Δημοσιογράφος στο επάγγελμα από το 1982, έγινε ευρύτερα γνωστή την δεκαετία του ’90 ως παρουσιάστρια των δελτίων ειδήσεων της δημόσιας τηλεόρασης και αποτέλεσε την εμβληματική μορφή του αγώνα των εργαζομένων της «Ελεύθερης ΕΡΤ». Η Αγλαΐα Κυρίτση, με την ιδιότητα του πολιτικού πλέον καθώς από το 2014 εκλέχτηκε σε θέση περιφερειακής συμβούλου στην Περιφέρεια Βορείου Αιγαίου, έδωσε συνέντευξη στην «Α» και μας είπε για την μνημονιακή εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, τις δυσοίωνες προοπτικές που δημιουργούνται για τους μαστιχοπαραγωγούς μετά την υπουργική απόφαση που άνοιξε το δρόμο για την άρση της αναγκαστικότητας της ΕΜΧ και βέβαια για την ΕΡΤ. Και στη συζήτησή μας έδωσε την εκτίμησή της για το πού οφείλεται η επιτυχία του αγώνα των εργαζομένων της κατειλημμένης ΕΡΤ και γιατί παρά την επαναλειτουργία της τίποτα δεν θυμίζει εκείνη την εποχή.
Στις αρχές του μήνα συνυπογράψατε εξώδικο προς τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα και τον υπουργό Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτο για τη «μη νομιμότητα της μεταβίβασης του Ελληνικού στον Όμιλο Λάτση». Η πώληση του Ελληνικού, όπως και των άλλων περιουσιακών στοιχείων του Ελληνικού Δημοσίου είναι ζήτημα νομικό, ηθικό ή ταξικό;
Η πώληση της δημόσιας περιουσίας, η πώληση της περιουσίας του ελληνικού λαού, δηλαδή, είναι ζήτημα πρωτίστως εθνικό. Είναι πέρα και πάνω απ’ όλα ζήτημα εθνικής κυριαρχίας. Κράτος που ξεπουλά «στο παζάρι» των αφεντικών του κόσμου την περιουσία του είναι μη κράτος. Τι σημαίνει απογύμνωση της χώρας από υποδομές, πλουτοπαραγωγικούς πόρους, περιουσία, αεροδρόμια, λιμάνια κ.λπ.; Πού οδηγεί το πλιάτσικο που δρομολογείται ειδικά με το υπερ-ταμείο που δημιουργήθηκε; Και μην ξεχνάμε ότι το Ελληνικό, που έξω και πέρα από κάθε νομιμότητα πουλήθηκε για 99 χρόνια στη Lamda Development του Λάτση, αποτέλεσε -όπως είναι πλέον φανερό- τον οδηγό, τον πιλότο για το υπερ-ταμείο. Και επειδή τα τελευταία χρόνια οι λέξεις και τα νοήματα διαστρέφονται, παραχαράσσονται, χάνουν το περιεχόμενό τους, η κυβέρνηση που με μεγάλη ευκολία βαφτίζει το ψάρι κρέας, μιλά για «αξιοποίηση» και όχι ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Όσο δεν έκοψε τις συντάξεις, όσο δεν αύξησε τους φόρους για τα λαϊκά στρώματα, άλλο τόσο, λοιπόν, θα προχωρήσει στην «αξιοποίηση» της δημόσιας περιουσίας και όχι στο ξεπούλημά της. Ας σοβαρευτούμε…
Η χώρα έχει δεθεί με τη σύμφωνη γνώμη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πισθάγκωνα και κυριολεκτικά παραδίδεται στους δανειστές. Απογυμνωμένη από έστω και ψήγματα εθνικής οικονομικής πολιτικής, χωρίς υποδομές και πόρους, χωρίς, δηλαδή, κανένα εργαλείο στήριξης του ελληνικού λαού, απεμπολώντας κάθε μέσο για οποιαδήποτε απόπειρα παραγωγικής ανασυγκρότησης μετατρέπεται με κάθε επισημότητα σε αποικία, σε προτεκτοράτο για 99 χρόνια, με το λαό χρήστη, ενοικιαστή του τόπου του. Αυτό που συνομολόγησε η κυβέρνηση με τους δανειστές δεν έχει ιστορικό προηγούμενο. Προφανώς, λοιπόν, το θέμα είναι κατ’ εξοχήν εθνικό. Χτυπά τον πυρήνα της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας. Και στη χώρα μας, στο πρόσφατο παρελθόν, το εθνικό πολύ συχνά «παντρεύτηκε» με το ταξικό και το ηθικό. Πρωτίστως, λοιπόν, ως απλός πολίτης της χώρας νομιμοποιούμαι να αντισταθώ, όπως και το σύνολο του λαού, με κάθε τρόπο. Και το εξώδικο είναι ένας από τους πολλούς τρόπους…
