«Η γη είναι πηγή» – Δημοτικός λαχανόκηπος Μυτιλήνης

της Νατάσας Στραχίνη

Απόγευμα και μόλις μπαίνεις στο χωράφι, ακούς τσαπάκια να σκάβουν και ομιλίες. Κοιτάζεις ευθεία μπροστά σου κι απλώνεται ένα περίεργο μωσαϊκό από μπαξέδες. Κάθε χωραφάκι πασχίζει να ξεχωρίσει από το διπλανό του με πρόχειρη ή και περίτεχνη περίφραξη, συνήθως από τα καλάμια που φυτρώνουν παραπέρα… Μπήκαμε διστακτικά και αναζητήσαμε να μάθουμε τι συμβαίνει εκεί.

Το σχέδιο είναι απλό: η Ι. Μητρόπολη Μυτιλήνης παραχώρησε μία έκταση στην περιοχή του ΠΙΚΠΑ (κοντά στο αεροδρόμιο) και 100 άνεργοι μπορούν να καλλιεργήσουν 50 τμ γης ο καθένας, για δύο χρόνια. Υποβλήθηκαν οι αιτήσεις, έγινε η κλήρωση για την μοιρασιά των μικρών κομματιών κι άρχισε η προσπάθεια. Τους παρέχονται εργαλεία, λάστιχα ποτίσματος, βιολογικά λιπάσματα, το νερό του ποτίσματος και τα μισά από τα πρώτα φυντάνια ενώ δύο γεωπόνοι είναι εκεί για να τους υποδείξουν πώς να προχωρήσουν. Αυτά είναι τα τυπικά. Η εικόνα του πολύχρωμου μπαξέ όμως είναι πέρα από κάθε περιγραφή εξαιρετικά αισιόδοξη.

Οι καλλιεργητές το έχουν πάρει πολύ στα σοβαρά κι αισθάνεσαι αμέσως ότι κάτι σημαντικό συμβαίνει εδώ. Η ανταπόκριση του κόσμου είναι σπουδαία. Παίζει και μια μικρή άτυπη κόντρα, ποιος θα σταθεί καλύτερα στην προσπάθεια του. Χρειάζεται πολύς κόπος για να καθαριστεί το χωραφάκι από τις πέτρες που αφθονούν. «Η καλλιέργεια θα είναι βιολογική, ωστόσο συναντήσαμε προβλήματα -κυρίως τετράνυχο- και αναγκαστήκαμε να τον αντιμετωπίσουμε με χημικά σκευάσματα. Παρ’ ολ’ αυτά προχωράμε κι ελπίζουμε ότι θα έχουμε μια καλή παραγωγή» μας εξηγεί ο γεωπόνος.

Μία βόλτα ανάμεσα στα χωραφάκια μας δίνει την αφορμή για κουβέντα με τους καλλιεργητές. Ξεκίνησαν αργά, μόλις ενάμιση μήνα πριν , αυτό είναι ίσως το μόνο μικρό παράπονο που ακούστηκε από την πλευρά τους. Κάποιοι γνώριζαν από τους γονείς τους, κάποιοι έχουν ασχοληθεί και παλαιότερα, για άλλους είναι η πρώτη φορά και αναζητούν συμβουλές. «Τα διαβάζεις στα βιβλία και στο ίντερνετ αλλά δεν είναι το ίδιο στην πράξη. Άμα δεν σου δείξει κάποιος, να σου πει δυο λόγια δεν γίνεται…» μας λέει ο Νίκος και χαμογελά παίρνοντας από το τσουβάλι με το βιολογικό λίπασμα για να ρίξει στις ντοματιές του.

Προχωράμε πιο πέρα στον ψηλότερο φράχτη στην άκρη του χωραφιού. Εκεί στέκεται η Άννα και ο άνδρας της που με επιμέλεια έφτιαξε την περίφραξη με καλάμια και βίδες. Έστησε εκεί και μια πραγματικά μικρή «παράγκα» για να βάζουν δυο πλαστικές καρέκλες και τα σύνεργα του καφέ. Μας καλούν με χαρά για να δούμε από μέσα το μπαξέ τους. Η Άννα ξέρει από χωράφια γιατί κατάγεται από χωριό. «Τα παιδιά μας δεν ξέρουν τίποτα από τις καλλιέργειες. Έχουν μεγαλώσει σαν τα δικά σας παιδιά, μπροστά στον υπολογιστή. Ήρθαν εδώ να δουν, ο γιος μας κοίταξε γύρω γύρω, ρώτησε τι είναι αυτό, τι είναι εκείνο κι έφυγε. Η κόρη όμως ήθελε κι εκείνη να φυτέψει. Να, ελάτε να σας δείξω τις μελιτζάνες που έφτιαξε στο παρτεράκι της». Την ρωτάμε αν δυσκολεύεται με το σκάψιμο, την ζέστη. Αν είναι αρκετή η έκταση που τους έχουν δώσει. «Η γη είναι πηγή» μας αποστομώνει.

Στο δρόμο μας πολλά χαμόγελα. Κάποιοι καμαρώνουν πολύ κι όχι άδικα. «Έλα να κάτσεις εδώ σ αυτή την πολυθρόνα» μας λέει ο Γιώργος δείχνοντας μας μια παλιά καρέκλα με τέντα από καλάμια. «σα θρόνος, ε;» Πράγματι, εκείνο το όμορφο απόγευμα νομίζεις πως τα έχεις όλα μπροστά σου. Χαμόγελα, προσπάθεια, συμπάθεια και κυρίως αισιοδοξία. Αυτό το τελευταίο μας λείπει πολύ τελευταία. Κι όμως μέσα στον Δημοτικό λαχανόκηπο της Μυτιλήνης κάποιοι άνεργοι με τους φίλους και τις οικογένειες τους φαίνεται πως αποφάσισαν να μην είναι αδρανείς. Μόλις τους δόθηκε η ευκαιρία βρήκαν τον τρόπο να δημιουργήσουν, να παράγουν και να αισθάνονται λίγο καλύτερα. Και θα φάνε και την φρέσκια ντοματούλα τους σε κανένα μήνα. …

Φωτογραφίες: Στέλιος Κραουνάκης