γράφει ο Αλέκος Γαϊτάνος
Μόλις λίγες δεκάδες μέτρα χωρίζουν τη Φαίδρα, τον πάλαι ποτέ φιλόξενο χώρο ανταμώματος των αριστερών της Χίου στα πέτρινα αλλά ταυτόχρονα και αθώα χρόνια της Αριστεράς στο νησί, από το σαφώς μεγαλοπρεπέστερο ξενοδοχείο Διάνα, όπου πραγματοποιήθηκε η πρώτη μετεκλογική τοπική συνέλευση του κυβερνητικού πλέον ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι οι προκλήσεις των καιρών τέτοιες, σε ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον όπου μάλλον με δικτατορία των αγορών προσομοιάζει, με «εταίρους» έχοντες απόλυτα χαρακτηριστικά ωμών τοκογλύφων εκβιαστών, σε μια χώρα όπου η κυβέρνηση της Αριστεράς καλείται να επιλέξει τη ρότα της ρήξης ή της συμμόρφωσης στις νεοφιλελεύθερες υποδείξεις, σε ένα νησί όπου η εκλογή βουλευτή δε μπόρεσε να κρύψει το όχι επιθυμητό εκλογικό αποτέλεσμα, που κανένας από τους παρισταμένους στη συνέλευση δεν επιτρέπονταν να αναλωθεί σε ανούσιες θριαμβολογίες αυταρέσκειας και έκφρασης συμπτωμάτων εκφυλιστικού κυβερνητισμού.
Συμπτώματα άγνωστα και αδιανόητα για την κουλτούρα της ριζοσπαστικής αριστεράς, όπου η παρουσία –του πρώτου μετά από πενήντα χρόνια- εκλεγμένου βουλευτή της Αριστεράς στην μετεκλογική συνέλευση, θεωρείται δικαίωμα και ταυτόχρονη υποχρέωση του όπως και η παρουσία των συνεργατών του δεν αναιρείται από την επίκληση της υπαλληλικής τους ιδιότητας.
Αργά το βράδυ η συνέλευση τελείωσε, όπως τελείωσε. Τα μέλη αποχώρησαν και τα φώτα έσβησαν, όχι όμως και η ελπίδα των συντρόφων ότι κάτι επιτέλους θα αλλάξει σε αυτόν τον τόπο και δε θα μετατραπούμε σε θλιβερό κακέκτυπο των άλλων.
Το καμπανάκι κτύπησε όπως και το προσκλητήριο για καθημερινούς ταξικούς αγώνες.
Πέρα στη Φαίδρα ακόμα ηχεί ο αντίλαλος. Τα παρακάτω λόγια –το Μάη του 2008– ίσως τον περιγράφουν….
Το αντάμωμα των Αριστερών στη Φαίδρα
Πολίτες από όλο το ηλικιακό φάσμα ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ και κατέκλυσαν το απόγευμα της περασμένης Πέμπτης τον πάντα φιλόξενο για την αριστερά χώρο της Φαίδρας.
Η δύναμη της ελπίδας που πανελλαδικά ενστάλαξε στις καρδιές των αριστερών το ενωτικό αριστερό εγχείρημα, συμπαρέσυρε όσες και όσους επέλεξαν με την παρουσία τους εκεί, ορμώμενοι από διαφορετικές αφετηρίες, να καταθέσουν αγωνίες και προσωπικά βιώματα, να υπενθυμίσουν ανεκπλήρωτες από χρόνια προσδοκίες αλλά και να δώσουν υποσχέσεις ότι θα συμβάλλουν και αυτοί επιτέλους ώστε κάτι να αλλάξει και εδώ σε αυτόν εδώ τον τόπο.
Στο αριστερό αυτό αντάμωμα διέκρινες παιδιά που τη δροσιά της νιότης τους τα αδιέξοδα του συστήματος αδυνατούν να μαράνουν, μεσήλικες ρέκτες για μια άλλη εξανθρωπισμένη καθημερινότητα, άοκνους απόμαχους βαθύτατα ερωτευμένους με τις χαρές που οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές τους στερούν.
Δίχως ανούσιες ωραιοποιήσεις από τη μέθη της ρέμβης- τα γλίσχρα άλλωστε αποτελέσματα του παρελθόντος ακόμα νωπά- εκείνοι οι αθεράπευτα ρομαντικοί, εραστές του άπιαστου, φάνταζαν απόλυτα ρεαλιστές, προσγειωμένοι, κόντρα στους ψυχρούς λογιστικούς υπολογισμούς και στους μονόδρομους των πολιτικών που ασχημαίνουν τη ζωή τους.
Με επίγνωση ότι ευκαιρίες δεν θα δοθούν στο μέλλον πολλές- άλλωστε η εμπιστοσύνη είναι κάτι που δεν επανακτάται σύντομα- σε ένα νησί που οι ομορφιές του καταστρέφονται μέρα με τη μέρα, σε μία χώρα που εκποιούνται τα πάντα ή τέλος πάντων ότι έχει απομείνει και με μια διεθνή συγκυρία καθόλου ευνοϊκή για την αριστερά, η ανάπτυξη ενωτικής δράσης αποτέλεσε την κοινή συνείδηση, τον απόλυτα εφικτό και ταυτόχρονα αυτονόητο στόχο.
Τόσο απλά, τόσο ωραία. Τα υπόλοιπα τα άφησαν για πεσκέσι… Στις γεροντοκόρες της πολιτικής, τους στυλοβάτες του παρακμασμένου πολιτικού συστήματος. Αυτού που έτσι κι αλλιώς θα γκρεμίσει!