του Μιχάλη Μπάκα
14η Ιουλίου 2014, το μουντιάλ ολοκληρώθηκε το προηγούμενο βράδυ με τον τελικό Αργεντινής – Γερμανίας. Το ποδόσφαιρο κατάφερε και πάλι να ενώσει όλους τους έλληνες. Αυτό που δεν κατάφεραν χίλιες δυο κακουχίες και προβλήματα για την χώρα, το κατάφερε το ποδόσφαιρο και το μουντιάλ. Το ζήτημα είναι όμως ότι αυτό δεν έγινε μέσω της εθνικής Ελλάδας, εκεί είχαμε και πάλι τις δικές μας γκρίνιες. Κάποιοι παραπονιόντουσαν για την ποιότητα του ποδοσφαίρου μας, άλλοι για τις επιλογές του προπονητή. Οι πιο αριστεροί φώναζαν ότι το ποδόσφαιρο είναι το όπιο του λαού που μας αποπροσανατολίζει και μας κρατά για ένα μήνα καθηλωμένους στις τηλεοράσεις, χωρίς να κάνουμε την επανάσταση και την ανατροπή. Η συγκυρία του νικητήριου γκολ για την Ελλάδα απέναντι στην Ακτή Ελεφαντοστού από τον Σαμαρά, ήταν ένα πισωγύρισμα στον αγώνα για την ανατροπή της κυβέρνησης. Μα τόσους παίκτες είχε η ομάδα, γιατί να σκοράρει ο Σαμαράς;
Αυτή όμως που ένωσε σε μεγάλο βαθμό όλους τους Έλληνες ήταν η Γερμανία. Δεξιοί ή αριστεροί, ολυμπιακοί ή παναθηναϊκοί, φτωχοί ή πλούσιοι όλοι είχαμε ένα λόγο να την αντιπαθούν. Θυμηθήκαμε τους ΝΑΖΙ στο β΄ παγκόσμιο πόλεμο και τις γερμανικές αποζημιώσεις που ακόμα περιμένουμε. Οι ποδοσφαιρόφιλοι θυμήθηκαν το καταστροφικό ποδόσφαιρο που έπαιζαν κατά το παρελθόν οι Γερμανοί. Η σημαντικότερη αιτία φυσικά για να είναι σχεδόν όλοι οι Έλληνες ενάντια στη Γερμανία ήταν η επίσημη μισητή περσόνα όλων μας, η Μέρκελ. Στο πρόσωπο της αποτυπώνονται όλες οι αιτίες για όλα τα δεινά της χώρας. Ακόμα και άνθρωποι της τρέχουσας κυβέρνησης βολεύονται να παραπέμπουν στη Μέρκελ όλες τις ευθύνες για ότι συμβαίνει στη χώρα σήμερα ξεχνώντας ποιοι κυβερνούσαν την Ελλάδα τα τελευταία 30 χρόνια. Η Αργεντινή απέναντι στη Γερμανία, ήταν ο Δαβίδ απέναντι στο Γολιάθ, τα οικονομικά της προβλήματα και η χρεωκοπία αλλά και ο μύθος του μεγάλου Ντιέγκο Μαραντόνα, που σταμάτησε το ποδόσφαιρο γιατί τα έβαλε κόντρα στις πολυεθνικές και το κατεστημένο της FIFA, έκαναν την Αργεντινή ακόμα πιο συμπαθή στα μάτια μας.
Καλή είναι η πολιτική αλλά μερικές φορές ξεπερνάμε τα όρια φτάνοντας στο σημείο ως λαός να κατακρίνουμε τους Γερμανούς ποδοσφαριστές εξαιτίας της πολιτικής της κυβέρνησης τους. Θα μπορούσαμε να δεχτούμε εμείς να μας κατακρίνει κάποιος άλλος λαός εξαιτίας των πολιτικών μας, που πολλές φορές και εμείς οι ίδιοι κατακρίνουμε; Ακόμα και για την περίοδο της Χούντας με τα τραγικά της λάθη στην Κύπρο, εμείς δεν αποδεχόμαστε την ευθύνη της Ελλάδας προς τους κύπριους αδελφούς μας, αλλά μεταθέτουνε τα λάθη και τα σφάλματα στη συγκεκριμένη κυβέρνηση. Για ποιο λόγο ο γερμανικός λαός και πόσο μάλλον η ποδοσφαιρική ομάδα της Γερμανίας να «φταίει» για τη Μέρκελ; Εκτός των άλλων η Γερμανία κατά γενική ομολογία έπαιξε το ωραιότερο ποδόσφαιρο στο Μουντιάλ, με επιθετική τακτική προσφέροντας θέαμα που δεν είχε καμία σχέση με την εικόνα για το γερμανικό ποδόσφαιρο που είχαμε στο παρελθόν.
