γράφει ο Κώστας Ζαφείρης
«Να δούμε τι θα πει η Ευρώπη», «η οδηγία έρχεται από την Ευρώπη», «αυτό το αποφάσισε η Ευρώπη», «κι αν μας διώξουν από την Ευρώπη;». Φράσεις κλισέ που έχουμε συνηθίσει να χρησιμοποιούμε όλο και πιο έντονα τα τελευταία χρόνια. Υπονοούν ότι η φαντασιακή Ευρώπη είναι κάτι έξω από μας, στο οποίο μπορεί να είμαστε μέσα αλλά και να βγούμε κι έξω.
Στην ουσία όσοι μιλούν (και συχνά κινδυνολογούν) για αυτού του είδους την Ευρώπη, εννοούν κάτι πολύ συγκεκριμένο την Ευρωπαϊκή Ένωση και ακόμα στενότερα το νόμισμα της ευρωζώνης, το ευρώ. Όμως η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένας διακρατικός οργανισμός, με τον οποίο μπορεί να συμφωνείς ή να διαφωνείς, να τον κρίνεις ή να τον επικρίνεις. Σε καμιά περίπτωση δεν ταυτίζεται με την ιστορική, πολιτική, πολιτισμική ακόμα και γεωγραφική ιδέα της Ευρώπης. Άλλωστε, με το μέτρο του ιστορικού χρόνου, η ιστορία της ΕΟΚ και μετέπειτα της ΕΕ είναι μια σταγόνα μπροστά στην ευρωπαϊκή ιστορία.
Ψυχραιμία λοιπόν. Η χώρα μας είναι μέρος της Ευρώπης χωρίς να εξαρτάται από συνθήκες, συμφωνίες και πολιτικές. Για πολύ συγκεκριμένους ιστορικούς, πολιτισμικούς λόγους. Εκτός αν διανοηθεί κάποιος να πει ότι η Ελβετία, για παράδειγμα μπορεί να βρεθεί εκτός Ευρώπης.
Τέλος, αυτή η πρόσληψη της Ευρώπης, κρύβει κι έναν κομπλεξικό επαρχιωτισμό. Η Ευρώπη είναι κάτι το ανώτερο, το διαφορετικό για μας τους επαρχιώτες. Κάτι που εκθειάζεται σαν ένα άπιαστο όνειρο. Σα να μου θυμίζει τους παλιούς εκείνους εμπόρους που διαφήμιζαν καμαρωτοί την πραμάτεια τους «είναι εφάμιλλο των ευρωπαϊκών».
