Η γενιά με τα «στραβά τα μάτια»

Μεγάλωσα σε μια γειτονιά με πολλούς τσάμπα μάγκες που μέρα παρά μέρα απειλούσαν ότι θα πάρουν ένα καλάσνικοφ και θα καθαρίσουν μερικούς από τους μεγαλοαπατεώνες της εξουσίας.

Κι όσο απειλούσαν με απόδοση δικαιοσύνης, τόσο χρησιμοποιούσαν κάθε δυνατό “μέσο” για να διορίσουν το παιδί τους στο δημόσιο, να χτίσουν ένα αυθαίρετο, να πάρουν ευνοϊκή μετάθεση, να πληρώσουν λιγότερους φόρους, να μην πληρώσουν μια κλήση, να πάρουν ένα επίδομα που κανονικά δεν δικαιούνται.

Κι όσο κανένας δεν έπαιρνε ποτέ το καλάσνικοφ για να καθαρίσει τους μεγάλους απατεώνες της πολιτικής, κανένας δεν μιλούσε για τις μικροαπατεωνιές τους διπλανού του. Μεγάλωσα σε μια γειτονιά όπου όλοι φώναζαν κι όλοι σιωπούσαν. Για να μην θίξουμε τον θείο, τον γείτονα, τον κουμπάρο, τον συνάδελφο.

Ανήκω σε μια γενιά που έμαθε να σιωπά και να κάνει τα στραβά μάτια. Μια γενιά που μεγάλωσε με το στόχο της προσωπικής ανέλιξης αδιαφορώντας για το κοινωνικό σύνολο. Μια γενιά που έμαθε να σέβεται τους “ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε” και να αφήνει τα ανώτερα δημόσια αξιώματα στους ικανότερους “yes man”. Μια γενιά που άφησε να τσιμεντωθούν οι ακτές μας και να αποψιλωθούν τα δάση μας, που κατάφερε να εξασφαλίσει αστρονομικές αμοιβές σε αστέρες του ποδοσφαίρου και της τηλεόρασης και να δικαιολογήσει μισθούς-ψίχουλα σε νοσοκόμους και δασκάλους. Μια γενιά που άφησε να καταργηθεί το κοινωνικό κράτος και να αντιστραφεί η έννοια του δημοσίου χώρου. Μια γενιά που τους άφησε να τα φάνε, που κατάφερε να ξορκίσει το πελατειακό σύστημα και την ευνοιοκρατία με ανοιχτές διαβουλεύσεις και Αρχές Διαφάνειας.

Ανήκω σε μια γενιά που μεγάλωσε με δημοκρατία, παιδεία και ανθρώπινα δικαιώματα και κατάφερε να τα περιορίσει μόνο στα “χαρτιά”. Μια γενιά που σταμάτησε να αμφισβητεί και να διεκδικεί το αυτονόητο, που έμαθε να μη μιλά για να μην βρει το μπελά της, να μην χάσει τη θέση της.

Σήμερα, αυτή η γενιά, όλοι εμείς που δεν αφήσαμε καμιά ελπίδα στους σημερινούς εφήβους, όλοι εμείς που με τη σιωπή και την απραξία μας γίναμε συνένοχοι της κοινωνίας της αυθαιρεσίας, της ατιμωρησίας, της διαφθοράς και των διακρίσεων, βγαίνουμε να μιλήσουμε για «τα παιδιά με τα καλάσνικοφ».

Αναρωτιέμαι απλώς αν η γενιά μας, αυτή η γενιά με τα «στραβά μάτια», που προσπαθεί να κοιτάξει γύρω της αλλά όχι μέσα της, είναι άραγε σε θέση να δει τι πραγματικά συμβαίνει.