοιπα χαμόδεντρα της περιοχής και μας γοήτευσε όλους.

Έκτοτε, όποτε πεζοπορούσαμε στην περιοχή, πάντα κάναμε μια στάση στον αγαπημένο μας κέδρο. Για να τον θαυμάσουμε ξανά και να τον δουν από κοντά όσοι φίλοι δεν είχαν την τύχη μέχρι τότε.

Πριν λίγες ημέρες περάσαμε ξανά από την περιοχή. Ο κέδρος είχε σπάσει από τη ρίζα και είχε πέσει. Μαζί του είχαν πέσει και οι περισσότερες πλάκες που -ποιος ξέρει πριν πόσα χρόνια- είχαν τοποθετήσει ανάμεσα στα κλαριά του οι τσοπάνηδες για να στραγγίζουν τα ξηρομούζυθρά τους.

Το πλήρωμα του χρόνου είχε φθάσει για τον γέρικο κέδρο. Τουλάχιστον δεν έγινε παρανάλωμα του πυρός. Δεν κόπηκε λαθραία για να γίνει καυσόξυλα, όπως τόσα άλλα δέντρα φέτος. Τουλάχιστον δεν ρημάχτηκε από καμιά μπουλντόζα, όπως τόσες άλλες φυσικές και πολιτισμικές ομορφιές του τόπου μας. Τυχεροί όσοι πρόλαβαν και είδαν από κοντά τον πανέμορφο κέδρο του Κόλλαρου.