του Σιδερή Τσούρου
Για όσους έζησαν από τα μέσα το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο το περίεργο δεν είναι ότι έκλεισε, αλλά το πως κατόρθωσε να παραμείνει ανοιχτό όλα αυτά τα χρόνια!
Γιατί, σχήματα όπως το ΔΗΠΕΘΕ, δεν έχουν ζωή από μοναχά τους. Ζωογονούνται ή απονεκρώνονται ανάλογα με τις δόσεις οξυγόνου που τους παρέχουν οι άνθρωποι που τα στελεχώνουν. Και δυστυχώς, η περίπτωση του ΔΗΠΕΘΕ, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα, ενός θεσμού, που ενώ σε γενικές γραμμές πήγε πολύ καλά σε όλη την Ελλάδα, στη Χίο κατάντησε αναξιόπιστος και μίζερος.
Το ΔΗΠΕΘΕ της Χίου ήταν σε… νευρική κρίση από την ίδρυσή του, το 1995. Όταν δόλια μεθοδεύτηκε με απίστευτες διαδικασίες (ακόμη και με αντικατάσταση μελών του διοικητικού συμβουλίου προκειμένου να σχηματιστεί η επιθυμητή στην τότε δημοτική αρχή πλειοψηφία) η εκπαραθύρωση του θεμελιωτή του, του Κωνσταντίνου Μάριου, χάριν της γκλαμουριάς και των «επώνυμων» διευθυντών. Μέσα σε ένα χρόνο καταφεσώθηκε και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Γνώριζε ολιγόμηνες διακοπές ηρεμίας και κατόπιν, ξαναγύριζε στην εσωστρέφεια, τη σχολαστική παρατήρηση των αφαλών των μελών του Διοικητικού Συμβουλίου και φτου κι από την αρχή. Συνέβαλαν στην καταστροφή και τα καλλιτεχνικά κυκλώματα που απομύζησαν συστηματικά τους πόρους και το σώμα του θεατρικού οργανισμού.
Οι Δημοτικές Αρχές αντιμετώπισαν τη σύνθεση και τη συγκρότηση του Διοικητικού Συμβουλίου, με κριτήρια παρόμοια με αυτά που θα συναντούσαμε σε ένα σωματείο της σειράς. Κανένας δεν σκέφτηκε, όλα αυτά τα χρόνια, ότι η διοίκηση του ΔΗΠΕΘΕ, θα πρέπει να είναι προϊόν διαπαραταξιακής συμφωνίας. Θα πρέπει να απαρτίζεται από καταξιωμένους ανθρώπους με διοικητική πείρα, που δεν θα περιμένουν να ωφεληθούν ή να πάρουν φως ή να αντλούν κοινωνική υπόσταση και καταξίωση από τη συμμετοχή τους στο ΔΗΠΕΘΕ. Αντίθετα, τα μέλη του Δ.Σ. θα μπορούν να δίνουν από τη δική τους λάμψη και αξία στην υπόθεση του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.
Η πραγματικότητα όμως ηταν διαφορετική. Παρατρεχάμενοι και «δημότες», συνωστίζονταν αμέσως μετά τις εκλογές, έξω από τα γραφεία δημάρχων και αντιδημάρχων, προκειμένου να κατορθώσουν να συμμετάσχουν στην… πολυπόθητη διοίκηση του ΔΗΠΕΘΕ και να λάβουν την αντιμισθία. Έτσι, μία πολιτιστική δημοτική επιχείρηση, πολύ μικρή για τα δεδομένα της παγκοσμιοποίησης, αλλά γίγαντας για τα πολιτιστικά δεδομένα της Χίου, αφέθηκε να διοικείται από ένα ετερόκλητο και συστηματικά συγκρουόμενο σύνολο ανθρώπων. Άνθρωποι χωρίς ειδικές γνώσεις διοίκησης, συνταξιούχοι, ανεπάγγελτοι, εκπρόσωποι κοινωνικών φορέων που έχουν αποσύρει την εντολή τους, όλοι έχουν κατά καιρούς περάσει από το Διοικητικό Συμβούλιο.
Πολλαπλό το βάρος που έχει πληρώσει το ΔΗΠΕΘΕ.
Κατ’ αρχήν οικονομικό: Η περίοδος Αρζόγλου έκλεισε το 1997 με έλλειμμα σχεδόν 50.000.000 δρχ. Προσωπικές αντιπαραθέσεις και γινάτια μελών του Δ.Σ. με εργαζόμενους, κατέληξαν το 1996 σε οριστική απόλυση ενός εργαζόμενου, με αποτέλεσμα, δυσβάστακτη δικαστική αποζημίωση 10.000.000 δρχ. Τα πρακτικά των συνεδριάσεων του διοικητικού συμβουλίου του ΔΗΠΕΘΕ θα μπορούσαν να δώσουν τροφή για θεατρικά έργα – φαρσοκωμωδίες.
Τι μένει μετά από όλα αυτά; Πάρα πολλά για τους ανθρώπους που πίστεψαν στο ΔΗΠΕΘΕ και κόπιασαν για αυτό, τουλάχιστον στα πρώτα στάδια λειτουργίας του, τους χιώτες ηθοποιούς που εργάστηκαν στο πρόδρομο ΔΗΘΕΧ, στους θεατές που απόλαυσαν τις παραστάσεις. Ας ευχηθούμε, εφόσον δημιουργηθεί νεό ΔΗΠΕΘΕ στη Λέσβο να έχει καλύτερη τύχη και να αγκαλιάσει ολόκληρη την περιφέρεια.
