γράφει ο Γιώργος Χατζελένης
Ένα φαινόμενο που παρατηρώ στα χρόνια της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, είναι η σταθερή μεταβολή των πολιτικών ιδεολογιών. Όταν φάνηκαν τα πρώτα σημάδια, μου προκλήθηκε ο ακαθόριστος προβληματισμός. Όταν όμως άρχισαν να παγιώνονται οι μη αναστρέψιμες αλλαγές, οι ανησυχίες μου διογκώθηκαν.
Τόσο στην Ελλάδα όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη συντελείται μια αδιάκοπη μεταβολή της Λαϊκής Δεξιάς σε μία θρασυτάτη ακροδεξιά, ενώ οι (πρώην) Σοσιαλιστές κι Αριστεροί προσπαθούν να καλύψουν το χώρο της κεντροδεξιάς. Εν ολίγοις όλα κινούνται προς τα δεξιά, αφήνοντας ορφανό τον αριστερό χώρο.
Ο συγκεκριμένος προβληματισμός επανήλθε στις σκέψεις μου μετά από δυο γεγονότα που συνέβησαν την περασμένη βδομάδα, σε Αυστρία και Γερμανία. Στη μία χώρα υπάρχει πλέον ξεκάθαρα ακροδεξιά κυβέρνηση οπότε τίποτα δεν μας ξαφνιάζει εκεί ενώ στην άλλη χώρα η πρώην ισχυρή καγκελάριος έγινε δέσμια των ακροδεξιών συγκυβερνώντων της, τους οποίους η ίδια ανέθρεψε μέσα από τις πολιτικές λιτότητας.
Αν παρατηρήσουμε καλά τις εξελίξεις θα δούμε πως όλες σχεδόν οι ακροδεξιές παρατάξεις χρησιμοποιούν την ίδια λαϊκιστική γλώσσα και διεκδικούν την εξουσία με παρόμοιες απειλές ενάντια των αδυνάμων και με κατηγορίες κατά των ξένων για την οικονομική και κοινωνική ανασφάλεια των χωρών τους. Την ίδια στάση βρίσκουμε και στην εγχώρια αντιπολίτευση που έχει χάσει για τα καλά τον πολιτικό της προσανατολισμό.
Όταν όμως εφαρμόζονται οι πολιτικές τους, συνειδητοποιούμε πως τα κίνητρά τους δεν είναι καθόλου λαϊκά και πατριωτικά. Ατράνταχτο παράδειγμα η περίπτωση της Αυστρίας που τις τελευταίες μέρες προωθεί νόμο για την διεύρυνση της εργάσιμης μέρας μέχρι τις δώδεκα ώρες. Αν αυτό σας προκαλεί σάστισμα, σας θυμίζω πως άκουσα πρόσφατα σε ομιλία Έλληνα πολιτικού πως το «κλασικό δυτικό οκτάωρο εργασίας είναι μάλλον ξεπερασμένο».
Από την άλλη, στην Γερμανία τα πράγματα είναι ακόμη πιο επικίνδυνα καθώς η κυβέρνηση διατηρείται όσο εξυπηρετούνται τα θέλω των ακροδεξιών Χριστιανοκοινωνιστών κάτι που αναγκάζει το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα να απειλεί με αποχώρηση από το κυβερνητικό σχήμα. Σ’ αυτή τη περίπτωση γίνεται εμφανέστατη η επιβολή του ιδεολογικού τέρατος όταν αυτό θεριεύει.
Δυστυχώς όσο περνάει ο καιρός τόσο περισσότερο παγιώνονται οι ανησυχίες μας ενώ παράλληλα μεγαλώνει το εξής ερώτημα, θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε το τέρας που γεννήθηκε από τον νεοφιλελευθερισμό της Θάτσερ και τον εθνικισμό του Λεπέν; Κι αν ναι πως; Και με ποια Αριστερά, όταν αυτή δεκαετίες τώρα τσακώνεται με τον εαυτό της;
