γράφει και φωτογραφίζει ο Σταμάτης Μενής
Μ’ αρέσουν τα ξενοδοχεία. Είναι μεγάλα κτίρια, φωτεινά, με πολλά και μεγάλα παράθυρα, που λένε πάντα την αλήθεια.
Είναι τα κτίρια της αδυναμίας. Μέσα τους οι άνθρωποι ζουν τις αδυναμίες τους. Όποιος έχει μισή ζωή εκεί τη χάνει εντελώς. Όποιος ζει δυνατά, εκεί κερδίζει νύχτες. Πολλοί άνθρωποι ο ένας διπλά στον άλλον, στο ίδιο δωμάτιο, στο ίδιο κρεβάτι, μακριά ο ένας από τον άλλο, υπάρχουν μόνο με τη θέα τους. Γίνονται καράβια, μπαίνουν σ’ ένα τόπο και όταν περάσει η νύχτα βγαίνουν σ’ έναν άλλο. Ίδιοι άνθρωποι αλλιώτικοι.
Τα ξενοδοχεία τρέφονται με το χρόνο των ανθρώπων. Τα παράθυρα τους τη μια γίνονται αυτόφωτα, την άλλη ετερόφωτα. Εντός τους τα ψέματα καταργούνται. Η γλωσσά αλλάζει. Εξαφανίζουν τη συνείδηση σε μικρές συνέχειες γοητείας. Η διάθεση των ξενοδοχείων φαίνεται από τους ήχους των κουφωμάτων τους. Οι εποχές αλλάζουν με την αντικατάσταση των σεντονιών με καθαρά. Τα σωθικά τους είναι ασπρόμαυροι πίνακες ζωγραφικής. Έχουν πάνω ζάρες σεντονιών και ξεχασμένα μέλη νυχτερινών ηρώων. Βαριές συνειδήσεις. Πίνακες με το ίδιο περιεχόμενο που απεικονίζουν την ποίηση της ελευθερίας.
Τα κρεβάτια έχουν θέα τον κόσμο. Εκεί το έγκλημα γίνεται πράξη αισθητικής και αποτελεί έργο τέχνης. Έγκλημα δίχως αίμα. Το τέλος του χρόνου δεν είναι ποτέ το τέλος του πόνου. Η ζωή όταν την εγκαταλείπουμε στα ξενοδοχεία, που πάει;
Ξέρω δυο ανθρώπους που έχουν διαλέξει τις ιστορίες τους μέσα στα ξενοδοχεία.
