Αυγό… στην παραλία

του Μιχάλη Μελαχροινούδη

Στην παραλία το καλοκαίρι υπάρχουν φυλές-φυλές. Αυτό είναι γνωστό κι έχει μελετηθεί επαρκώς και τεκμηριωθεί από την επιστήμη της κοινωνιολογίας. Αν μιλήσουμε με παράδειγμα για το τι σημαίνει αυτό, σκεφτείτε γνωστές σας παραλίες, π.χ. εδώ στη Χίο την Αγ. Φωτιά. Το νότιο τμήμα της, προς τα δεξιά, παιδιά, έφηβοι, νεαροί και νεαρές ή αλλιώς «beautiful people», όπως λέει και ένα πολύ κοντινό μου πρόσωπο. Στο βόρειο τμήμα, προς τα αριστερά, οικογένειες με παιδιά, μεγαλύτεροι σε ηλικία, μόνοι ή μόνες που θέλουν ησυχία.

Περίπου το ίδιο με το κομμάτι της παραλίας που επιλέγεις ισχύει και με την ώρα που πας στην παραλία. Οι «beautiful people» προτιμούν τις μεσημεριανές ώρες για να μαυρίσουν ή να καούν, δεν ενδιαφέρει και τόσο, οι μεγαλύτεροι κατηφορίζουν στην παραλία για μεγαλύτερη ασφάλεια ή αργότερα το απόγευμα ή πιο νωρίς το πρωί.

Με δυο παιδιά λοιπόν κι εγώ καταλαβαίνετε ήδη από την αρχή του σημειώματος σε ποια «φυλή» ανήκω και για αυτήν και κάποια χαρακτηριστικά της γράφω. Είναι το καλοκαίρι λοιπόν, οι ώρες που είμαστε έξω, η επαφή με τις διπλανές πετσέτες ή καρέκλες που ακούς, γίνεσαι μάρτυρας όσων συμβαίνουν και δυστυχώς οι «δίπλα» δεν περνάνε καθόλου καλά. Φωνάζουν στον μπόμπιρα να μπει στο νερό: «εγώ που σου πήρα μπρατσάκια, κουβαδάκια, σκασμένο, δεν πρόκειται να σε ξαναφέρω!». Στη συνέχεια το «σκασμένο» δε λέει να βγει από το νερό: «βγες έξω, εγώ φεύγω, βγες έξω πού να σε πάρει, θα δεις μόλις πάμε σπίτι, όλα στον πατέρα σου, δεν θα σε ξαναφέρω βρε!». Με τα πολλά βγαίνει από το νερό: «Μην πατάς στην άμμο, θα λερώσεις το αυτοκίνητο, βγάλε το μαγιό θα βρέξεις τα καθίσματα και θα τις φας!». Φασαρία, φωνές και απειλές και συνήθως το μαγιό δεν θα το βγάλει αλλά κάθυγρο ζώνεται την πετσέτα και σαν το λουκανοπιτάκι χώνεται με την άμμο στο αμάξι.

Πέρασαν καλά; όχι. Το διασκέδασαν; καθόλου. Θα το ξανακάνουν; Πιθανότατα ναι, και ίσως την επόμενη φορά να έχει και καμιά ξυλιά, κανένα τράβηγμα μαλλιού, αυτιού ό,τι είναι πιο κοντά στο χέρι, πού να πάρει! Γιατί; Αν το σκεφούμε λιγάκι στα σοβαρά είναι αυτά τα 18 χρόνια που ζούμε με τα παιδιά μας και ενώ – λογικά – θα έπρεπε να είναι τα καλύτερά μας και για μας και για τα παιδιά μας δεν είναι. Και δεν είναι επειδή παρατηρώντας τους παραπάνω διαλόγους-μονολόγους αλλά και αναλογιζόμενος την «χειμερινή» καθημερινότητα δεν είναι τίποτα άλλο από ένα μονόπλευρο αράδιασμα παρατηρήσεων και εντολών: «σήκω, ξύπνα, ντύσου, διάβασε…» και μία άνευ λόγου και σημασίας αίσθηση καθήκοντος και θυσίας εκ μέρους του γονέα που μεγιστοποιεί πράγματα μικρά, ασήμαντα κάνοντάς τα όμως ασήκωτα: «εγώ βρε που δουλεύω όλη μέρα για να σε φέρω στο μπάνιο».

Αυγό στην παραλία και κυνηγητό με το πιρούνι δεν βλέπω πια ίσως επειδή τα τελευταία χρόνια, γονείς και γιαγιάδες, μπουκώσαμε με ό,τι πιο άχρηστο τα παιδιά μας και πετύχαμε να τα κάνουμε τα πιο παχύσαρκα στην Ευρώπη. Βλέπω μόνο φεύγοντας από την παραλία σκουπίδι, πολύ σκουπίδι και φωνές, πολλές φωνές. Γιατί;