Η πρόεδρος του Συλλόγου Φίλων Περιβάλλοντος «ΕΛΙΞ» διαμαρτύρεται για την άσκοπη χρήση ζιζανιοκτόνων και θέτει ερωτήματα που δυστυχώς φοβόμαστε ότι δεν θα λάβουν ποτέ απάντηση. Διαβάστε την επιστολή της:
Όλοι τη θυμόμαστε εκείνη τη διαφήμιση που στα πρώτα βήματα της τηλεόρασης υποσχόταν αόρατα τζάμια και ευκολία στο καθάρισμα. Προφανώς την ίδια ευκολία ονειρεύονται κάποιοι που διαχειρίζονται τον πλούτο της γης, χωρίς συνείδηση αγρότη όμως.
Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς το φαινόμενο του ψεκασμού με φυτοφάρμακα των αγριόχορτων στα χωράφια που φιλοξενούν ελιές και σκίνους. Πώς να πείσει κανείς τον διπλανό του ότι αυτό που φαίνεται ότι του διευκολύνει τη ζωή στην πραγματικότητα δηλητηριάζει τη ζωή όλων, πλήττει ανεπανόρθωτα τη βιοποικιλότητα του τόπου μας, διαταράσσει την ισορροπία της φύσης.
Ότι αύριο πιθανόν να του επιστραφεί η παραγωγή της μαστίχας του, της δικής του ή του γείτονά του και έτσι να δυναμιτίσει την παραγωγή ενός μοναδικού παγκοσμίως προϊόντος. Ότι το λάδι, η ελιά που θα μαζέψει για το σπίτι του, θα περιέχει μια γενναία δόση ζιζανιοκτόνου, που θα μπει στο πιάτο του.
Ότι το δηλητήριο θα περάσει στο νερό όλων μας, θα το βρούμε στη θάλασσα το καλοκαίρι , στο ψάρι της διπλανής τράτας, στη ρίγανη που προφανώς δεν θα αρωματίσει μόνο το φαγητό μας, στο ντόπιο μέλι.
Πόσο αναγκαίος τελικά είναι πραγματικά ο ψεκασμός, κυρίως όμως, πόσο ενημερωμένοι είναι οι περιστασιακοί αγρότες, πόσο συνείδηση έχουν του άμεσου και έμμεσου κινδύνου που απειλεί το περιβάλλον και την υγεία όλων μας.
Μα τρώμε τόσα χημικά -μου είπαν όταν τους ρώτησα γιατί – πόσο περισσότερο κακό θα κάνει το δικό μας ψέκασμα. Ναι αλήθεια πόσο;
Τόσο όσο να μειωθούν οι μέλισσες, οι τουλίπες, κι άλλα είδη που κάποιος ειδικός θα μπορεί να γνωρίζει, τόσο όσο να βρίσκουμε κάθε μέρα κι ένα κρούσμα καρκίνου στο νησί μας, τόσο όσο να δηλητηριάζουμε το αύριο όλων μας.
Κι η πολιτεία, απούσα κι εδώ. Τα ραντισμένα χωράφια με τα κιτρινισμένα «άρρωστα» αγριόχορτα φωνάζουν από μακριά, αποτελούν μια έντονη παραφωνία στην οργιαστική ανοιξιάτικη πρασινάδα. Στην εποχή της άμεσης πληροφόρησης, της τηλεπλύσης, δεν θα έπρεπε ένα λεπτό να αφιερώνεται σε μια τέτοια ενημέρωση; Αλήθεια πόσα pretty bra απορρόφησε η χώρα, πόσα τζάμια έγιναν αόρατα, πόσες πολιτικές διαφημίσεις δεν θα κατακλύσουν πάλι τον τηλεοπτικό μας χρόνο..
Πόσα είδη θα γίνουν αόρατα σε λίγα χρόνια, τι νούμερα θα πρέπει να «χτυπήσει» ο καρκίνος ώστε κάποιος να νοιαστεί. Πόσο νομίζουμε ότι θα μπορούμε να ψεκάζουμε , να σκουπίζουμε τα χέρια μας σαν Πόντιοι Πιλάτοι και να τελειώνουμε μια για πάντα με εκείνα τα «άχρηστα» αγριόχορτα που θέλουν τόσο κόπο και χρήμα για να μην φυτρώνουν εκεί που δεν τα σπέρνουν..
…και πόσα πολλά μπορούν να γίνουν ακόμα και με εκείνα τα αγριόχορτα αν επιμορφώνονταν οι αγρότες, αν ανακαλύπταμε τον πλούτο σ εκείνα που θεωρούμε μικρά ασήμαντα και ζημιογόνα…
