Mια ιστοριούλα για τον σύγχρονο δυτικό άνθρωπο
γράφει ο Μιχάλης Ανεζίρης
Εικοσιτεσσάρων χρονών… δουλεύω γκαρσόνι στη Ζάκυνθο και μόλις έχω σερβίρει ένα ζευγάρι Αυστριακών τουριστών. Πλησιάζω μετά από κανένα πεντάλεπτο να δω αν χρειάζονται τίποτα και, χωρίς να έχω πει κουβέντα, η κοπέλα – που τρώει ψάρι – γυρνά και μου λέει από μόνη της: “Του ‘χω βάλει μια φέτα λεμόνι πάνω στο μάτι, για να μη με βλέπει την ώρα που το τρώω!” Κάγκελο εγώ…
Έχω θυμηθεί έκτοτε πολλές φορές αυτήν την αθώα κι ευτράπελη ιστορία, για να πω από μέσα μου: “Αυτό είναι ο άνθρωπος.”
Κι αν ο άνθρωπος γεμίζει με ενοχές και του χρειάζεται ένα “φύλλο συκής” για να ξελασπώσει με κάτι τόσο απλό όπως το να φάει ένα ψάρι, σκεφτείτε πόσα “λεμόνια” βάζει μπροστά του για να διαπράξει με αλαφρωμένη κι εξαπατημένη τη συνείδησή του όλα αυτά που τον έχουν φτάσει εδώ πέρα:
- ρημάζει κι αφανίζει ολόκληρες χώρες, με λεμόνι την ταμπέλα του “εκπολιτιστή” κι “απελευθερωτή”
- εξολοθρεύει με το πάτημα ενός κουμπιού οικογένειες και παιδιά, που τα βαφτίζει μέσα του “παράπλευρες απώλειες” για να καθαρίσει…
- κάνει απαρεγκλίτως την προσευχή του κάθε μέρα στο Λευκό Οίκο κι ύστερα στέλνει καμιά εκατοστή πυραύλους στο Ιράκ, ονομάζοντας τον εαυτό του “Καλό” στη μάχη εναντίον του ‘”Κακού”
- οδηγεί στην χρεοκοπία κι εξαθλίωση λαούς ολόκληρους, τακτοποιώντας τα συνειδησιακά του (τα όποια υπολείμματα) με αναφορές σε “φιλελευθερισμούς”, “ανεμπόδιστη λειτουργία των αγορών”, κι άλλα παχιά και κούφια…
- κηρύσσει καθημερινά την αγάπη στον οίκο του Θεού του, κι ύστερα βγαίνει κι αποκαλεί “γύφτους, λαθραίους και φανατικούς” όλους τους διαφορετικούς, τους αδύναμους, τους πρόσφυγες… πείθοντας τον εαυτό του τάχα ότι ο Θεός του αυτούς τους άφησε απέξω
- πράττει ως “αριστερός” όσα θα ντρεπόταν να πράξει ένας δεξιός και παραμυθιάζεται πως δικαιούται ακόμη τον τίτλο, επειδή κάποτε “πάλεψε κι έχασε”…
Θα μπορούσα προφανώς να γράφω για ώρα δεκάδες ανάλογα με τα παραπάνω ακόμα – πιθανώς και πιο εύστοχα ή εύγλωττα. Δεν είναι εκεί η ουσία. Η ουσία έγκειται στο πώς ο άνθρωπος – και ιδίως ο δυτικός άνθρωπος, που εμφανίζει στο ύψιστο την βαριά ασθένεια του “λεμονιού” (βλέπε “υποκρισία στο μέγιστο”) – έφτασε σε τέτοια κατρακύλα τον τελευταίο ενάμιση αιώνα – κι η πτώση συνεχίζεται ακόμα ελεύθερη, χωρίς κανείς να ξέρει πού θα φτάσει.
Δεν είναι προφανώς δύσκολο, όταν επί μακρόν γαλουχείται μέσα σε ιδεολογίες και συστήματα που του φορούν από μικρό παιδί την αόριστη “αγάπη προς όλους” (αντί της στοχευμένης αγάπης προς τους αναξιοπαθούντες) ως ιδεολόγημα και ψυχαναγκασμό, όταν του μαθαίνουν στα σχολεία πως καλό είναι να καταπνίγει τον θυμό του, όταν βαφτίζεται ως “πολιτισμός” η υποκρισία του καθωσπρεπισμού, όταν του ευνουχίζεται βίαια κάθε αυθόρμητη συμπεριφορά του ως “επικίνδυνη απόκλιση από τα καθιερωμένα”. Απαξ και το είδος “άνθρωπος” εθιστεί από μικρό να πνίγει εντός του τα “περιττώματα” (κακίες, μικρότητες, αδυναμίες) που φυσιολογικά περικλείει μέσα του, χωρίς να του επιτρέπεται να τα απελευθερώνει και να μάθει να τα διαχειρίζεται, έρχεται η στιγμή που αυτά εκρήγνυνται ανεξέλεγκτα και τον μετατρέπουν σε κτήνος ικανό για τα μεγαλύτερα τερατουργήματα. Αν δε λογαριαστούμε καταρχάς έντιμα και έγκαιρα με το “τέρας” που κρύβουμε μέσα μας, αν το συναπάντημά μας με το είδωλό μας στον καθρέφτη μας δεν χαρακτηρίζεται από στοιχειώδη τιμιότητα, τότε η μάχη για το είδος μας είναι χαμένη εκ των προτέρων…
Ευτυχώς, μας διασώζουν ακόμη δύο πράγματα: πρώτον, ότι υπάρχουν ακόμη κάμποσοι που, ακόμη και στην κακία τους, αρνούνται να εξαπατούν ξεδιάντροπα τον εαυτό τους. Δεύτερον, ότι ευτυχώς ο άνθρωπος δεν είναι μόνο “περιττώματα”. Μόνο και την ομορφιά που αποδεδειγμένα κρύβει μέσα του θα μπορέσει να την ξαναβγάλει στην επιφάνεια ολόκληρη, μόνο εφόσον η αναμέτρησή του με την ρυπαρή πλευρά του είναι γενναία, βαθιά κι αυθεντική. Καλή μας εβδομάδα…
