Οι αδύναμοι παίκτες

της Νατάσας Στραχίνη

Συνήθως η είδηση με φτάνει νωρίς. Κάποιος θα δει κάτι στα media και θα μου το στείλει ή θα με πάρει τηλέφωνο, αν είναι πολύ κοντά του τα γεγονότα. Το ίδιο θα κάνω κι εγώ. Μια «συμφωνία» που στεγάζει την θλίψη μας. Σα να χτυπάς με συμπάθεια το φίλο σου στον ώμο μετά την κηδεία. Έπειτα οι λέξεις αναλώνονται στο «πόσοι χάθηκαν» κι αν «κάποιος γλίτωσε»…

Σήμερα το τηλέφωνο χτύπησε πρωί-πρωί. «Πέντε νεκροί και τρεις αγνοούμενοι. Στον Κόρακα στο Μανταμάδο. Έχει καλό καιρό και είναι τόσο κοντινή η απόσταση… δεν ξέρω τι έγινε…είναι και οι Ευρωπαίοι εδώ, για να ελέγξουν τα κέντρα πρώτης υποδοχής» «άσε τους να μυρίσουν κι αυτοί λίγο το θάνατο» κλείσαμε. Τι να γράψεις τώρα; Ο κόσμος δεν ζορίζεται μ αυτά. Εδώ κοντεύουμε να τα συνηθίσουμε εμείς. Έπειτα αναλώθηκα στις δουλειές του γραφείου.

Στο ραδιόφωνο οι θάνατοι είναι τέταρτο θέμα. Κάθε μία ώρα επαναλαμβάνονται με ακρίβεια και συνέπεια ανάμεσα στα εισοδηματικά κριτήρια και τις εξελίξεις στην Ουκρανία. Ως το βράδυ θα’ χει χαθεί από τις πρώτες ειδήσεις. Τα γεγονότα τρέχουν, ειδικά όταν αρχίζεις να τα συνηθίζεις, που σημαίνει ότι τα δέχεσαι ως φυσικό να συμβαίνουν.

Οι πνιγμένοι Σύροι είναι τελικά μέλη μιας οικογένειας, οι γονείς, τα δυο παιδιά και η γιαγιά που μαζί με τον διασωθέντα εικοσάχρονο τρίτο γιο της οικογένειας ταξίδευαν με την ελπίδα να φτάσουν στην Σουηδία σε συγγενείς τους.

Κι έγινε μεσημέρι. Στα μέηλ από απέναντι ήρθε η είδηση στα αγγλικά “new shipwreck near Kos – Bodrum in Turkish side”. Διαβάζω την είδηση «4 νεκροί, δύο αγνοούμενοι. Ένα αγόρι κι ένας άνδρας πέθαναν στο νοσοκομείο της Αλικαρνασσού».

Τα σύνορα σήμερα έπαιξαν το γνωστό παιχνίδι τους κι έχασαν πάλι οι ίδιοι «αδύναμοι» παίκτες.