του Δημήτρη Αντωνόγλου
Πριν λίγο μου ήρθε στο μυαλό, η ιστορία του κεραυνοβόλου έρωτα στα 12 μου με μια πράσινη οθόνη, η οποία πόζαρε σε βιτρίνα καταστήματος στη Ρόδο, στα μέσα της δεκαετίας του 80. Ενός έρωτα που κατέληξε γρήγορα σε «γάμο» με προίκα από τον παππού. Ακολούθησαν ατελείωτα ξενύχτια, στην αρχή με παιχνίδια και αμέσως μετά με ένα βιβλίο προγραμματισμού Βasic στα Αγγλικά και ένα αγγλοελληνικό λεξικό. Η αρχή μιας ιστορίας που κατέληξε στο να σπουδάσω πληροφορική στη Βρετανία και να διδάσκω σήμερα στα σχολεία της Χίου.
Αυτές μου τις γλυκές αναμνήσεις τις «πυροδότησε» η ολοκλήρωση του κομματιού που μου αναλογεί, από την καταγραφή υλικού του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πληροφορικής Χίου. Η καταγραφή αφορά σε παλιούς υπολογιστές, περιφερειακά και λογισμικό που έχει συγκεντρώσει ο Σύλλογος και θα μπορούσαν άνετα να αποτελέσουν εκθέματα σε ένα μουσείο πληροφορικής που θα φτιαχτεί εδώ στη Χίο.
Την ώρα που κατέγραφα τεχνικά χαρακτηριστικά τα οποία φαντάζουν «αστεία» σήμερα (32 kilobyte RAM !), σκέφτηκα ότι αρκετοί θα αναρωτιούνται αν δικαιολογεί η νοσταλγία μας τη δημιουργία ενός μουσείου.
Η πληροφορική επανάσταση έφερε εκπαιδευτικές, ψυχαγωγικές, κοινωνικές και επικοινωνιακές αλλαγές. Οι υπολογιστές άλλαξαν την κλίμακα των επιχειρήσεων. Βελτίωσαν την ενδοεπιχειρησιακή επικοινωνία, τη δημιουργικότητα, την αποθήκευση και ροή πληροφοριών, επιτάχυναν και εξέλιξαν τις διαδικασίες παραγωγής, προώθησης και διάθεσης προϊόντων. Όλα αυτά συνδέονται με ιστορίες. Επιχειρήσεις που άνοιξαν και έκλεισαν, ανθρώπους που εργάστηκαν, εμπορεύματα που παρήχθησαν και μετακινήθηκαν. Μεταξύ αυτών κι εγώ ως καθηγητής πληροφορικής και τώρα οργανικό κομμάτι του τόπου. Η ιστορία μας είναι παράλληλη με την ιστορία της εξέλιξης στο υλικό, το λογισμικό και την χρήση των υπολογιστών. Και αυτές τις ιστορίες μπορείς να τις πει κανείς μαζί. Και ποιος καλύτερος τρόπος από ένα μουσείο ζωντανό, με εκθέματα, αφήγηση και δραστηριότητες.
Αλλά ένα Μουσείο Πληροφορικής έχει και άλλη μια σημαντική εκπαιδευτική διάσταση. Πριν 30 χρόνια, όταν αγόραζες ένα υπολογιστή, δεν είχες Internet, παράθυρα, ποντίκι. Μόνο πανάκριβα λιγοστά προγράμματα και παιχνίδια. Το μηχάνημα με το που το άνοιγες καταλάβαινε μόνο γραπτές εντολές σε γλώσσα προγραμματισμού. Έπρεπε λοιπόν να σκαλίσεις, να διαβάσεις και να μάθεις προγραμματισμό για να το αξιοποιήσεις. Είχε λοιπόν μια τεράστια εκπαιδευτική αξία “out of the box” και οδήγησε πολύ κόσμο να σπουδάσει πληροφορική.
Αυτήν την εμπειρία μπορούμε να την αναβιώσουμε σήμερα. Να βοηθήσουμε τους μαθητές να περάσουν από τη νοοτροπία του καταναλωτή λογισμικού σε αυτήν του δημιουργού. Να κατανοήσουν την εξέλιξη του προγραμματισμού και την ευρηματικότητα του ανθρώπου να δημιουργήσει, όταν τα εργαλεία ήταν φτωχά και πρωτόλεια. Πώς μπορούσε κάποιος να γράψει λογισμικό για επιχειρήσεις με το ένα χιλιοστό της μνήμης και της ταχύτητας ενός σημερινού κινητού. Και όλα αυτά να τα δοκιμάσει με τα χέρια του σε μηχανήματα που ακόμη και σήμερα λειτουργούν.
Το να φτιάξεις ένα μουσείο όμως δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Θέλει σημαντικούς πόρους. Υλικούς και ανθρώπινους. Αλλά για μας στο Σύλλογο Εκπαιδευτικών Πληροφορικής Χίου είναι ένα όραμα που δε θα εγκαταλείψουμε εύκολα. Μέχρι τώρα:
- Καταγράψαμε το υλικό που έχουμε συγκεντρώσει με βάση διεθνείς προδιαγραφές.
- Εκπαιδευτήκαμε (20 άτομα) μέσω του Ευρωπαϊκού Προγράμματος Erasmus+ στα Πανεπιστήμια του Αϊντχόφεν στην Ολλανδία και της Βαλένθια στην Ισπανία στην δημιουργία εικονικών και πραγματικών μουσείων τεχνολογίας.
- Ετοιμάζουμε το εικονικό μουσείο Πληροφορικής που θα ανέβει σύντομα στο διαδίκτυο με όλα μας τα εκθέματα.
- Συνεχίζουμε να αναζητούμε χώρο και πόρους για τη δημιουργία του φυσικού μας Μουσείου στη Χίο.
Σε λίγο καιρό ευελπιστούμε ότι θα μπορούμε να δείξουμε στην πράξη στους μαθητές μας τι κάναμε τους υπολογιστές χωρίς το Internet. Στο Μουσείο Πληροφορικής της Χίου!
