20160222
Ήρθα και χθες στα Φλάτσια αλλά είχε πρόβλημα η φωτογραφική μηχανή και δεν τράβηξα φωτογραφίες, έκανα μόνο βόλτα στο χωριό· την ίδια βόλτα επανέλαβα και σήμερα. Ο πρώτος άνθρωπος που συνάντησα ήταν ένας μετανάστης, μάλλον από το Πακιστάν, με κοίταξε περίεργα, γιατί δεν με είχε ξαναδεί. Ησυχία, πού και πού μόνο κάποιες κουβέντες μέσα από τα σπίτια και καμιά τηλεόραση να παίζει.
Στη νότια άκρη του χωριού, είναι ένας διαμορφωμένος χώρος με διαδρομές από τσιμέντο, δέντρα, παγκάκια και φώτα· από την πινακίδα του έργου συμπέρανα ότι ήταν πρώην σκουπιδότοπος. Αυτό που έβλεπα ήταν ένα αμήχανο έργο αποκατάστασης. Δίπλα, κομμάτι της ίδιας ανάπλασης, η παιδική χαρά και το γήπεδο μπάσκετ σκουριάζουν ήσυχα. Νότια οι πλαγιές με τις ελιές και τα μαστιχόδεντρα κατηφορίζουν προς τη θάλασσα.
Ξαναμπήκα στο χωριό, και ανηφόρισα προς την βόρεια άκρη, πέρασα το κάτω καφενείο, την εκκλησία, το πάνω καφενείο, έφτασα ως το δημοτικό· στο βάθος, πάνω από τα Νένητα, μόλις είχε ανατείλει το φεγγάρι· πανσέληνος σήμερα. Συνάντησα έναν γνωστό μου από το σχολείο: «στη Χώρα μένω, αλλά έχω εδώ τα χωράφια μου, τα μηχανήματά μου, η μάνα μου μένει εδώ· έρχομαι συνέχεια· Μόνιμα μένουν καμιά σαρανταριά».
Φεύγοντας, πρόσεξα έξω από τον κάδο ένα μεγάλο κουτί· ήταν ένα μεγάλο καινούργιο κουτί καφετιέρας γαλλικού και εσπρέσσο. Χαμογέλασα μόνος μου στην ησυχία· χθες ή σήμερα κάποιος από τους σαράντα μόνιμους κατοίκους, έφτιαξε το πρώτο του καπουτσίνο.
