γράφει ο Κώστας Ζαφείρης
Τον Γιάννη τον γνωρίζω αρκετό καιρό. Παλιότερα είχε μικρή επιχείρηση στην οποία ήμουν πελάτης. Δεν πήγε καλά το μαγαζί του, το πάλεψε, χρεώθηκε κι έκλεισε. Το άνοιξε βλέπετε το 2011 μέσα στην πιο δύσκολη συγκυρία. Χαθήκαμε για κάποιο διάστημα. Μετά ξαναβρεθήκαμε στο βενζινάδικο που δουλεύει τώρα. Μερικής απασχόλησης. Ούτε καν ολόκληρο μεροκάματο.
Πολιτικά δεν μιλήσαμε ποτέ, δεν τον πολυένδιεφερε κιόλας. Μόνο γενικότητες που μου έδωσαν να καταλάβω ότι ανήκε σε αυτούς τους όχι λίγους που νιώθουν προδομένοι από επιλογές και καταστάσεις. Πρόσφατα έμαθα, όχι από τον ίδιον, ότι ο Γιάννης ήταν θύμα της μικροεγκληματικότητας που συνδέεται με τον εγκλωβισμό χιλιάδων προσφύγων στο νησί μας.
Τον συνάντησα την άλλη μέρα της γνωστής συγκέντρωσης «αγανακτισμένων νοικοκυραίων» με τα έκτροπα της περασμένης Τετάρτης. Δαγκωμένος ήμουνα. Στο κάτω κάτω ο Γιάννης είχε και «προσωπικούς λόγους» να είναι εκεί.
– Πήγες στην Πλατεία χτες βράδι ρε Γιάννη;
– Πλάκα κάνεις; Ούτε από μακριά! Και μόνο που είδα τις μούρες που ήταν στα κουμάντα έφτανε να πάρω δρόμο από κει.
Γράφτηκε κάπου πρόσφατα ότι ο τόπος είναι μικρός, όλοι γνωριζόμαστε και άλλοθι για δήθεν παραπλανημένους δεν υπάρχουν. Έτσι είναι. Όταν αθροίζεσαι πίσω από ρατσιστές και φασίστες ξέρεις πολύ καλά τι κάνεις, κανείς δεν σε παραπλάνησε. Εμένα μου το επιβεβαίωσε ένας κάποιος Γιάννης…
