γράφει η Ερμιόνη Φρεζούλη
«Υπάρχει περίπτωση να νιώσω τόσο ελεύθερη και ασφαλής όσο ένας άνδρας σε αυτόν τον πλανήτη;» , έγραψε πρόσφατα η Esra Dogan σε άρθρο της (Από την Τουρκία στην Ελλάδα: Ποια είναι αλήθεια η θέση των γυναικών;).
Με αφορμή το αποτρόπαιο έγκλημα στην Τουρκία την περασμένη βδομάδα (απόπειρα βιασμού και κάψιμο της 20χρονης Ozgecan Aslan) πολλά γράφτηκαν και σχολιάστηκαν για τη θέση της γυναίκας, όχι μόνο στην «τριτοκοσμική» Ανατολή, αλλά και στην «ανεπτυγμένη» Δύση.
Πόσο αλήθεια ασφαλείς, και ακόμα περισσότερο, ίσες είναι οι γυναίκες σήμερα; Μπορεί να αποκτήσαμε το «προνόμιο» να αναλαμβάνουμε ιεραρχικά ανώτερες θέσεις στο χώρο εργασίας, χωρίς όμως πάντα να αμειβόμαστε αντίστοιχα με τους άντρες, μπορεί να έχουμε τη δυνατότητα και να συμμετέχουμε στην πολιτική και κοινωνική ζωή, μπορεί να έχουμε «κατακτήσει» δικαιώματα που μας εξισώνουν με τους άντρες. Μπορεί ακόμα να έχουμε τη δυνατότητα να καταγγέλλουμε απόπειρες σεξουαλικής, λεκτικής ή ψυχολογικής, βίας.
Πόσες όμως φορές γυναίκες δεν έχουν απολυθεί επειδή έμειναν έγκυες; Πόσες φορές η ποσόστωση δεν «ανάγκασε» γυναίκες και επιτελεία να «γεμίσουν» τον απαιτούμενο αριθμό θέσεων σε ψηφοδέλτια ή στη διοίκηση; Πόσες φορές γυναίκες θύματα βίας κατάφεραν να ξεπεράσουν την οικογενειακή και κοινωνική «κατακραυγή» και να φτάσουν στην αστυνομία, και ακόμα περισσότερο δικαιώθηκαν;
Η ισότητα και η ισοτιμία δεν είναι θέμα νομικών ή κανονιστικών ρυθμίσεων: η πατριαρχία είναι βαθιά ριζωμένη μέσα στην κοινωνία μας. Μέσα σε όλες τις κοινωνίες, ακόμα και τις «προοδευτικές» κοινωνίες της Δύσης. Και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα και στο λόγο και τα σεξιστικά ανέκδοτα, που, δυστυχώς, πολύ συχνά αναπαράγουμε και εμείς οι ίδιες. Η κοινωνία μας εξακολουθεί να αντιμετωπίζει τις γυναίκες ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Σίγουρα όχι τόσο εξόφθαλμα όπως στο παρελθόν, σίγουρα έχουν γίνει πολλά και σημαντικά βήματα προόδου, χάρη στους αγώνες και τις θυσίες πολλών γυναικών στο παρελθόν.
Έχουμε όμως ακόμα πολύ δρόμο να διανύσουμε. Ως γυναίκες και ως κοινωνία. Γιατί συχνά εμείς οι ίδιες αποδεχόμαστε και αναπαράγουμε τα κοινωνικά πρότυπα. Γιατί εμείς αποδεχόμαστε το ρόλο που μας δίνουν.
Γιατί μεγαλώνουμε σε μια κοινωνία που μπορούν να γράφονται σχόλια όπως το πρόσφατο του Στέφανου Κασιμάτη στην Καθημερινή*.
* Δεν δίνω το σχετικό λινκ, γιατί καλό είναι να μην αναπαράγονται τέτοιου τύπου λιβελογραφήματα.
