γράφει ο Κώστας Ζαφείρης
Δεν έγραψα τίποτα για τον Χάρυ Κλυνν χτες που βασανισμένος πολύ τα τελευταία χρόνια μας άφησε, ήταν η ημέρα της γιορτής βλέπεις
Όμως συνομιλώντας με φίλους και φίλες στα τηλέφωνα ανακάλυψα εκ νέου πόσο μας είχε κάνει αυτός ο τύπος στα 80ς να γελάσουμε, να διασκεδάσουμε, ακόμα και να προσεγγίσουμε την πολιτική, μέσα από σλόγκαν, διαλόγους και ατάκες
Κι όλα αυτά μέσα από τους δίσκους του, που εμείς σε αντιγραμμένες κασέτες τους ακούγαμε, πάντα σε παρέα κι όχι κατά μόνας
Θυμάμαι σαν τώρα μια τσακαλοπαρέα του 1982: τον Κοσμά, τον Δημήτρη, τον Πέτρο, τον Παντελή και άλλους που ξεχνάω να ακούμε ξεκαρδισμένοι τις «Πατάτες» με φορητό κασετόφωνο νύχτα στις κερκίδες του τότε ΝΟΧ
Ήταν το όλο πακέτο: οι μιμήσεις των πολιτικών σε μια εποχή που ψάχναμε πολιτικοποίηση, οι ατάκες αξέχαστες, το one line αστείο, τα τραγουδάκια ειρωνικά και σκληρά σαρκαστικά (δεν το έχω ξαναζήσει, ίσως μόνο σε μεταμεσονύχτιες σατιρικές ραδιοφωνικές εκπομπές του Γιώργου Μητσικώστα στον 9,84 στο ξεκίνημά του).
Νομίζω ότι ο Χάρυ Κλυνν ήταν καθαρός λαϊκός κωμικός (και πολυσχιδής). Λαϊκός γιατί χωρίς να χαρίζεται έπιανε το χιούμορ και την αίσθηση πολλών και λαϊκών ανθρώπων, όπως άνθρωποι της γειτονιάς που καλόκαρδα διασκέδαζαν… καμιά σχέση με την αταλαντοσύνη που την καλύπτει η χυδαιότητα κάποιων Σεφερλήδων.
Δεν τον παρακολούθησα στο θέατρο, οι ταινίες του μου φάνηκαν μέτριες, αν και με τρομερά επιτυχημένες σκηνές, οι τελευταίες του δημόσιες παρεμβάσεις με τις οποίες διαφωνούσα ήταν εξαιρετικά ατυχείς, αλλά τον αντιμετώπιζα σαν έναν αγαπημένο θείο που του τα συγχωρούμε όλα αυτά.
