Ένας τραγικός επίλογος…

γράφει ο Γιώργος Χατζελένης

Όταν γινόταν το κάλεσμα για το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, οι περισσότεροι από μας δεν περίμεναν πως θα υπάρξει τόσο μεγάλη κοσμοσυρροή. Όμως το μεγάλο πλήθος που μαζεύτηκε, στάθηκε αφορμή να τρίβουν με ικανοποίηση τα χέρια τους αρκετά ακροδεξιά στοιχεία που οραματίζονται την ίδρυση μιας «σοβαρής Χρυσής Αυγής». Οι ακροδεξιές ομιλίες του απόστρατου αξιωματικού και των λοιπών διοργανωτών του συλλαλητηρίου όχι μόνο δεν ενόχλησαν αλλά ούτε καν αποσιωπήθηκαν όταν ανακοινώθηκε μία αντίστοιχη συγκέντρωση στην Αθήνα.

Όταν ανέβηκα Θεσσαλονίκη το περασμένο σαββατοκύριακο, συναντήθηκα με φίλους που παραβρέθηκαν στη συγκέντρωση. Στους λόγους που πήγαν, αναγνώρισα τον αγνό πατριωτισμό αλλά και την οργή τους που η δικιά τους αγάπη για την χώρα υιοθετήθηκε από την ακροδεξιά. Αυτό μου έδωσε ελπίδα πως ο κόσμος συνειδητοποίησε τα επικίνδυνα κίνητρα των συγκεκριμένων συγκεντρώσεων. Ερχόμενος όμως Αθήνα έβλεπα πως όλο και περισσότερος κόσμος δήλωνε πως θα κατέβει στο Σύνταγμα. Με αποστροφή δεχόμουν τις απόψεις τους κι έκοβα κάθε κουβέντα πάνω σ’ αυτό το ζήτημα. Εξάλλου η πίκρα μου πήγαζε από την επιθυμία του Μίκη Θεοδωράκη να μιλήσει στη συγκέντρωση.

Μέχρι τελευταία στιγμή ήλπιζα πως θα λογικευτεί και δε θα πάει. Όταν είδα το πρωί της Κυριακής τα πρώτα πλάνα της παρουσίας του, ευχόμουν ο λόγος του να είναι όσο το δυνατόν πιο ουσιώδης και βάσιμος. Από τα πρώτα του λόγια όμως, οι ελπίδες μου εξανεμίστηκαν.  «Καλοί μου Έλληνες, αδέλφια μου, φασίστες, ναζιστές, τρομοκράτες, ναζιστές (το φωνάζει για δεύτερη φορά)…». Τα πόδια μου κόπηκαν κι έμεινα αποσβολωμένος στην οθόνη να παρακολουθώ έναν λόγο που κι ο πιο φανατισμένος νεοφιλελεύθερος και νεοναζί θα ονειρευόταν να απαγγείλει. Από το στόμα του ξεπήδησε με νηφαλιότητα ολόκληρη η επιθετική γραμμή του ελληνικού εθνικισμού, της πλειονότητας της δεξιάς και όλης της ακροδεξιάς. Κερασάκι στον εξωφρενικό του λόγο ήταν η στιγμή που ζήτησε λίγο νερό, τονίζοντας αστειευόμενος πως ήθελε ελληνικό νερό. Εκεί συνειδητοποίησα πως τα λόγια του δεν βασίζονταν σε ξεμωράματα αλλά σε συνειδητοποιημένη θέση.

Είναι η πρώτη φορά που βίωνα σε απευθείας μετάδοση την ηθική κηδεία ενός σημαντικού προσώπου. Αμέσως ο νους μου έτρεξε σ’ εκείνη την ονειρική βραδιά στο Καλλιμάρμαρο και στη συγκίνηση που μας πλημμύριζε με τα τραγούδια του. Την προσπέρασα απογοητευμένος για να γυρίσω στον Φλεβάρη του ’12 όταν δημιουργούσαμε αλυσίδα τρώγοντας δακρυγόνα από την ανεξέλεγκτη αστυνομική βία, προσπαθώντας να κάνουμε διάδρομο για να περάσει μαζί με τον Μανώλη Γλέζο στη Βουλή. Όλα αυτά έγιναν στάχτη μέσα σε μια στιγμή κι ένα βασανιστικό «γιατί» πίεζε να ξεχυθεί από τα χείλη μου γεμάτο πίκρα κι οργή.

Συζητώντας με έναν φίλο που ήμασταν μαζί τον Φλεβάρη του ’12 στο Σύνταγμα, προσπάθησε να με παρηγορήσει λέγοντας πως «για τα κινήματα η απεξάρτηση από κάθε σωτήρα είναι ο απώτερος σκοπός και στόχος». Δε μπορούσα παρά να συμφωνήσω μαζί του. Αλλά όχι μ’ αυτόν τον τόσο εξευτελιστικό τρόπο. Το τέλος του Μίκη Θεοδωράκη δεν είναι μόνο θλιβερό αλλά κι επικίνδυνο καθώς αφέθηκε στην αγκαλιά των ακροδεξιών αυτού του τόπου.

Αγαπητέ κ. Μίκη Θεοδωράκη, μπορεί στο λυκόφως της ζωής σας να αποφασίσατε να κάνετε φίλους σας τους ακροδεξιούς. Η μουσική σας όμως που μας μεγάλωσε και μας γαλούχησε, θα την κρατήσουμε και θα την φυλάξουμε εμείς διότι πολύ φοβάμαι ότι με τους νέους σας «φίλους» θα μείνει σίγουρα ορφανή.

Δυστυχώς ο καιρός σκουλήκιασε κι εμείς ζούμε σε μια νέα βαρβαρότητα…