γράφει ο Μιχάλης Ανεζίρης
Και ξαφνικά, μέσα στον απόλυτο ζόφο του εκφασισμού και της κοινωνικής νιρβάνας που τυλίγει ολόκληρη τη γηραιά ήπειρο, οι Γάλλοι είπαν να διασώσουν την τιμή της Ευρώπης. Η διάρκεια κι η ένταση του ξεσηκωμού, η πρωτοφανής κινητοποίηση ολόκληρου του κατασταλτικού μηχανισμού της Γαλλίας, η απροκάλυπτη βία της αστυνομίας (νωπές κι ενδεικτικές είναι οι εικόνες με τους μαθητές σε λύκειο της βόρειας Γαλλίας να τυγχάνουν μεταχείρισης…αιχμαλώτων πολέμου) καταδεικνύουν και τον τρόμο του μπλοκ εξουσίας, αλλά και το γεγονός πως τούτη η ιστορία δεν είναι “παίξε-γέλασε”, για να ξεμπερδέψουν εύκολα οι ιθύνοντες μαζί της.
Και δεν τρέφω ξαφνικά αυταπάτες για το ποια θα είναι πιθανότατα η κατάληξη κι αυτής της εξέγερσης. Όμως, πέρα από την τελική “νίκη” ή “ήττα”, υπάρχουν κι άλλα καίρια ζητούμενα που διακυβεύονται: τι κοινωνικό αποτύπωμα θα αφήσει, ποιες επιμέρους επιτυχίες θα καταγάγει μέχρι να την καταστείλουν, ποιες άλλες ζυμώσεις στην Ευρώπη θα πυροδοτήσει. Ήδη, ως προς το τελευταίο, δεν είναι τυχαίο ότι “κίτρινα γιλέκα” άρχισαν να ξεφυτρώνουν σε Βέλγιο και Ολλανδία. Κι αυτός, ακριβώς, ο κίνδυνος μετάδοσης του “ιού της αταξίας” πανευρωπαϊκά έχει κάνει τους απανταχού υποστηρικτές της καθεστηκυίας τάξεως να φρίττουν και να ξεσαλώνουν:
- “Δεν έχει”, λένε, “η εξέγερση σαφή πολιτικά αιτήματα” : διαβάστε των κατάλογο των 42 (!) αιτημάτων τους και πείτε μου μετά αν ο αγώνας τους έχει πολιτικό χαρακτήρα ή όχι. Στην συντριπτική τους πλειονότητα, οι διεκδικήσεις τους χαράσσουν την απαίτηση για μια κοινωνία πολύ πιο δίκαιη και πολύ λιγότερο ταξική από κάθε σύγχρονη κοινωνία της Ευρώπης. Γι’ αυτό ακριβώς – κι επειδή είναι πλέον ασυγκράτητη η οργή τους για τις χρόνιες πολιτικές που δίνουν στους πλούσιους περισσότερα, ενώ κλέβουν από τους φτωχούς και την τελευταία ελπίδα αξιοπρεπούς ζωής – δεν εξαπατήθηκαν από το ψίχουλο που τους πέταξε ο Μακρόν (απόσυρση του φόρου για τα καύσιμα) και θα το πάνε ως το τέρμα…
- “Δεν έχουν σαφές πολιτικό πρόσημο – δεν ξέρουμε αν θα κινηθούν αριστερά ή ακροδεξιά”: ενώ αυτός είναι πράγματι, εκ πρώτης όψεως, ένας κίνδυνος υπαρκτός, το περιεχόμενο των αιτημάτων τους τον μειώνει δραματικά. Μέσα σ’ αυτά, εκτός από την επιβάρυνση των πλουσιότερων και τη σημαντική ενίσχυση των ασθενέστερων, δε λείπουν και θέσεις σαφώς ευνοϊκές για τους πρόσφυγες (όπως η ουσιαστική ισοτιμία Γάλλων πολιτών με όσους εξασφαλίζουν άσυλο, η αντιμετώπιση των αληθινών αιτίων της μετανάστευσης κι η ανάληψη