γράφει ο Σιδερής Τσούρος
Αν κάτι έχει αποδειχθεί περίτρανα τα έξι αυτά χρόνια της κρίσης, ή καλύτερα της νέας οικονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας, είναι ότι υπάρχει ανάγκη για συνεργασίες και συνένωση δυνάμεων και πόρων.
Ζήσαμε τους κοινωνικούς αυτοματισμούς, οι οποίοι πρέπει να ομολογήσουμε τα πήγαν περίφημα. Η κάθε επαγγελματική κατηγορία στράφηκε ενάντια στις υπόλοιπες έχοντας την ανόητη και αυθαίρετη ελπίδα ότι εκείνη θα διασωθεί και θα γλιτώσει από τη λαίλαπα του ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν συνέβη αφού δεν ήταν ποτέ ο στόχος και ο ρόλος του κοινωνικού αυτοματισμού. Το ξεδόντιασμα έγινε σταδιακά, άγγιξε όλη τη μεσαία τάξη και τα επόμενα 3-4 χρόνια θα ολοκληρωθεί προκειμένου να εδραιωθεί και να εμπεδωθεί η νέα κοινωνική πραγματικότητα. Αυτή προβλέπει περαιτέρω κατακόρυφη πτώση του βιοτικού επιπέδου των πρώην μεσοαστών και ανείπωτη φτώχεια και υπερσυγκέντρωση πλούτου, δημόσιας αλλά και ιδιωτικής περιουσίας (κατασχέσεις κτλ) στα χέρια των λίγων. Αν μιλούσε κανείς για κυρίαρχη ολιγαρχία το 2010 θα χαρακτηριζόταν υπερβολικός ή καλύτερα γραφικός. Μήπως όμως δεν είναι αλήθεια; Δεν το ζούμε σαν πραγματικότητα; Δεν υπάρχουν οι λίγοι που χαράσσουν αυτή την πολιτική;
Σε ό,τι αφορά τη Χίο ακολουθεί και αυτή την ίδια πορεία, με κάποια διαφορά φάσης, αφού υπήρχε απόθεμα από την ενασχόληση με τη ναυτιλία, όμως η φτώχεια πια έχει αρχίσει να φαίνεται και στο νησί, στην αγορά, στις συζητήσεις. Και αν οι κοινωνικοί αυτοματισμοί και οι κοινωνικές αντιπαλότητες δεν ήταν τόσο έντονες αφού η Χίος αποτελεί μικρή κοινωνία, εν τούτοις, το νησί έπασχε και πάσχει από το μικρόβιο του ατομισμού. Λείπει η κουλτούρα των συνεργασιών, της ομαδικότητας, του συλλογικού πνεύματος.
Η Χίος διαθέτει πολύ αξιόλογες μονάδες. Επιστήμονες, λόγιους, επιτυχημένους επιχειρηματίες και εμπόρους, ανήσυχους ανθρώπους με οικολογικές ευαισθησίες και γενικά ανθρώπους με πολύτιμη εμπειρία και καινοτόμες ιδέες. Και όμως. Δεν παράγεται προϊόν, δεν προκύπτει εισόδημα, δεν αναδεικνύεται, ούτε διασφαλίζεται το φυσικό περιβάλλον του νησιού, αφού το ανθρώπινο κεφάλαιό του δεν βρίσκει γλώσσα συνεργασίας. Κι αυτό, η ολιγαρχία που λέγαμε παραπάνω, κατεστημένη ή νεόκοπη το εκμεταλλεύεται. Εκεί ποντάρει!
Αυτά τα εξαιρετικά δύσκολα χρόνια και προνοώντας για τα επόμενα που θα είναι ακόμη σκληρότερα, αναδεικνύεται πλέον πιο επιτακτική η ανάγκη για συνεργασίες πάσης φύσεως. Πολιτικές, επιχειρηματικές, περιβαλλοντικές. Οι μονάδες ήταν αποτελεσματικές σε ένα εύρυθμο κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό περιβάλλον και όχι στις καταστάσεις οικονομικού πολέμου, ξεδιάντροπης λεηλασίας του οικογενειακού εισοδήματος, ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου και καταστροφής του φυσικού κεφαλαίου του νησιού, καταστάσεις που είτε τις βιώνουμε, είτε τις βλέπουμε να έρχονται.
Ας τα αναλογιστεί ο καθένας και ας παραμερίσει την πλάνη ότι «δεν τον αφορούν». Τα πράγματα θα δυσκολέψουν περισσότερο και χρέος μας είναι να είμαστε προνοητικοί. Και κυρίως ανοιχτοί σε διάλογο, συνεργασίες και δημιουργική ομαδική δουλειά.
