γράφει ο Κώστας Ζαφείρης
Παρακολουθώ αυτές τις μέρες μια αριστουργηματική αμερικανική τηλεοπτική σειρά που ακούει στο όνομα Damnation. Διαδραματίζεται στην εποχή της Μεγάλης Ύφεσης, τη δεκαετία του 1930, σε μια μικρή αγροτική κοινότητα της Άιοβα των Η.Π.Α. Στο επίκεντρο οι χτυπημένοι από την οικονομική κρίση αγρότες που κινδυνεύουν να χάσουν ολόκληρο το υποθηκευμένο βιός τους σε πλειστηριασμούς. Απέναντί τους οι παμφάγες τράπεζες, η φιλική σ’ αυτές εξουσία, οι διεφθαρμένες μέχρι το κόκαλο δυνάμεις καταστολής. Το παιχνίδι μοιάζει, και είναι, στημένο. Μόνα τους όπλα η αλληλεγγύη, η αντίσταση κι ο ξεσηκωμός.
Δεν γνωρίζω την τελική έκβαση της σειράς. Και να την γνώριζα δεν θα την έγραφα σε τούτο το σημείωμα. Πάντως η σειρά είναι βασισμένη σε πραγματικά περιστατικά. Αναπόφευκτα έρχονται στη σκέψη οι αναλογίες με τη σημερινή δική μας κατάσταση. Τα χιλιάδες χτυπημένα από την κρίση νοικοκυριά. Η απελπισία των ανθρώπων που κινδυνεύουν να χάσουν τα πάντα. Οι παμφάγες τράπεζες. Η φιλική σ’ αυτές εξουσία. Η –στα όρια της ιδεοληψίας- εμμονή των δανειστών για διεξαγωγή πλειστηριασμών ακόμα και για τα ελάχιστα χρέη. Η συνταγή μοιάζει η ίδια με τη δεκαετία του 1930. Το παιχνίδι μοιάζει, και είναι, στημένο. Ωστόσο οι αμερικανοί αγρότες, έστω και μέσα από μια ιστορία, δείχνουν ένα δρόμο: μόνα μας όπλα η αλληλεγγύη, η αντίσταση κι ο ξεσηκωμός.