Ζητήσατε πρόσφατα με επιστολή σας στον Πρόεδρο του Περιφερειακού Συμβουλίου να συζητηθεί στο Περιφερειακό Συμβούλιο το θέμα των αποκρατικοποιήσεων της δημόσιας περιουσίας και να δημοσιοποιηθεί ο κατάλογος των ακινήτων του δημοσίου που βρίσκονται στα νησιά μας και πωλούνται μέσω ΥΠΕΡΤΑΙΠΕΔ. Γνωρίζετε αν ο κατάλογος των προς πώληση ακινήτων στη Χίο θα περιλαμβάνει και άλλα, πέρα από αυτά που κατά καιρούς έχουν γραφτεί (λιμάνι, μαρίνα, αεροδρόμιο);
Από την πρώτη απάντησή μου είναι νομίζω προφανές γιατί ως παράταξη ζητήσαμε να γίνει αυτή η συζήτηση στο Περιφερειακό Συμβούλιο. Μέσα στη δαιδαλώδη πραγματικότητα του ελληνικού δημοσίου, είναι δύσκολο να απαντήσει άμεσα κανείς ποια είναι η δημόσια περιουσία στα 10 ακριτικά νησιά μας. Ωστόσο, αφού τα πάντα περνούν στο υπερ-ταμείο είναι δεδομένο ότι σε αυτά και με βάση τον πρόσφατα ψηφισμένο νόμο περνούν –με εξαίρεση τον αιγιαλό, τους αρχαιολογικούς χώρους και τις προστατευόμενες περιβαλλοντικά περιοχές- όλοι οι δημόσιοι χώροι και όλη η ιδιωτική περιουσία του δημοσίου. Μιλάμε δηλαδή για τα πάντα. Άρα, σε πρώτη φάση, το ελάχιστο που πρέπει να κάνει η Περιφέρεια είναι να αποκτήσει με κάθε τρόπο μια σαφή εικόνα και το θέμα να συζητηθεί διεξοδικά σε ειδική συνεδρίαση. Πολύ περισσότερο όταν μιλάμε για μια ιδιαίτερα ευαίσθητη γωνιά της χώρας, όπως είναι τα νησιά μας. Είναι χρέος, λοιπόν, της περιφέρειας, να μάθει, να ενημερώσει και θα έλεγα εγώ να καλέσει τον λαό του Βορείου Αιγαίου να αντισταθεί στο προωθούμενο πλιάτσικο. Αν δεν το κάνει θα είναι τουλάχιστον υπόλογη.
Τι μπορεί να σημαίνει για ένα νησί όπως η Χίος η ιδιωτικοποίηση δομών όπως το λιμάνι και το αεροδρόμιο;
Για να μιλήσω πιο συγκεκριμένα για τη Χίο, θα αναφέρω ένα παράδειγμα. Γιατί η Fraport, η γερμανική δημόσια εταιρεία αγόρασε τα 14 αεροδρόμια; Γιατί το ελληνικό δημόσιο πούλησε 14 αεροδρόμια στο γερμανικό δημόσιο το οποίο συνέπραξε με τον όμιλο Κοπελούζου; Το αεροδρόμιο της Χίου, αν και δεν είναι στα 14 που πουλήθηκαν, ωστόσο ακολουθεί, όπως πολύ πρόσφατα ειπώθηκε. Τι σημαίνει για ένα νησί μας η εκμετάλλευση του αεροδρομίου του από το γερμανικό δημόσιο; Μήπως πολύ απλά ότι σε συνεργασία με τους μεγάλους γερμανικούς tour operators φτιάχνει ένα καθετοποιημένο σύστημα απόλυτου ελέγχου και του τουρισμού και του είδους της τουριστικής ανάπτυξης; Αν σ’ αυτό αθροίσουμε και την εκποίηση και των υπόλοιπων υποδομών και της υπόλοιπης δημόσιας περιουσίας, όπως είπαμε πιο πάνω, τι πλαίσιο διαμορφώνεται για το μέλλον των νησιών μας;
Να θυμίσω ακόμα ένα παράδειγμα; Θυμάστε όταν διαφήμιζαν πριν από χρόνια το άνοιγμα της ακτοπλοΐας τι έλεγαν. Ότι ο «θαυματουργός ανταγωνισμός» θα βελτιώσει τις υπηρεσίες και θα ρίξει τις τιμές. Από το άνοιγμα τότε, φτάσαμε σε ένα οιονεί μονοπώλιο. Σήμερα οι Χιώτες, οι Μυτιληνιοί, οι Σαμιώτες έχουν φτηνότερα εισιτήρια; Δεν μιλάμε βέβαια για τα πιο μικρά και ξεχασμένα νησιά μας. Σε επιδοτούμενες, μάλιστα, γραμμές ο εφοπλιστής «κοιτάει» το καλοκαίρι και ο χειμώνας είναι πολύ δύσκολος για τη Λήμνο, τον Αη-Στράτη, τους Φούρνους. Όσα ήδη έχουν συμβεί και αποτελούν τη ζώσα πραγματικότητα δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να τα ξεχνάμε. Είναι ένα παράθυρο σε όσα ακόμα πιο καλοσχεδιασμένα, ακόμα πιο καταστροφικά, έρχονται.
