γράφει ο Κώστας Ζαφείρης
Στο μόνιμο κουβεντολόι των καναλιών, σ΄αυτό το μάντρα της καθημερινής μας ενημέρωσης, πηγαινοέρχεται το θέμα των συντάξεων. Πόσες περικοπές, πώς θα γίνουν, ποιοι θα πληρώσουν το μάρμαρο. Τα ποσοστά μειώσεων και περικοπών, ποια η επιβάρυνση; Τα υποκριτικά κοράκια της ενημέρωσης (τύπου Αυτιά και όχι μόνο) ξέρουν ότι είναι το προνομιακό τους πεδίο. Οι ηλικιωμένοι τους παρακολουθούν πιστά, τους ακούνε και τους δίνουν νούμερα τηλεθέασης.
Η περικοπή των συντάξεων, το κουτσούρεμα των ελαχίστων πόρων της τρίτης ηλικίας είναι η εύκολη λύση της κάθε κυβέρνησης. Κόψε κόψε από εκεί που δεν θα έχεις αντιδράσεις. Τι να σου κάνει ο απόμαχος της εργασίας, ο συνταξιούχος, απεργία; Όχι ότι κι εμείς οι υπόλοιποι αντιδρούμε, έτσι; Αλλά προσπαθήστε να αντιληφθείτε την καθημερινή ανασφάλεια, το άγχος, την ψυχολογική επιβάρυνση του ανθρώπου περασμένης ηλικίας που δεν ξέρει τι του ξημερώνει αύριο.
Γιατί πολύ απλά για τον γέροντα και τη γερόντισσα που έχουν προσεκτικά υπολογίσει μέχρι και το τελευταίο λεπτό του ευρώ για να βγει ο μήνας, είναι θάνατος η παραμικρή περικοπή. Και θολωμένα γίνεται με επανυπολογισμούς, προσθαφαιρέσεις, αλγόριθμους, μαθηματικούς τύπους. Κανένας δεν ξέρει τι χάνει και γιατί. Αναλγησία, υποκρισία, θολούρα. Από την walking dead girl Αχτσιόγλου, τον φανφαρόνο Κατρούγκαλο, την ανεκδιήγητη Φωτίου, και τον με μόνιμο χαζό (;) χαμόγελο πρωθυπουργό.
Η κοινωνική ασφάλιση, το δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή σύνταξη και διαβίωση μετά από χρόνια εργασίας κατακτήθηκε με αίμα και αγώνα. Κατακτήθηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο στη Δυτική Ευρώπη, μετά από πίεση των εργατικών κινημάτων και κομμάτων και με το φόβο του αντιφατικού αλλά έτσι κι αλλιώς αντίπαλου παραδείγματος της ΕΣΣΔ. Σήμερα κατεδαφίζεται, συστηματικά, υποκριτικά, δόλια και ξετσίπωτα. Οι σημερινοί εργαζόμενοι θα έχουν (αν έχουν) συντάξεις ψίχουλα. Οι σημερινοί άνεργοι δεν θα έχουν απολύτως τίποτα. Το κοινωνικό κράτος ήταν, ναι, μια κατάκτηση αλλά όπως σήμερα φαίνεται μια μικρή παρένθεση στην ιστορία της εκμετάλλευσης.
Υπάρχει το παλιό κλισέ «γίναμε Μεσαίωνας». Είναι λάθος. Αν κάποιος μελετήσει την ιστορία (τον Ζακ λε Γκοφ για παράδειγμα) θα αντιληφθεί ότι στους μεσαιωνικούς χρόνους υπήρχε η «ηθική» υποχρέωση του αυθέντη να φροντίζει τους δουλοπαροίκους μέχρι το τέλος της ζωής τους, ή αυτόν το ρόλο τον αναλάμβανε η κοινότητα. Και τον έπαιζαν εκείνον το ρόλο. Αντίθετα στην Εποχή του Κεφαλαίου τον 19ο αιώνα (όπως εξαιρετικά την περιγράφει ο μεγάλος Έρικ Χόμπσμπάουμ στο ομώνυμο βιβλίο) υπήρχε ακριβώς η σημερινή ανασφάλεια. Ο εργαζόμενος μετρούσε για τον καπιταλιστή εργοδότη μόνο όσο μπορούσε να τον εκμεταλλεύεται. Τι θα γίνω εγώ κι η οικογένεια μου όταν σταματήσω να δουλεύω, όταν χάσω τη δουλειά μου; Ερωτήματα χωρίς νόημα για τους κρατούντες. Άγριος και βάναυσος καπιταλισμός.
Η προαναγγελθείσα σφαγή των συνταξιούχων δεν είναι Μεσαίωνας. Είναι κάτι πολύ χειρότερο. Άγριος καπιταλισμός του 21ου αιώνα