Κείμενα γραμμένα στα πλαίσια του εργαστηρίου λογοτεχνίας του Ομηρείου ΠΚΔΧ, με εμψυχωτή τον Γιάννη Μακριδάκη
Στο πρώτο κιόλας εργαστήρι μας μπήκε η πρόεδρος του ΔΣ του Ομηρείου στην αίθουσα και μας ενημέρωσε ότι στο κυλικείο του πρώτου ορόφου υπάρχει κέρασμα με εδέσματα κορεάτικης κουζίνας και ότι ο κορεάτης πρέσβης στέκει στην είσοδο του κτιρίου και προσκαλεί κάθε περαστικό να ανέβει και να γνωρίσει τις γεύσεις της πατρίδας του, οπότε αν θέλαμε θα μπορούσαμε τελειώνοντας να πηγαίναμε και εμείς. Αυτό το περιστατικό μάς έδωσε αφορμή για έναν πειραματισμό λογοτεχνικής αφήγησης. Δύο από τις ιστορίες μας δημοσιεύουμε σήμερα εδώ.
Κινεζοφοβία, της Λεν – Ξεν (Λένια Ξενάκη)
Ο Αθανάσιος Δήμου πήρε μια βαθιά ανάσα κι έσφιξε εκείνο το φαινομενικά αθώο κορεάτικο χέρι, ευχόμενος να είχε πεθάνει λίγα λεπτά πριν. Όσο ακόμα είχε την ευκαιρία να επιλέξει τον θάνατό του. Ας τα πάρουμε όμως απ’ την αρχή. Εκείνο το απόγευμα θα το περνούσε ήσυχος με τους φίλους του, όλοι συνταξιούχοι και φυσικά μετά των συζύγων, στο ξενοδοχείο που μαζεύονταν κάθε Κυριακή. Πού να ήξερε ότι για εκείνον έμελλε να έχει αυτή τη μοιραία εξέλιξη. Διότι ο Αθανάσιος Δήμου, πρώην έμπορος και νυν συνταξιούχος, αλλά και δεινός χορευτής έπασχε από μία νόσο σπάνια, χρόνια και πιθανώς άκρως κολλητική, που η επιστήμη ακόμα δεν έχει αναγνωρίσει, αλλά αναμφισβήτητα υπήρχε. Και ζωντανή απόδειξη το ότι τη στιγμή εκείνη ήταν σε έξαρση. Κινεζοφοβία.
Μπορεί κανείς λοιπόν να καταλάβει την ταραχή του όταν η ευυπόληπτη κυρία της διεύθυνσης του ξενοδοχείου τους παρακάλεσε να χαιρετήσουν τον Κινέζο πρέσβη “που στεκόταν σαν στήλη άλατος στην πόρτα. Άνθρωπος δεν πάτησε στην εκδήλωση κι έχει μείνει και χαιρετάει όποιον μπαίνει μέσα με παντόφλες, με σορτσάκια ακόμα και με τα μπανιερά”.
Ο Αθανάσιος Δήμου είχε ήδη νιώσει το λαιμό του να σφίγγεται αλλά βρε αδερφέ υπήρχε και η πίσω πόρτα. Κάτι θα γινόταν. Όμως η φοβία του κλιμακώθηκε όταν κάποιος ρώτησε “μα καλά μόνος του ήρθε;”
“Όχι καλέ… έχει μαζί του κι ένα πούλμαν Κινέζους”.
Η δήλωση αυτή αντήχησε στο μυαλό του σαν βρυχηθμός από βαθύ σπήλαιο και τον έλουσε κρύος ιδρώτας. Ένα πούλμαν ίσον 20 σειρές επί 4 θέσεις η κάθε σειρά, πόσες απειλές σε μία. Πετάχτηκε με μερικά μισόλογα πάνω, πέταξε ένα χαρτονόμισμα στο τραπέζι, χαιρέτησε βιαστικά και βημάτισε πανικόβλητος προς το ασανσέρ. Κοιτούσε ταραγμένος πέρα δώθε. Το παράθυρο τον δελέαζε να το σκάσει. Αλλά ο Αθανάσιος Δήμου θα έφευγε με το κεφάλι ψηλά και θα γλίτωνε την κατάρα αυτή των σχιστομάτηδων, που κατακτούσαν σταδιακά τον κόσμο του και κουβάλαγαν πάνω τους όλες αυτές της γρίπες, που έμοιαζαν στην ονομασία με χημικές ενώσεις.
Ο Κορεάτης Πρέσβης, της Μ.Σ.
Ο Κορεάτης Πρέσβης στεκόταν ήδη τριάντα τρία λεπτά στη θέση του συνεπής στο ευγενικό του χαμόγελο και τελείως μόνος στην άδεια αίθουσα υποδοχής. Πίσω από το ειρηνικό μέτωπό του κόχλαζε μια βραστή σούπα από σκέψεις, απωθημένα και κορεάτικες βρισιές. Δεκάρα δεν έδινε που κανείς ντόπιος δεν δέησε να τιμήσει την εκδήλωση σύσφιξης των ελληνοκορεατικών σχέσεων, ούτε την προβολή της κορεάτικης ταινίας, ούτε τη δεξίωση με τα εκλεκτά κορεάτικα πιάτα. Έβλεπε την διευθύντρια του θεάτρου να τρέχει πανικόβλητη πάνω κάτω προσπαθώντας να τα μπαλώσει, κι ούτε να θυμώσει, ούτε να γελάσει είχε κέφι. Ούτε καν να σκεφτεί κάτι πρόστυχο γιατί ήταν και κάπως ωραία. Μπα. Είχε σιχαθεί τα πάντα. Είχε φτάσει 45, είχε φάει τη ζωή του σε λαμπρές σπουδές πολιτικών επιστημών και σε απίθανες εργατοώρες προσεκτικού κονσομασιόν με μπλαζέ αξιωματούχους του διπλωματικού σώματος και τι κατάφερε; Να στέκεται στητός, βουβός, επίσημος και απίθανα γελοίος κι απόψε, καρφωμένος σε μια κουκίδα του χάρτη χιλιάδες μίλια μακριά από την οδό Ναμ κι από το τριανταφυλλί αμπαζούρ της Τσούκο Χαρούκι.