Ο καρσί, ο γείτονας είχωσενε πάλι τ’ αμάξι του σάμπου τον εβόλευενε κι ήφαε τη θέση δυό αμαξιών κι η άλλη που ’ναι όλη μέρα με τη φροκαλιά στο χέρι, και σα και μουδα κάμνει τις αυλές και τους δρόμους, απόθεκενε τα σκουπίδια της απ’ όξω από τον κάδο, που ’τανε τιγκαρισμένος και ξέχειλος μ’ έναν κάτη να χαρχαλεύει τ’ αποφάγια μερώ… Ο άλλος, πιο κει, καταλέ πως ε περνά πια μέσα από τον Κήπο γιατί ετσαντιρώσανε εκειδά οι προσφύγοι και φοβάται μην κολλήσει… ίντα να κολλήσεις, θες να του πεις… το πολύ πολύ σε λίγο καιρό να κολλήσεις προσφυγιά, άντε να χαδέψεις ένα παιδικό κεφαλάκι να νιώσεις άλλος άθρωπος… Ζεις σ’ έναν τόπο που όποτε θες μπορείς να κάμεις καβγά…
Αγγελοφόρεσες πρωί πρωί, αλλά είπες να πιείς ήρεμα τον καφέ και να βουτήξεις κι ένα φοινίκι… Κυριακή εκλογών… Καταής, στην αυλή, φακέλοι με ψηφοδέλτια, στα κάγκελα χωσμένα ρολουδάκια φυλλάδια εκλογικά… Σκουπίδια… Όλοι πια θένε να μας πείσουνε πως είναι πιο καλοί απέ τους άλλους… Εχάσαμενε το μπούσουλα, εν υπάρχει πια φέδα… όλα εγίνανε σωρός κουβάρι… και μετά από τούτο το καλοκαίρι που επέρασενε κακήν κακώς, ε νοιαζούμεστενε για τίποτι πια, αφού σωτηρία εν υπάρχει όποιος κουδουνάτος και νάβγει…
Και σκέβεσαι πως αφού εν περιμένομε τίποτι από κανέναν… εμείς να κάνομε τη ζωή, αναμεταξύ μας, πιο όμορφη… Με ευγένεια και σέβας, με αλληλεγγύη, σάμπου πρέπει για να λεγούμαστενε αθρώποι… Σκέψη θε, καλή καρδιά και μάτια ανοικτά… Εμπαϊλντίσαμενε με τους μονοφαγάδες, με το «όλα για την πάρτη μου», «κάνω ο,τι γουστάρω», το «ωχ αδερφέ»…
Γιατί οι παγιοί αθρώποι που ’τανε και σοφοί είχανε δίκιο σαν ελέγανε: «Καλό κάμνεις, κακό κάμνεις, θάρτει γυρεύοντας σε…»
