Ίντα θα γίνει;

Επήρα το κουπάκι μου κι επήα ίσια κάτω, να πιω τον καφέ μου, να μου τονε πικουπίσει κιόλας η άμια η Μαρία που ξέρει και τονε διεβάζει και τον λε κι όμορφα… με πόρτες μεγάλες και κοκόρους κακαβρακάτους και στέφανα και τσέκια κι όλα πια τα πετυχαίνει…

Επήα και τι να δω; Όλες οι φιλονάδες του σοκακιού λες κι αυγομαζεύανε, εβαστούσανε τα κεφάλια τως… μ’ έπιασενε αγκούσια, ερχίνησα να τρέμω… Ε, καλή ώρα, τως είπα… και μόνο η άμια η Βασιλίκα μ’ αποκρίθηκε: κάτσε εδωνά κι εσύ κι έχομενε άσκημα μαντάτα… Ε ίντα εγίνηκενε, ποιος δε μπορεί; Κι αρκίσανε όλες μαζί να καταλένε… πως ηκούσανε στην τελεόραση πως στην Αμερική θα παντρευούντενε άντριδοι με άντριδοι και γυναίκες αναμεταξύ τως και θα κάμνουνε και παιδιά… Μα., επήα να πω… όλοι οι αθρώποι έχομε ίσα δικαιώματα… Ιγού… ίντα λέει…, εμπήξανε τις στριγγλιές… ευτά εν είναι πράμματα του θεού και φωτιά θα πέσει να μας κάψει…

Και να’ τανε μονάχα ευτό; είναι που θα ’χομενε πάλι εκλογές και θα πάμενε την άλλη Κυριακή να διαλέξομενε ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ… και ίντα θα γίνει… Και πως επήαινε η άμια η Μαρουλιώ στη χώρα κι είδενε, με τα ίδια της τα μάτια περικαλώ, εκατοντάδες, μπορεί και μια χιγιάδα κόσμο να στεκούντενε έξω απέ τις τράπεζες να βγάλουνε παράδες απ’ ευτά τα μηχανήματα με το καρτελάκι και πως μετά επηαίνανε στη μαρκέτα κι εψουνίζανε πολλά φαγιά, μακαρόνια και βούτυρα… και πως εθυμήθηκενε την κατοχή κι εξίνισε τα μούτρα της άμα εσκέφτηκενε τα κουντουρούδια… Και γιατί να ’βγομενε από το ευρώ τώρα που το εμάθαμε και ίντα θα γίνουνε οι συντάξεις μας; Θα ’ρτουνε και τούτο το μήνα; Μα… ετόλμησα να πω, θαρρώ πως εν είναι έτσι δα τα πράμματα… εσύ είσαι; ξαναρχινήσανε… εσύ εν ηξεύρεις γιατί ε βλέπεις τελεόραση… για άνοιξε να δεις τις ειδήσεις του μέγα και του αντένα κι ύστερα μιλείς… σοβαροί αθρώποι τα λένε, δημοσιογράφοι…

Ίντα  να πω, ακουριάριστα κεφάλια… Επήα πιο κει, εφώναξα μυστικά την άμια τη Μαρία και της ήδειξα κρυφά το φλυτζάνι μου… ευάερο και ευήλιο το ’βρενε… κι ο πάτος καθαρός… μόνο εκειδά στα χείλια του ποτηριού λόγια πολλά και κουσέλια… Ε με πείραξενε… φτάνει που ο πάτος ήτανε καθαρός…