Η Χίος και η Μαστίχα βρέθηκαν στο επίκεντρο της δημοσιότητας λόγω του νόμου για τους αγροτικούς συνεταιρισμούς, που άνοιξε τον δρόμο για την άρση της αναγκαστικότητας και των εγκαινίων του Μουσείου Μαστίχας. Δεδομένων των 2 παραπάνω γεγονότων, καθώς και της αύξησης της φορολογίας των αγροτών πώς βλέπετε το μέλλον των μαστιχοπαραγωγών, της ΕΜΧ και της μαστίχας;
Με την έκδοση της Κοινής Υπουργικής Απόφασης, που δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ τη Μεγάλη Τετάρτη, 27 Απριλίου και με την οποία καταργήθηκε η αναγκαστικότητα των Οινοποιητικών Συνεταιρισμών Σάμου (ΟΣΣ) και της Ένωσής τους (ΕΟΣΣ), ως παράταξη τοποθετηθήκαμε σαφέστατα και αναλυτικά για το θέμα. Επισημάναμε ότι η κατάργηση της αναγκαστικότητας, που θα ολοκληρωθεί μέσα στους επόμενους έξι μήνες, με μαθηματική ακρίβεια θα έχει ως αποτέλεσμα οι αμπελοκαλλιεργητές της Σάμου να εγκαταλείψουν τα αμπέλια τους, αφού ο στόχος που υπηρετείται με την απόφαση είναι η καλλιέργεια και η οινοποιία της Σάμου να περάσουν σε μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα.
Σημειώναμε ότι σειρά θα πάρει η μαστίχα της Χίου, υπογραμμίζοντας επί λέξει ότι «η κατάργηση της αναγκαστικότητας είναι πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό έγκλημα. Σε συνδυασμό με τη φορολογική καταιγίδα και το νέο ασφαλιστικό που προωθούνται, θα σημάνουν το οριστικό ξεκλήρισμα των μικρών παραγωγών, οι οποίοι θα σπρωχτούν στον καιάδα της ανεργίας και της απόγνωσης, στο όνομα πάντα της “ελεύθερης αγοράς”». Μήπως όλα αυτά δεν είναι σήμερα πραγματικότητα; Δεν είμαστε προφανώς μάντεις, αλλά τα σχέδιά τους (δανειστών-ΕΕ και κυβέρνησης) ήταν και είναι φανερά. Επίσης, είχαμε φέρει το θέμα στο Περιφερειακό Συμβούλιο, με την περιφερειακή Αρχή να αρκείται σε ένα τυπικό ψήφισμα. Καμιά ουσιαστική ενεργοποίηση της περιφέρειας για το θέμα, καμιά προσπάθεια ενημέρωσης και κινητοποίησης των παραγωγών, καμιά διάθεση ουσιαστικής παρέμβασης. Η γνωστή, τυπική αποδοχή με όρους υπαλληλίας των αποφάσεων της κυβέρνησης. Κι έχουμε πολλές φορές καταγγείλει αυτή την τακτική της περιφερειακής Αρχής. Δεν σχεδιάζει, δεν παράγει πολιτική, απλά ως… πρωτοκολλητής διεκπεραιώνει κυβερνητικές αποφάσεις. Αυτό, όμως, δεν είναι παραγωγή και προώθηση πολιτικής για το Βόρειο Αιγαίο. Είναι στην καλύτερη περίπτωση ανεπάρκεια και αδιαφορία και στη χειρότερη, αποδοχή, καλυμμένη ή φανερή, της ακολουθούμενης νεοφιλελεύθερης δεξιάς πολιτικής που κυριολεκτικά θα ξεκληρίσει τους αμπελοπαραγωγούς της Σάμου και τους μαστιχοπαραγωγούς της Χίου. Και το μέλλον, δυστυχώς, θα είναι αυτό, εκτός κι αν οργανώσουμε όλοι μαζί μια ουσιαστική και προωθητική αντίδραση. Ο στόχος των από πάνω είναι φανερός. Όπως και ο στόχος των από κάτω είναι φανερός, αρκεί να πιστέψουν στη δύναμη του δίκιου τους, αρκεί όλοι μαζί να ανακαλύψουμε πιο απελευθερωτικούς τρόπους για να τον υπηρετήσουμε συλλογικά και κυρίως θετικά.
