γράφει ο Μιχάλης Ανεζίρης
Συμπληρώθηκαν προχτές τέσσερα χρόνια από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, κι όλα “μέλι-γάλα”: ο δολοφόνος του κυκλοφορεί ανάμεσά μας ανενόχλητος, όπως κι όλοι αυτοί που τον όπλισαν. Πιο τραγικό γεγονός όμως ακόμα κι από τις τεράστιες ευθύνες του “δημοκρατικού” μας πολιτικού σκηνικού γι’ αυτό το όνειδος είναι η διατήρηση των ακμαίων ποσοστών της Χρυσής Αυγής και στις εκλογικές αναμετρήσεις που ακολούθησαν το 2013. Το δεδομένο αυτό καθιστά επιτακτική την ανάγκη να εστιάσουμε λίγο παραπάνω στην ατομική ευθύνη του καθενός μας και στην εξοικείωσή μας με το “πρόσωπο του τέρατος”. Οφείλουμε ν’ αναλογιστούμε βαθύτερα πώς ο φασισμός πατά την μπότα του πάνω στο στέρνο μας, πώς μας αλλοτριώνει ύπουλα και μας κάνει όχι μόνο να τον ανεχόμαστε, αλλά να τον υπηρετούμε ασυναίσθητα όλο και περισσότερο. Ενδεικτικά:
- Εκφασίζομαι, όταν ως πολίτης βλέπω τους εκφραστές κι απολογητές του συστήματος να υποστηρίζουν πως η κόλαση που μου σερβίρουν ως “ζωή”, με σφαγιασμό των βασικών μου ανθρωπίνων και πολιτικών δικαιωμάτων, είναι “μονόδρομος” – και το αποδέχομαι.
- Εκφασίζομαι, όταν συμφιλιώνομαι με την κυριαρχία της μισαλλοδοξίας, του ρατσισμού και της ακροδεξιάς ατζέντας στον δημόσιο λόγο.
- Εκφασίζομαι, όταν αυτοί που με εξουσιάζουν έχουν ποδοπατήσει εξακολουθητικά το Σύνταγμα στο οποίο ορκίστηκαν, κι αυτό το θεωρώ “αναπόφευκτη κανονικότητα” – επειδή έτσι μου αφηγήθηκαν κι οι ίδιοι κι οι δημοσιογράφοι που στρατεύτηκαν στην διατήρηση της κυριαρχίας τους. Στην περίπτωση αυτή παραβιάζω το Σύνταγμα κι ο ίδιος, αφού εκεί διακηρύσσεται ρητά πως “η τήρησή του επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων.” (άρθρο 120, 4)
- Εκφασίζομαι, όταν αναθέτω την σωτηρία μου ευχαρίστως σε Μεσσίες, αντιπροσώπους και διαμεσολαβητές, τους οποίους αρκούμαι μετά να σιχτιρίζω από την πολυθρόνα μου.
- Εκφασίζομαι, τέλος, όταν επιτρέπω να χρίζονται αυτόκλητοι εκπρόσωποι της οργής μου ενάντια στο “σάπιο σύστημα” – επειδή εγώ δεν τολμώ να βγω μπροστά για να διεκδικήσω ουσιαστική δημοκρατία – τύποι που δέρνουν, τραμπουκίζουν και δολοφονούν όποιον τους καπνίσει – όλως τυχαίως, μονίμως τους αδύναμους και τους διαφορετικούς, ενώ έχουν το θράσος να παριστάνουν και τους “αντισυμβατικούς”! Κι αδυνατώ να κάνω την απλή σκέψη ότι, εφόσον ανέχομαι να κάνουν όλα αυτά σε κάποιον τρίτο, αύριο μπορεί να γίνω ο επόμενος στόχος τους.
“Και τι μπορώ να κάνω, εφόσον δεν γεννήθηκα Τσε Γκεβάρα;” Αυτό μπορεί ν’ αναρωτιόταν ο καθένας μας σε σχέση με τα παραπάνω, πιθανόν καλοπροαίρετα…
Προφανώς, δεν θα μας ξελασπώσει το Α’ Ενικό πρόσωπο, αλλά το “εμείς”! Όταν όλοι εμείς, οι “αγανακτισμένοι απαθείς”, υψώσουμε πιο αποφασιστικά το ανάστημά μας στα καθημερινά και στα μικρά, όταν εντάξουμε στη ζωή μας πολιτικές και κινηματικές δράσεις αυτοοργάνωσης κι αλληλεγγύης, απαγορεύοντας ν’ αποφασίζουν μονίμως άλλοι για το πώς θα ζήσουμε, όταν αποτινάξουμε την παθητικότητα και τη χαύνωση που τρέφουν κι ευνοούν τον φασισμό – κεκαλυμμένο κι απροκάλυπτο – κι όταν επαναφέρουμε στην Πολιτική την ουσία της, με την καθημερινή μας εμπλοκή σ’ αυτήν και με την αντίσταση σ’ όσους επιδιώκουν να μας καθηλώσουν στον ρόλο του “κοιμισμένου τηλεθεατή”, θα έχουμε κάνει ένα πολύ σπουδαίο πρώτο βήμα για να κοιταζόμαστε στον καθρέφτη, χωρίς ν’ αντικρίζουμε “τέρατα” – τα οποία θεωρητικά αποκηρύσσουμε αλλά πρακτικά αρχίζουμε να τους μοιάζουμε!