ουσιαστικής ευθύνης απ’ όσους την προκαλούν κλπ). Αυτή η εύκολη ρετσινιά προέρχεται βασικά από την επίσημη Αριστερά, επειδή οι εξεγερμένοι δεν έσπευσαν να μπούνε κάτω από…τα φτερά της και τις αγκάλες της. Και πολύ καλά έκαναν, αν θυμηθούμε τα πεπραγμένα της οργανωμένης κομματικής Αριστεράς της Ευρώπης τις τελευταίες δεκαετίες: και πού δεν ενέδωσε, και πού δεν ξεπούλησε, και πού δεν ερωτοτρόπησε με το σύστημα, και πού δεν το γύρισε σε…ξαφνικό έρωτα με τη Σοσιαλδημοκρατία! Αλλά όσοι δεν μπορούν να καπελώσουν και να χειραγωγήσουν μια εξέγερση προς όφελός τους, την συκοφαντούν και μιλούν για “μπαχαλάκηδες”. Σωστά, διότι κάθε εξέγερση κι επανάσταση έγινε πάντα με γαρύφαλα…
- στη σύγκριση με τα καθ ‘ημάς τώρα: όλοι αυτοί οι “ξενέρωτοι και μπλαζέ” Ευρωπαίοι δεν παραδειγματίστηκαν από εμάς τους υπερεπαναστάτες Ελληναράδες, που ως λαός εναποθέσαμε μεσσιανικά τις ελπίδες μας στον κομαντάντε Αλέξη Τσίπρα κι επιστρέψαμε ευλαβικά στους καναπέδες μας, μόλις εκείνος την έκανε γυριστή το 15, παραμυθιασμένοι (μην πω και “ανακουφισμένοι”…) από το βολικό αφήγημα ότι “δεν υπάρχει εναλλακτική”. Από τότε, υπνωτισμένοι καθόμαστε και παρακολουθούμε το θέαμα της λεηλασίας της ζωής μας, τα αντιλαϊκά μέτρα να περνούν κατά ριπάς, τη χώρα να ξεπουλιέται στις ξένες πολυεθνικές, κι εμείς παριστάνουμε ότι “βρέχει, δε μας φτύνουν”! Είναι επειδή, ως γνωστόν, “του Έλληνος ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει”!
- φαινομενικά άσχετο με τα παραπάνω, αλλά απολύτως σχετικό με τους δρόμους που παίρνει συνήθως η εκτόνωση της κοινωνικής οργής στην Ελλάδα: για τα δέκα χρόνια της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου και οι συνήθεις διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες έγιναν και οι αναγκαίες εκδηλώσεις μνήμης. Καλά και άγια όλα αυτά…όμως με την δίκη σε δεύτερο βαθμό του δολοφόνου του θα ασχοληθεί κανείς; Αυτές τις μέρες, στο εφετείο της Λαμίας, μέσα σε κλίμα απόλυτης σιωπής κι αδιαφορίας από κοινό και ΜΜΕ, ο αμετανόητος Κορκονέας (που ούτε λίγο ούτε πολύ είπε πως “καλώς πυροβόλησε, διότι ο δολοφονηθείς ήταν… αντιεξουσιαστής”!) διεκδικεί να μετατρέψει τα πρωτόδικα ισόβια σε 15 χρόνια κάθειρξης – προοπτική που μετατρέπει σε ορατό το ενδεχόμενο να αφεθεί πολύ σύντομα ελεύθερος. Όσο μεγαλύτερη η βουβαμάρα κι η αδράνειά μας γύρω από τον χώρο του Εφετείου και τα εκεί τεκταινόμενα, τόσο πιο ανάξιες να τιμήσουν ουσιαστικά τη μνήμη του Γρηγορόπουλου θα φανούν όλες οι υπόλοιπες ενέργειές μας.
