Όταν οδηγάς πάντα σκέβεσαι… Και τούτες οι μέρες έχουνε σκέψεις πολλές… Από τη μια ίντα θα αποκάμει η κυβέρνηση μ’ ευτά τα μνημόνια και τη συφοριασμένη τη Μέρκελ, τι θα απογίνει με τους ταλαίπωρους τους πρόσφυγες και πότε πια θα κλείσει ευτό το κάτεργο της Αμυγδαλέζας… κι απ’ την άλλη τους ντόπιους τους τζερεμέδες, τους πολυβαηλήδες πολιτικάντηδες, που σου ‘χουνε ανεβάσει το αίμα στο κεφάλι, που εν αφήνουνε τίποτα, παλιό, όρθιο… που βάλανε πλώρη να γκρεμίσουνε το πετρόχτιστο γιοφύρι του Παρθένη για να περάσει απ’ εκεί ασφαλτόδρομος. Μέρη της Χίου που θα ‘πρεπενε να τα διατηρήσομε και να τα δείχνουμε με καμάρι ευτοί τα εξαφανίζουνε, αλλά το κλουβί στο Λιμεναρχείο δυσκολεύουντενε να το γκρεμίσουνε ακόμα…
Κι εκεί που ανηφοριάζεις και ξεφυσάς βλέπεις στον τοίχο γραμμένο: »Είσαι η ανάσα της ανάσας μου, σ’ αγαπώ»… κι άξαφνα μαλακώνεις και χαμογελάς και λες τι όμορφος που ‘ναι ευτός ο έρωτας και τι λολάδες σε βάζει να κάνεις… μακάρι να κρατούσενε για πάντα κι όχι μόνο για τους γιαβουκλούδες μας, αλλά και για τον τόπο μας, τη γη μας… σάμπως δεν είναι η ανάσα της ανάσας μας;