Το κλείσιμο της ΕΡΤ στις 11 Ιουνίου 2013 από την κυβέρνηση Σαμαρά αποτέλεσε την αφετηρία για έναν αξιοθαύμαστο αγώνα των εργαζομένων της Δημόσιας τηλεόρασης. Τι γεύση σάς έχει απομείνει 3 χρόνια μετά από εκείνη την περίοδο και πως κρίνετε την ΕΡΤ ένα χρόνο μετά την επαναλειτουργία της;
Το μαύρο της 13ης Ιούνη του 2013 είχε μια ξεχωριστή σημειολογία. Ήταν η συνέχεια του μαύρου που άρχισε να απλώνεται στη χώρα από το 2010, από την έναρξη, δηλαδή, του μνημονιακού καθεστώτος, γιατί περί καθεστώτος πρόκειται. Ήταν ένα μαζικό σοκ, ένα σοκ που ακουμπώντας πάνω στη ριζοσπαστικοποίηση του κόσμου – ας μην ξεχνάμε ότι είχαν προηγηθεί οι πλατείες – σήμανε την έναρξη ενός νέου γύρου αντίστασης. Η απόφασή μας να συνεχίσουμε με την ελεύθερη ΕΡΤ δεν ενεργοποίησε την κοινωνία, αλλά ακούμπησε στην κοινωνία, έγινε ένα με την κοινωνία. Ξεπεράσαμε το στενά κλαδικό ή συντεχνιακό, αφήσαμε πίσω και σωστά το επιμέρους, και προτάξαμε το συνολικό. Το μαύρο κυρίως στη χώρα. Γι αυτό και η ΕΡΤ έγινε υπόθεση ολόκληρης της κοινωνίας, παρά τις συκοφαντίες, παρά τη λάσπη, παρά τα πραγματικά προβλήματα που προφανώς και υπήρχαν όλα τα προηγούμενα χρόνια. Το δελτίο του δρόμου, που στήθηκε με την εισβολή των ΜΑΤ στο ραδιομέγαρο, επισφράγισε τη σχέση ΕΡΤ και κοινωνίας. Οι εκατοντάδες εργαζόμενοι της ΕΡΤ αυτό ακριβώς βιώσαμε σε αυτόν τον δίχρονο αγώνα, ο οποίος είχε δύναμη, είχε πάθος, είχε συνέχεια και είχε αποτέλεσμα, ακριβώς επειδή έγινε ένα με τα σκιρτήματα ενός ολόκληρου λαού. Και η ΕΡΤ, ακριβώς, επειδή έγινε υπόθεση της κοινωνίας ξανάνοιξε, αλλά το μαύρο πάνω από τη χώρα δυστυχώς έγινε πιο πυκνό. Όταν ως βουλευτής τότε είχα την τύχη να εισηγηθώ το νομοσχέδιο με το οποίο επαναλειτούργησε η ΕΡΤ, έκανα λόγο πολλές φορές για ένα «ανοιχτό στοίχημα».
Δυστυχώς το στοίχημα, ακόμα και σήμερα, παραμένει ανοιχτό. Πρέπει όλοι μας να σκεφτούμε αν στον ένα χρόνο από την επαναλειτουργία της ΕΡΤ ενισχύσαμε το δεσμό μας με τη χειμαζόμενη κοινωνία. Εάν ξαναπιάσουμε αυτό το νήμα που ένωσε την κοινωνία με τη δημόσια ραδιοφωνία και τηλεόραση, εάν το προφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού και το ισχυροποιήσουμε, μόνο τότε μπορεί να κερδηθεί το στοίχημα.
