Παιδί στη Β΄Δημοτικού στο σκολειό της Στρατήδαινας.
11η Νοεμβρίου η επέτειος για την απελευθέρωση της Χίου, από τους Τούρκους το 1912. Δεν είχαμε μάθημα. Με εμβατήρια και τον μαθητή Σάββα να παίζει τύμπανο, θα πηγαίναμε για κατάθεση στεφάνου στο μνημείο πεσόντων στη Λευκωνιά. Παρουσία υποχρεωτική.
Οι γονείς μου δεν με άφησαν, έχουμε και δουλειές είπαν. Με ένα δεματάκι ξερή ταή παραμάσχαλα, έπρεπε να πάω τη Ρενώ στη μάντρα του Ζαμπούνη για διανυκτέρευση…
Η επομένη μέρα με βρήκε στη γωνία της τάξης μαζί με δυο άλλα παιδιά.
– Ανοίξτε τα χέρια σας, διέταξε η κυρία Ρικανιάδου.
– Γιατί δεν παρουσιάστηκες; με ρώτησε.
– Η κατσίκα μας πρόκοψε και την πήγα στον τράγο, και θα πάω να τη φέρω σήμερα, απάντησα αθώα χωρίς να ξέρω τι σήμαινε πρόκοψε.
Δυο ξυλιές έπεσαν στις παλάμες και με ζέστη να ανεβαίνει στο πρόσωπο κάθισα στη θέση μου. Δεν ξέρω αν ήταν οι ξυλιές ή η ταπείνωση που πονούσε. Οι ματιές των συμμαθητών με μαχαίρωναν.
Ποτέ δεν ξέχασα την κρεμμυδιά κατσίκα, τη δασκάλα και τον ελευθερωτή Ιωάννη Χρυσολωρά.
Ταή ή ταΐ
