Ο λόγος της Έφης Λατσούδη κατά την εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στις 6/9 στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης στην Αθήνα με αφορμή την ανακοίνωση των νικητών του βραβείου Nansen, της ύψιστης τιμής για την προσφορά στους πρόσφυγες από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ
To ΠΙΚΠΑ Λέσβου και εγώ σαν μέλος της προσπάθειας αυτής πήραμε το NANSEN award 2016. Ο λόγος για να δεχτούμε ένα βραβείο είναι κυρίως για να μιλήσουμε για αυτά που μας ωθούν για τον αγώνα που κάνουμε για να συνδεθούμε και με άλλους ανθρώπους και να συνεχίσουμε να παλεύουμε.
Μοιραζόμαστε εδώ όσα εκφωνήθηκαν στην τελετή ανακοίνωσης του Βραβείου:
Είναι πολύ δύσκολο ως μέλος μιας συλλογικής προσπάθειας όπως το ΠΙΚΠΑ της Λέσβου να παίρνεις ένα βραβείο με ονοματεπώνυμο.
Στην πραγματικότητα όμως εδώ βραβεύεται η προσπάθεια και η συμμετοχή πολλών ανώνυμων. Βραβεύεται μια συνειδητή επιλογή να μην αρνηθούμε σε ευάλωτους ανθρώπους που φτάνουν στην Λέσβο αλλά και σε αυτούς που δεν τα κατάφεραν, την αξιοπρέπειά τους.
Δυστυχώς σήμερα πολλαπλασιάζονται οι φωνές που μας λένε ότι ούτε την υποχρέωση έχουμε αλλά ούτε και την ευθύνη να προστατέψουμε όσους φεύγουν από τον πόλεμο και την φτώχεια. Ότι όσοι φτάνουν είναι μια απειλή και ότι είναι αποδεκτό να τους μεταχειριστούμε ως παράδειγμα προς αποφυγήν για να μην έρθουν άλλοι.
Πρόκειται για μια ρητορική του φόβου βαθειά πολιτική και υστερόβουλη στην οποία αντιστεκόμαστε.
Γι αυτό και η επιλογή μας να υπερασπιστούμε όσους φτάνουν στον τόπο μας δεν πρέπει να γίνει αντιληπτή ως αποτέλεσμα ανθρωπιστικών αντανακλαστικών αλλά ως μιας ακέραιη πολιτική επιλογή.
Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες στην συντριπτική πλειοψηφία τους δεν είναι απειλή χρειάζονται ασφάλεια και προστασία.
Η υπεράσπιση της ζωής και της αξιοπρέπειάς τους δεν είναι πολυτέλεια αλλά το τελευταίο ανάχωμα πριν την βαρβαρότητα που μας απειλεί όλους σήμερα.
Αυτή η αρχή είναι το δικό μας μηνυμά σε όσους αμφιταλατευονται ανάμεσα στο χρέος να προστατεύσουμε τους πρόσφυγες και τις άχαρες πολιτικές ισορροπίες που επιβάλει η πραγματικότητα. Αυτή είναι η δική μας θέση ή η δική μας αντίθεση σε ότι συμβαίνει.
Ότι καταφέραμε το καταφέραμε με την συμμετοχή μας και με την αλληλεγγύη ανάμεσά μας και ανάμεσα σε εμάς και τους πρόσφυγες.
Ξεκινήσαμε να παλέψουμε ενάντια στην κράτηση των προσφύγων φτιάχνοντας και υποστηρίζοντας το ΠΙΚΠΑ Λέσβου έναν ανοιχτό χώρο φιλοξενίας που απέδειξε στην πράξη ότι οι φράχτες και τα κάγκελα μπορούν τα πέσουν.
Πιστέψαμε ότι η τοπική κοινωνία μπορεί να σταθεί στο πλευρό των προσφύγων και να αποτελέσει μέρος της λύσης και η πραγματικότητα δεν μας διέψευσε.
Ζητήσαμε να βγουν από την ανωνυμία οι πρόσφυγες που έχασαν την ζωή τους και ξεκινήσαμε να συμμετέχουμε στις ταφές και στην υποστήριξη των θυμάτων ναυαγίων, αρθρώνοντας μια κραυγή ενάντια στις πολιτικές των κλειστών συνόρων και τις εκατόμβες των νεκρών στα σύνορα.
Το ΠΙΚΠΑ είναι κομμάτι όσων πιστεύουμε. Είναι κομμάτι όσων παλεύουμε και θα συνεχίσουμε να παλεύουμε με μεγαλύτερο πείσμα τώρα που η πολιτική κατάσταση στην ευρώπη και η απειλή της ανόδου του φασισμού επιβάλει την αλληλεγγύη και την συμμετοχή της κοινωνίας ως μονόδρομο της της πολιτικής για το προσφυγικό ώστε να μην απλωθεί το σκοτάδι του φασισμού.
Σήμερα είμαι χαρούμενη και περήφανη που αναγνωρίζεται το ΠΙΚΠΑ και είμαι αισιόδοξη γιατί δημιουργούνται νέοι ανοιχτοί αυτοοργανωμένοι χώροι φιλοξενίας στην χώρα μας και το ΠΙΚΠΑ δεν είναι μόνο του πια.
Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε αυτούς στους οποίους ανήκει το βραβείο σε όσους δηλαδή με συνέχεια και συνέπεια υποστήριξαν το ΠΙΚΠΑ και σε αυτούς με τους οποίους παλεύουμε μαζί εδώ και χρόνια ώστε να υπάρξει και να παραμείνει ζωντανή αυτή η προσπάθεια…
Και Μαζί συνεχίζουμε…
