γράφει η Ερμιόνη Φρεζούλη
Η Πάρνηθα αποτελεί ακόμα και σήμερα μια από τις μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού διεξόδους των Αθηναίων προς το βουνό ή το χιονισμένο βουνό, με τα δυο του καταφύγια να αποτελούν πόλο έλξης περιπατητών, και όχι μόνο. Πόλος έλξης είναι φυσικά και το καζίνο, που απευθύνεται σε άλλες ομάδες επισκεπτών.
Η πρόσβαση στο βουνό γίνεται πλέον μόνο με Ι.Χ., μετά την κατάργηση της μοναδικής λεωφορειακής γραμμής που έφτανε μέχρι το πασίγνωστο τελεφερίκ το 2011. Άρα οι μη έχοντες ΙΧ ή φίλους με ΙΧ δεν μπορούν να έχουν καν τη δυνατότητα επίσκεψης στο δάσος. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Και δεν είναι μόνο αυτό: Μαζί με την ιδιωτικοποίηση του καζίνο το 2003, πέρασε στην αμερικάνικη εταιρία και το τελεφερίκ. Ένα μέσο μαζικής μεταφοράς δηλαδή, που κατασκευάστηκε πριν από κάποιες δεκαετίες από το κράτος. Έτσι, σήμερα, διαβάζουμε στην είσοδο του τελεφερίκ ότι η μεταφορά είναι μεν δωρεάν, η εταιρία όμως έχει την δυνατότητα να επιτρέπει τη χρήση του μόνο για τους πελάτες του καζίνο. Και αυτό δεν είναι μόνο μια δυνατότητα, η εταιρία την αξιοποιεί δεόντως κάθε φορά που κρίνει ότι αυτό την εξυπηρετεί. Αυτό συνήθως γίνεται σε περιπτώσεις καιρικών φαινομένων όπου η κίνηση με ΙΧ μετά το τελεφερίκ δεν επιτρέπεται λόγω χιονοπτώσεων, πάγου κ.λπ. Και πέρσι και φέτος, όσοι έφτασαν εκείνες τις μέρες μέχρι το τελεφερίκ με την πρόθεση να μην πάνε στο καζίνο, αλλά να περπατήσουν στο χιονισμένο βουνό ή να επισκεφτούν τα καταφύγια, έμειναν με τον περιπατητικό τους εξοπλισμό στο χέρι…
Το δημόσιο μέσο μεταφοράς παραχωρήθηκε στην εταιρία, μαζί με το δικαίωμα πρόσβασης των πολιτών στο βουνό.
