Αποχαιρετισμός

γράφει ο Κώστας Ζαφείρης

Οι ξαφνικές δυσάρεστες ειδήσεις είναι οι χειρότερες. Μικρές και μεγάλες. Μια μικρή είδηση απόψε στη γειτονιά μας, αποδείχτηκε «μη διαχειρίσιμη». Οι καλοί μας γείτονες, απέναντι στο πατρικό, μια πόρτα είμαστε, ο Στέφαν κι η Άννα μας ανακοίνωσαν ότι τα μαζεύουν κι επιστρέφουν στη Βουλγαρία. Καμιά 10ετία γειτονάκια. Γεννήθηκε η Ζακλίνα, σπίτι μας μπουσούλησε, και τώρα έχει γίνει μια κουκλάρα δεσποινίς. Πέρσι γεννήθηκε κι ο μικρός Γιάννης -δεν έχει ακόμα όνομα, Γιάννη θα τον βγάλουνε-, μηνών ακόμα μας βλέπει και μας γελάει κάθε πρωί και βράδι.

Ο Στέφαν, καλός μάστορας της οικοδομής, δούλεψε χρόνια πολλά στο νησί. Τώρα έχει δουλειά, αλλά τα αφεντικά δεν πληρώνουνε πια, του χρωστάνε κι εγώ δεν ξέρω πόσα. Τα φέσια πλέον δεν αντέχονται. Η Άννα, χρόνια και χρόνια λάντζα στα ξενυχτάδικα, νύχτα έφευγε ξημέρωμα γύριζε, δεν μπορεί πια και με δεύτερο παιδί να βοηθήσει. Κι επιστρέφουν στην εστία τους με την οικοσκευή σχεδόν φορτωμένη στο φορτηγό. Κρεβάτια, ντουλάπες, οικιακές συσκευές, μπόγοι με ρούχα κι άλλα πράγματα.

Άνθρωποι δεμένοι μαζί σου σε δύσκολες στιγμές. Το πότισμα στα λουλούδια όταν όλοι έλειπαν. Μια ματιά στο σπίτι. Τα πεσκέσια και τα κεράσματα. Το φως απέναντι τη νύχτα να το βλέπει η μάνα στη μοναξιά της. Τα αγκαλιάσματα όταν έφυγε ο πατέρας. Όλα αυτά που θα μείνουν πίσω κι η ζωή θα συνεχίζεται.

Ο Στέφαν κι η Άννα θα γυρίσουν στη Βουλγαρία λοιπόν. Η Ζακλίνα σκέφτεται τους φίλους και τις φιλενάδες που θα αφήσει πίσω. Έχει κλειστεί σε μια σιωπή που όλους μας καταδικάζει. Το μωρό έχει σοβαρέψει λες και καταλαβαίνει. Οι γυναίκες κλαίνε. Εμείς οι άντρες πάμε λίγο παράμερα. Ο Στέφαν με κερνάει τσιγάρο. Είναι πάνω από δυο χρόνια που δεν καπνίζω. Το ανάβω. Κοιταζόμαστε. «Καλή αντάμωση» μου λέει. «Καλή τύχη» του λέω. Καταλαβαινόμαστε.