Οι «κακιές γλώσσες» λένε ότι ως περιφερειακή σύμβουλος δεν έχετε επιδείξει την ίδια συνέπεια με αυτή που δείξατε ως παρουσιάστρια του δελτίου ειδήσεων της κατειλημμένης ΕΡΤ. Πόσο δύσκολο είναι για ένα πρόσωπο με πανελλήνια αναγνωρισιμότητα να εργαστεί σθεναρά για τα ζητήματα των τοπικών κοινωνιών;
Κατ’ αρχάς η συνέπεια ως αγωνιζόμενης εργαζόμενης της ΕΡΤ από τη μια και ως περιφερειακής συμβούλου – επικεφαλής παράταξης από την άλλη, δεν γίνεται να συγκριθούν ή να «ζυγιστούν», αφού πρόκειται για δυο διαφορετικά ζητήματα. Προσπερνώντας την άστοχη σύγκριση, που -όπως λέτε- κάνουν οι «κακές γλώσσες», θέλω να υπογραμμίσω ότι η παράταξη Βόρειο Αιγαίο – Γόνιμη Γραμμή πριν τις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2014 κατέθεσε ένα αρκετά ολοκληρωμένο προγραμματικό πλαίσιο, το οποίο απαντούσε και στα θεσμικά και στα κεντρικά πολιτικά ζητήματα για το ρόλο της περιφέρειας, αλλά και στα μείζονα τοπικά ζητήματα του Βορείου Αιγαίου. Από την πρώτη μέρα της συμμετοχή μας στο Περιφερειακό Συμβούλιο καταθέτουμε προτάσεις και έχουμε αναλυτικά τοποθετηθεί σε όλα μα όλα τα τρέχοντα ζητήματα. Από τον αγροτικό τομέα, ως τον τουρισμό και το σχεδιασμό των ΕΣΠΑ, από το προσφυγικό ως την Υγεία και την ακτοπλοΐα. Επίσης, έχουμε φέρει στο Περιφερειακό Συμβούλιο με πρωτοβουλία μας πάρα πολλά θέματα. Από την εκποίηση των αεροδρομίων ως την κατάργηση της αναγκαστικότητας που είπα και πιο πριν.
Επιτρέψτε μου, επίσης, να πω ότι και ως βουλευτής ασχολήθηκα με ιδιαίτερη στοχοπροσήλωση με τα ζητήματα του Βορείου Αιγαίου. Ενδεικτικά να θυμίσω το ζήτημα της Υγείας και τη χαρτογράφηση των προβλημάτων που αναλυτικά παραθέσαμε με αντιπροσωπεία του Περιφερειακού Συμβουλίου στον υπουργό Υγείας. Επίσης, έχουμε αναδείξει πολλές φορές την κακή λειτουργία του Περιφερειακού Συμβουλίου, αλλά και την υπαλληλική αντίληψη της περιφερειακής Αρχής. Θα μπορούσα να πω κι άλλα, αλλά σταματώ εδώ. Από την άλλη, όμως, μπαίνω στον πειρασμό να πω ότι και ο τοπικός Τύπος για αντικειμενικούς και υποκειμενικούς λόγους δεν ασχολείται με τα θέματα της περιφέρειες. Επίσης, ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι ούτε καν πρακτικά συνεδριάσεων δεν υπάρχουν για να ανατρέξει κάποιος. Με όλα αυτά δεν θέλω να πω ότι η παράταξή μας έκανε ό,τι μα ό,τι μπορούσε ή ότι τα έκανε όλα με τον καλύτερο τρόπο. Προφανώς οι συνθήκες απαιτούν περισσότερα και κυρίως όσμωση και ουσιαστική συζήτηση με τον κόσμο, κάτι που δεν το έχουμε καταφέρει όσο θα θέλαμε και στόχος μας είναι το επόμενο διάστημα να ανοίξουμε πλατιές συζητήσεις. Τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι «περιπέτειες» του ΣΥΡΙΖΑ αναγκαστικά έχουν τις συνέπειές τους και στην παράταξή μας και είναι προφανές γιατί. Οι διασπάσεις των κομμάτων αφήνουν τα ίχνη τους και στα αυτοδιοικητικά σχήματα. Το σημαντικό, όμως, είναι ότι η παράταξη όχι μόνο είναι παρούσα στο Περιφερειακό Συμβούλιο, αλλά ανοίγει σημαντικά θέματα, παρεμβαίνει και προτείνει με ουσιαστικό τρόπο. Με αυτά τα δεδομένα αν κάποιος μιλά για ασυνέπεια, μάλλον επιδιώκει μετ’ επιτάσεως να επιβεβαιώσει το ρόλο του ως «κακιά γλώσσα».
