γράφει η Ερμιόνη Φρεζούλη
Το σοκ ήταν μεγάλο, όταν δυο χρόνια πριν έπεσε το μαύρο. Η χαρά ήταν ταυτόχρονα μεγάλη, όταν φτάνοντας αργά το ίδιο εκείνο βράδυ στην Αγ. Παρασκευή ο κόσμος ήταν απίστευτα πολύς και ο κήπος στο Ραδιομέγαρο γεμάτος αλληλεγγύη και διεκδίκηση. Και αυτό συνεχίστηκε και τις επόμενες βδομάδες.
Όταν ξαφνικά έκλεισε η ΕΡΤ, καταλάβαμε το χώρο που καταλάμβανε στη ζωή μας. Παρ’ ότι γκρινιάζαμε για τα μύρια όσα προβλήματα, για το τέλος στους λογαριασμούς της ΔΕΗ, για τους παχυλούς μισθούς συμβούλων και δημοσιογράφων, για τους δημόσιους υπαλλήλους που δεν έκαναν τη δουλειά τους, για το επίπεδο της ενημέρωσης , για, για…
Από χθες η ΕΡΤ είναι και πάλι στον αέρα. Σίγουρα πολλά έχουν αλλάξει. Η εμπειρία των δύο χρόνων που μεσολάβησαν (οι πρώτοι έντονοι μήνες του αγώνα με την πλατιά υποστήριξη, τα εγχειρήματα αυτοδιαχείρισης όπως της ΕΡΤ3 και της ERTopen, το «μόρφωμα» της ΝΕΡΙΤ, οι ζυμώσεις αλλά και οι διαμάχες μεταξύ των εργαζομένων) έχει σίγουρα αλλάξει τον τρόπο που αντιμετωπίζουν την ΕΡΤ οι περισσότεροι από τους ίδιους τους εργαζόμενούς της. Η απώλεια άλλαξε σίγουρα τον τρόπο που την αντιμετωπίζουμε εμείς οι ακροατές/τηλεθεατές. Θεωρητικά, οι μεν θα προσπαθήσουν να ανταποκριθούν στις προσδοκίες που δημιουργήθηκαν, οι δε θα είναι ακόμα πιο απαιτητικοί.
Αν και η επανίδρυση της ΕΡΤ δεν συνοδεύτηκε με τα καλύτερα σχόλια, και όχι αδίκως, μιας και επιλογές όπως αυτή του Λάμπη Ταγματάρχη στη διοίκηση δεν μπορούν να γίνουν κατανοητές, αγνοήθηκαν προτάσεις των εργαζομένων κ.ά.., μένει να αποδειχτεί στην πράξη ότι τα κακώς κείμενα που υπήρχαν πριν το μαύρο θα διορθωθούν. Παρ’ όλα αυτά, δεν παύει να συγκινεί το ξανάνοιγμα, το νέο ξεκίνημα, με μια συναυλία ξανά στον κήπο του Ραδιομεγάρου.
