γράφει ο Κώστας Ζαφείρης
Δεν είχα καλά καλά ξυπνήσει το πρωί, ένα ποτήρι νερό παγωμένο πήγαινα να πιω στην κουζίνα, όταν είδα τους τίτλους της ξεχασμένης ανοιχτής τηλεόρασης για το έγκλημα στο Μάντσεστερ της Βρετανίας. Έμεινα με το ποτήρι στο χέρι, για λίγο δεν έσπασε.
Το προμελετημένο έγκλημα, ενός ή και πολλών, στυγνού δολοφόνου. Χέστηκα για την ιδεολογία, τη θρησκεία, τις καταβολές του, το αν ήταν έξυπνος ή όχι, το αν ήταν ο μαλάκας της γειτονιάς, ή κάποιο undercover «καλό παιδί». Το έγκλημα ήταν το ίδιο. Μαζικές δολοφονίες. Στο Μάντσεστερ, στην Υεμένη, στη Συρία, στην Τουρκία, στο Λένινγκραντ, στη Νέα Υόρκη, στη Μαδρίτη, στο Τόκιο, στο Παρίσι, στη Βαγδάτη, στο Βερολίνο. Έχει τόσο απαξιωθεί η αξία, η απόλυτη κατά τη γνώμη μου αξία, της ανθρώπινης ζωής, που το μετράμε με χιλιομετρικές αποστάσεις, με την πιθανότητα να χαθεί κάποιος γνωστός μας ή γνωστή μας. Όσο πιο μακριά, τόσο πιο καλά δυστυχώς.,..
Δεν είμαι χαζός. Τις λεπτομέρειες όσο μας το επιτρέπουν τα media κάθε φορά τις γνωρίζω. Αλλά για μένα όσο δολοφόνος είναι ο ημιπαράφρων τζιχαντιστής που παίρνει στο θάνατο τους εφήβους στην Αγγλία, άλλο τόσο δολοφόνος είναι ο γαλονάτος στρατηγός των ΗΠΑ (ή άλλων) που δίνει το ΟΚ για να βομβαρδίσει ένα μη επανδρωμένο αεροσκάφος έναν γάμο στο Αφγανιστάν. Μακελειό με μωρά, ποιος το θυμάται; Καθόλου δεν συμψηφίζω. Οι ισχυροί της γης συμψηφίζουν. Ζούμε στην Εποχή των Δολοφόνων. Αυτό ζούμε.
Το μόνο που είπα σε μια αγαπημένη φίλη μου πολύ ανήσυχη ήταν: να συνεχίσουμε να πηγαίνουμε σε συναυλίες. Να πίνουμε καφέ στα ανοιχτά καφέ στο Παρίσι ή αλλού. Να αρνηθούμε μια κανονικότητα που ασφάλεια σημαίνει φυλακές. Να υπερασπιστούμε μια ζωή που για τα αγόρια και τα κορίτσια, στο Μάντσεστερ, στο Χαλέπι, στη Χίο, και στη Σούδα της Χίου, θα είναι όμορφη ζωή. Αξιοπρεπής ζωή. Αυτό και μόνο, απέναντι στον κάθε δολοφόνο.-
