γράφει η Ερμιόνη Φρεζούλη
Στο σιδηροδρομικό σταθμό του Ρίο (στην Πελοπόννησο, όχι στη Βραζιλία) η αίθουσα επιβατών του παλιού σταθμού έχει μετατραπεί σε ένα καλόγουστο καφενείο. Δίπλα, στο ίδιο κτίριο, είναι το γκισέ των εισιτηρίων και η μικροσκοπική αίθουσα αναμονής. Και λίγα μέτρα πιο κάτω το υπαίθριο στέγαστρο μπροστά ακριβώς στις γραμμές, όπου περιμένουν οι επιβάτες.
Αργά το μεσημέρι, η ζέστη δεν είναι αφόρητη, αφού το βοριαδάκι καλά κρατεί. Ένας μελαμψός άντρας, νεαρής ηλικίας, εμφανώς αλλοδαπός και όχι γηγενής, περιμένει με τις λίγες αποσκευές του το επόμενο τρένο. Το καφενείο είναι άδειο, όταν εμφανίζεται έτερος άντρας, γεροδεμένος, συνοδεύοντας ένα μικρό αγόρι. Μπαίνει στο καφενείο, χωρίς να χαιρετήσει ή να ζητήσει κάτι, και στη συνέχεια βγαίνει στις γραμμές του τρένου.
Βλέποντας τον μελαμψό άντρα να περιμένει στο στέγαστρο, διασχίζει βιαστικά την μικρή απόσταση που τους χωρίζει, αφήνει λίγο πριν το παιδί, σε σημείο που είναι σε θέση να παρακολουθήσει όσα θα ακολουθήσουν, και αρχίζει να τον βρίζει σκαιά («γαμώ το Ραμαντάνι σας», εννοώντας μάλλον το Ραμαζάνι, κ.λπ.) υποχρεώνοντάς τον τελικά να σηκωθεί να φύγει περπατώντας πάνω στις γραμμές. Η φιγούρα του άρχισε να απομακρύνεται, μέχρι που χάθηκε στη στροφή των γραμμών του τρένου.
Οι ελάχιστοι/ες παρόντες – οι υπάλληλοι του καφενείου και του περιπτέρου – δεν προλαβαίνουν να αντιδράσουν. Μέχρι να συνειδητοποιήσουν τι συμβαίνει, ο μελαμψός άντρας έχει εξαφανιστεί από το οπτικό τους πεδίο. Ο Ελληναράς, που δεν ανέχεται οι αλλοδαποί να παίρνουν τα τρένα μας, με το παιδί από δίπλα εξαφανίζεται κι αυτός. Λες και ο μόνος λόγος που εμφανίστηκε σε αυτό το σκηνικό ήταν για να διώξει τον μη-έλληνα επιβάτη του τρένου.
Δεν ξέρω τι εξήγηση έδωσε στο παιδί για το γεγονός το οποίο έβαλε να παρακολουθήσει, ενδεχομένως για να «πάρει το καλό παράδειγμα». Δεν ξέρω πώς οι ίδιοι οι γονείς θεωρούν ότι η δηλητηρίαση των δικών τους παιδιών με τις ιδέες τους μίσους και της μισαλλοδοξίας αποτελεί καλή παιδαγωγική πρακτική. Τρομάζω όμως. Τρομάζω γιατί γαλουχείται μια νέα γενιά με τα «ιδεώδη» της ξενοφοβίας, του ρατσισμού, του μίσους.
Θα πείτε, το Ρίο είναι μακρινό, στην άλλη άκρη της Ελλάδας. Μήπως όμως δεν είναι;