Ένας άλλος λόγος για να συμπαθήσουμε την Γερμανία ήταν η πολυεθνική της σύνθεση. O Οζίλ είναι Τουρκικής καταγωγής, ο Κεντίρα Τυνήσιος, ο Μπόατεγκ Γκανέζος, οι Κλόζε και Ποντόλσκι Πολωνοί και ο Μουστάφι Αλβανός. Οι Γερμανοί με κάθε ευκαιρία προβάλλουν αυτήν την πολυπολιτισμικότητα της εθνικής τους ομάδας. Αντίθετα στην ελληνική ομάδα, που είχε 3 παίκτες αλβανικής καταγωγής που θα μπορούσαν να παίξουν και στην εθνική Αλβανίας (Καπίνο, Νίνης και Κονέ), το γεγονός αυτό δεν προβλήθηκε από κανένα ελληνικό ΜΜΕ. Ακόμα θυμόμαστε το σύνθημα που έχει ακουστεί σε ελληνικά γήπεδα «δεν θα γίνεις έλληνας ποτέ, αλβανέ, αλβανέ». Έλληνας βέβαια έγινε σε μια βραδιά με τις ευλογίες του πρωθυπουργού ο παίκτης του NBA Γιάννης Αντετοκούνμπο, σε αντίθεση με τα χιλιάδες άλλα παιδιά που σαν και αυτόν έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα και δεν τους δίνεται υπηκοότητα.
Σε αθλητική ιστοσελίδα της Βορείου Ελλάδας διαβάζουμε ότι η Αργεντινή καθώς δεν έχει «προσμίξεις» παρουσιάζεται ως «…μια γροθιά. Το βλέπεις και στις εικόνες της τηλεοπτικής κάλυψης, ότι συμπεριφέρονται αλλιώς, γιατί απλά βλέπουν την πατρίδα τους» ενώ οι Γερμανοί στερούνται εθνικής ταυτότητας και συνοχής και αυτό τους κάνει αδύναμους «κρεάτινα ρομπότ, όπου αν τους αναφέρεις τις λέξεις »φιλότιμο» ή »εθνική συνείδηση». θα είναι σα να μιλάς σε οπαδό του ρούλη (Άρη) για τίτλο»
Ο Μπιλ Σανκλυ, ο μεγάλος σκωτσέζος προπονητής της Λίβερπουλ, είχε πει ότι «κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν πως το ποδόσφαιρο είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Σας διαβεβαιώ πως είναι κάτι πολύ σημαντικότερο από αυτό». Για όλους εμάς όμως που αγαπάμε το ποδόσφαιρο από τα παιδικά μας χρόνια το ποδόσφαιρο είναι απλά ένα παιχνίδι που χρειάζεται μια μπάλα και τίποτε άλλο. Τέρματα θα φτιάξουμε με πέτρες, ακόμα και εάν δεν έχουμε μπάλα και με ένα ντεκεδάκι μπορούμε να παίξουμε. Ας αναζητήσουμε και πάλι την αξία του παιχνιδιού πέρα από πολιτικές και συμφέροντα. Γιατί σε τελική ανάλυση το ποδόσφαιρο όπως έχει γραφτεί «είναι το πιο σημαντικό από τα ασήμαντα πράγματα στον κόσμο». Όλα τα άλλα είναι μύθος.
ΥΓ1 στη φωτογραφία ο Γερμανός παίκτης Μπάστιαν Σβαϊστάιγκερ (το «γουρούνι» όπως προβάλλεται από πολλούς αντιγερμανούς από το πρώτο συνθετικό του ονόματος του) αγκαλιάζει και παρηγορεί τους αντιπάλους του μετά από τις νίκες της Γερμανίας κατά της Γαλλίας, Πορτογαλίας, Βραζιλίας και Αργεντινής
ΥΓ2 στην τελικό και εγώ υποστήριζα την Αργεντινή, αλλά μέχρις εκεί …
