40 χρόνια η μάννα μου έγραφε γράμματα στα 4 ξενιτεμένα παιδιά της.
– Να φύγετε απ΄την τυράννια, εδώ δεν έχει μέλλον, μάς έλεγε.
Οι φαρδιές παλάμες της, έσκαβαν, μέρωναν βουνοχώραφα, θέριζαν κριθάρια, σήκωναν αλώνια, ξανέμιζαν, κουβαλούσαν κουκάχερα, ζύμωναν, άναβαν φούρνο, κουβαλούσαν νερό με σίκλες και γκαζοτενεκέδες, φτυάριζαν άμμο από τον Καράμουσα άναβαν μαγκάλι με σβησμένα αμυγδαλότσοφλα, μετάδεναν ζωντανά, έγνεθαν, έπλεκαν, ἐραβαν, σε γλάστρες από σπασμένες στάμνες πότιζαν με απόνερα διατσίντα και πρωϊάνθιμα… το καντήλι ξεφυτίλιζαν!
Μάννα δυνατή, ένα χαμογελαστό πρόσωπο παίρναμε μαζί μας, κάθε φορά που μας αποχαιρετούσες, σαράντα χρόνια!
Μάννα ποτέ δεν μας μίλησες για νοσταλγία. Την αγνόησες…
