της Άννυς Μπενέτου
Είναι καλοκαίρι, είμαι 16 χρονών, ζω μόνιμα στη Χίο και περπατάμε στον κεντρικό εμπορικό δρόμο της πόλης παρέα με την καινούρια μου φίλη από την Αθήνα. Η Κέλλυ είναι η νέα μου αλληλογράφος που γνώρισα τυχαία, από μία αγγελία στο «Ζητούν Αλληλογραφία» του περιοδικού Ταχυδρόμος και τη φιλοξενώ για πρώτη φορά στο νησί.
Είναι λίγο ιδιαίτερη αυτή η νέα φίλη: λίγο οικολόγος, λίγο επαναστάτρια, λίγο υπέρ του παραδοσιακού. Χορεύει ελληνικούς χορούς, διαβάζει πολύ, αγαπάει τη φύση. Νιώθω τυχερή για τη γνωριμία μας και την ξεναγώ στον τόπο μου.
Ξαναγυρνάμε στην Απλωταριά και στον περίπατο μας παρέα. Απλωταριά λέγεται ο κεντρικός εμπορικός δρόμος της Χίου όπου βρίσκεις μαγαζιά να ψωνίσεις, βρίσκεις γνωστούς και συμμαθητές, τρως ένα παγωτό. Αυτά κάναμε στην Απλωταριά στα 16 μας. Με βεβαιότητα μπορώ να σας πω ότι μόνο αυτά μας απασχολούσαν και σε καμία περίπτωση δεν βλέπαμε τα φουρούσια στα μπαλκόνια. Η Κέλλυ όμως, Αθηναία, ταξιδιώτισσα και ένας άνθρωπος που εκτιμά την ομορφιά, τα «είδε». Περπάταγε στον πιο καθημερινό δρόμο της εφηβικής μας ζωής και κοίταγε συνεχώς ψηλά, αναφωνώντας με θαυμασμό «Μα τι ωραία που είναι. Τι ωραία!».
Γιατί όμως σε εισαγωγικά το ρήμα βλέπω;
Για να μιλήσω για την ικανότητα να βλέπεις τα πράγματα με ένα ιδιαίτερο μάτι. Υπάρχει το συνηθισμένο βλέπω και ένα άλλο. Αυτό, το διαφορετικό βλέπω, απαιτεί μία διορατική ματιά που είναι ικανή να ξεχωρίζει την ομορφιά παντού. Είναι η ματιά εκείνου που εκτιμάει τον γαλάζιο ουρανό, τα χρυσάνθεμα στο μπαλκόνι, έναν τοίχο από ντόπια πέτρα, τα φουρούσια στα μπαλκόνια της Απλωταριάς. Κι είναι όμορφα τα φουρούσια στην Απλωταριά στ’ αλήθεια.
Εσείς κοιτάτε ψηλά; Βλέπετε τα όμορφα φουρούσια στα μπαλκόνια, τα ακροκέραμα στις στέγες των νεοκλασσικών, τον ήλιο που λάμπει, τις αποχρώσεις του ουρανού; Πόσες ομορφιές άραγε μας ξεφεύγουν στην καθημερινότητα μας επειδή δεν εστιάζουμε αρκετά την προσοχή μας σ’ αυτές; Το κακαριστό γέλιο ενός παιδιού. Ένα «σ’ αγαπώ» που μοιάζει καθημερινό και συνηθισμένο. Το στολισμένο δέντρο τώρα τα Χριστούγεννα. Το τριαντάφυλλο που ανοίγει λίγο λίγο στον κήπο.
Στη θεωρία του Απολαμβάνειν, στα επιστημονικά κείμενα για την απόλαυση της ζωής και την ευτυχία, συναντάμε την έννοια «η ματιά του αρχαρίου» (beginner’s eye). Στην πράξη αυτό σημαίνει να κοιτάμε γύρω μας, την πόλη μας, το σπίτι μας, τη γειτονιά μας, τον κήπο μας αλλά και τον σύντροφο μας, τα παιδιά μας, τους φίλους μας σαν να τα βλέπουμε για πρώτη φορά. Να είναι η ματιά μας έτοιμη να «σπάσει» αυτό που θεωρούμε δεδομένο και να το εκτιμάμε από την αρχή, ξανά και ξανά.
Καθώς πλησιάζουν οι γιορτές μήπως να δοκιμάσουμε να τις ξαναδούμε με νέα ματιά; Μήπως να απολαύσουμε τη διαδικασία του στολισμού χωρίς να γίνει άλλη μία δουλειά στη λίστα μας; Μήπως να περπατήσουμε λίγο πιο αργά στους δρόμους της πόλης χαζεύοντας τα στολίδια; Μήπως να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλον με μία αγάπη καινούρια, ιδιαίτερη, χωρίς να θεωρούμε τίποτα δεδομένο;
Θα περάσουμε όμορφα… όποιες κι αν είναι οι δυσκολίες.
Η Άννυ Μπενέτου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Χίο. Είναι ψυχολόγος και ασχολείται με τη Θετική και τη Συμβουλευτική Ψυχολογία.