του Γιάννη Μακριδάκη
Χθες έκανα μια βόλτα στο λιμάνι και είδα ένα φορτηγό να ανεβαίνει στην πλάστιγγα των αναχωρήσεων. Ήταν σκεπασμένο με μουσαμά και από μακριά δεν μπορούσα να δω τι φορτίο κουβαλούσε, μου έκανε όμως εντύπωση το γεγονός ότι κάποιο φορτηγό φεύγει γεμάτο, δηλαδή ότι κάτι εξάγουμε ακόμη ως νησί. Πλησιάζοντας κοντά διαπίστωσα ότι ήταν φορτωμένο ανακυκλώσιμα απορρίμματα, προφανώς το μόνο προϊόν που εξάγουμε πια σε μεγάλες ποσότητες και σε σταθερή βάση, από τότε που προσανατολιστήκαμε στις αξίες της δυτικής καταναλωτικής ζωής και διαβίωσης.
Η βόλτα μου στο λιμάνι όμως δεν ήταν μόνο για περιπλάνηση, είχε έναν στόχο πολύ σχετικό με την πιο πάνω παρατήρηση και διαπίστωση. Πήγα να ρωτήσω στα πρακτορεία των ναυτιλιακών εταιριών που εξυπηρετούν τη συγκοινωνία Χίου Πειραιά, πόσο κοστίζει η φορτωτική ενός καφασιού λαχανικών, λόγω του ότι η φυσική καλλιέργεια την οποίαν ασκώ, σε συνδυασμό με την αλλαγή της καταναλωτικής νοοτροπίας των αστών, έφεραν στο διάβα μου έναν συνειδητοποιημένο επιχειρηματία της πρωτεύουσας, ο οποίος μου ζήτησε να τον προμηθεύω κάθε βδομάδα με καθαρά και αγνά αγροκτηνοτροφικά προϊόντα της Βολισσού για να «καταναλώνουν» οι 25 οικογένειες των υπαλλήλων που στελεχώνουν τα γραφεία του. Μια πραγματικά αναπτυξιακή πρόταση δηλαδή για την Βολισσό και τους ανθρώπους της, η οποία θα μπορούσε να αποτελέσει την μαγιά για κάποια λίγο μεγαλύτερης κλίμακας παρόμοια ιστορία με την εμφάνιση στο μέλλον και άλλων τέτοιων εταιριών-πελατών, η οποία θα προάγει τον συνεργατισμό μεταξύ των παραγωγών του χωριού και θα αποτελέσει την επιβράβευση και την οικονομική ενίσχυση της προσπάθειάς μας να δώσουμε στο χωριό τον χαρακτήρα του καθαρού από χημικά παραγωγικού τόπου.
Διαπίστωσα όμως μετά λύπης και έκπληξης ότι το κάθε τελάρο με κολοκύθια, το οποίο θα έφευγε από τα χωράφια μας για να φτάσει στον Πειραιά, έχει ναύλο με το βαπόρι της γραμμής, το οποίο ανέρχεται στα 11 ευρώ, δηλαδή τα μεταφορικά κοστίζουν περισσότερο από τα παραγόμενα προϊόντα.
Με αυτή την πολιτική είναι φανερό ότι η ανάπτυξη δεν πρόκειται ποτέ να έρθει στα μέρη μας, όχι διότι δεν τη θέλουμε, αλλά διότι είναι ορισμένη σύμφωνα με τα μέτρα και τα σταθμά των πρωτευουσών του ισοπεδωτικού παγκοσμιοποιημένου καταναλωτικού καπιταλισμού, που δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει και τι συμβαίνει με την ιδιαιτερότητα της κάθε περιοχής και δη με τα νησιά.
Συζήτηση3 Σχόλια
οδυνηρή διαπίστωση αν και δεν είναι πρωτάκουστη. Απλά στενοχωριέται κανείς όταν διαπιστώνει συνεχώς σε κάθε προσπάθεια, την έλλειψη σχεδιασμού και προοπτικής , την αδυναμία ενός κράτους να συνδράμει αυτές τις προσπάθειες μικρές η μεγάλες των πολιτών του να κρατηθούν όρθιοι και να κρατήσουν τον τόπο τους..
Αγαπητέ, Γιάννη εμείς που καταγόμαστε από τα χωριά και είχαμε γονείς αγρότες – παραγωγούς τα γνωρίζομε χρόνια τώρα από πρώτο χέρι αυτά που λες. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι αφήσαμε περιουσίες ολόκληρες να ρημάζουν ή να τις εκμεταλλεύεται ο καθένας και σπουδάσαμε για να εξασκήσουμε άλλα επαγγέλματα, καθότι βλέπαμε ότι η δουλειά του αγρότη είναι πολύ σκληρή και τα λεφτά αβέβαια. Ακόμα και τώρα που ως συνταξιούχοι παράγουμε ότι μπορούμε για εμάς διαπιστώνουμε πως δε συμφέρει για κάτι άλλο.Για παράδειγμα το αγνό μας λάδι παραμένει στο κελάρι απούλητο καθότι προτιμά ο καταναλωτής από τα σούπερ μάρκετ το σπορέλαιο που είναι φθηνότερο. Μαζεύουμε λοιπόν αυτό που θα καταναλώσουμε και τις υπόλοιπες ελιές τις αφήνομε στα πετεινά του ουρανού. Εξάλλου δε μας συμφέρει γιατί και και τα μεροκάματα είναι ακριβά, άσε που δε βρίσκεις και εργάτες παρά μόνο αλλοδαπούς.
Γιάννη πάρε τιμή απο μεταφορική εταιρία π.χ. Ερμής 2271040600 η ρώτησε απο ευθείας τον ιδιοκτήτη Βασίλη Βαβάκα εξήγησε του την αναλογία τιμής προϊόντος κ.λπ. Πιστεύω πως δεν θα κοστίζει πάνω απο 4€ εφόσον παραδωθεί στην πολη και παραληφθεί από τις αποθήκες τους στο Ρέντη. Οικονομίες κλίμακας δεν υπάρχουν πολλές αλλά προσπάθησε το έτσι θα βοηθηθούν κί άλλοι αν «ανοίξει»ένα τέτοιο «κανάλι»