γράφει ο Τέλης Τύμπας
Τα παιδιά, τα δικά μας και των προσφύγων, όλα τα παιδιά, μαγεύονται από τις κυλιόμενες σκάλες, έλκονται από τον τρόπο με τον οποίο αποκαλύπτονται τα σκαλοπάτια τους, καθηλώνονται ενώ αυτά σβήνουν κι εξαφανίζονται. Με τον μηχανισμό κίνησης να είναι εκ κατασκευής εγκιβωτισμένος κι έτσι αθέατος, μαγνητίζονται από αυτό που φαίνεται και χάνουν την αίσθηση του περιβάλλοντος, βιάζονται συνήθως στο πρώτο βήμα και διστάζουν συχνά στο τελευταίο, ξαστοχούν στον υπολογισμό της διάρκειας του μικρού ταξιδιού στο οποίο έχουν παραδοθεί, κυριολεκτικά, σωματικά. Αφαιρούνται στην έλξη μιας εμπειρίας που δεν προφταίνουν να χορτάσουν, μετεωρίζονται αναποφάσιστα, αντιστέκονται τελικά εξ αδρανείας στην έξοδο στην πραγματικότητα. Ειδικά όταν η πραγματικότητα πριν αρχίσει αυτό το τόσο σύντομο ταξίδι με τη μηχανική σκάλα είναι για τα παιδιά εφιαλτική, πόσο μάλλον όταν κι αυτό που τα περιμένει στην έξοδο από τη μηχανική σκάλα είναι τόσο επικίνδυνο. Όσο νυσταγμένα κι αν ήταν τα δικά μου μάτια εκείνο το πρωί στην έξοδο από το πλοίο της γραμμής από το Βόρειο Αιγαίο στον Πειραιά, δεν κατάφερα να αποφύγω τα διεσταλμένα από την επιθυμία στη θέα της κυλιόμενης σκάλας μάτια των μικρών παιδιών που είχαν γαντζωθεί στην αγκαλιά των προσφύγων γονιών τους, οι οποίοι, με τη σειρά τους, τα έσφιγγαν πάνω τους με όση δύναμη τους είχε απομείνει.
Κι αποδείχτηκε αδύνατο να καταφέρω να αποφύγω να δω στα ίδια παιδικά μάτια την απόλυτη απογοήτευση από τον διαχωρισμό που ακολούθησε μπροστά στην κυλιόμενη και την άλλη σκάλα, αυτή που δεν είχε κάτι μαγικό, από την οποία υποχρεώνονταν να κατεβούν οι πρόσφυγες, μικροί και μεγάλοι. Οι ίδιοι πρόσφυγες που σύμφωνα με το πρωτοσέλιδο καθημερινής εφημερίδας του Βορείου Αιγαίου είναι «η σωσίβια λέμβος» της ακτοπλοΐας μας. Γιατί αν δεν ήταν αυτοί, οι πρόσφυγες, εμείς, οι μη πρόσφυγες, στους οποίους επιτράπηκε να προχωρήσουμε προς την κυλιόμενη σκάλα, δεν θα είχαμε φέτος καθημερινά πλοίο για τον Πειραιά. Όπως άλλωστε δεν θα είχαν καθημερινή δουλειά κι αυτοί στους οποίους ανατέθηκε να διαχωρίζουν τους αποβιβαζόμενους επιβάτες σε πρόσφυγες και σε αυτούς που είχαν δικαίωμα στην κυλιόμενη σκάλα (Κάτι θα σημαίνει που οι πρόσφυγες που επιβίωσαν με μια σωσίβια λέμβο είναι αυτή τη στιγμή η σωσίβια λέμβος των μη προσφύγων, επιβατών και εργαζομένων στην ακτοπλοΐα). Θα συμφωνήσουμε νομίζω ότι έχουν κερδίσει το δικαίωμα των ζωντανών παιδιών τους στα ελάχιστα δευτερόλεπτα του τεχνολογικού παραδείσου της κυλιόμενης σκάλας.
