«Είμαι η νέα δήμαρχος στα νησιά Λαμπεντούζα και Λινόζα. Εξελέγην το Μάιο και στις 3 του Νοέμβρη μου παραδόθηκαν 21 σωροί ανθρώπων που πνίγηκαν προσπαθώντας να φτάσουν στην Λαμπεντούζα και αυτό για μένα είναι κάτι που απλά δεν το αντέχω. Για την Λαμπεντούσα είναι ένα τεράστιο βάρος από πόνο. Χρειάστηκε να ζητήσουμε την βοήθεια μέσω της Νομαρχίας από άλλους δημάρχους της επαρχίας, προκειμένου να προσφέρουμε μια αξιοπρεπή ταφή για τα τελευταία 11 πτώματα, επειδή η πόλη δεν είχε πια άλλο διαθέσιμο χώρο για την ταφή τους. Θα φτιάξουμε άλλους χώρους ταφής όμως θέλω να απευθύνω σε όλους σας μια ερώτηση: πόσο μεγάλο πρέπει να είναι το νεκροταφείο του νησιού μου;
Δεν μπορώ να καταλάβω πώς μια τέτοια τραγωδία μπορεί να θεωρηθεί φυσιολογική, πως μπορεί κανείς να ξεχάσει στην καθημερινότητα του για παράδειγμα ότι 11 άτομα, μεταξύ των οποίων οκτώ γυναίκες και δύο νεαρά αγόρια ηλικίας 11 και 13 ετών, μπορούν να πεθάνουν όλοι μαζί, όπως έγινε το περασμένο Σάββατο, κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού που υποτίθεται ότι ήταν γι ‘αυτούς η αρχή μιας νέας ζωής. Έχουν σωθεί 76 άνθρωποι μα ήταν συνολικά 115 οι επιβαίνοντες και ο πραγματικός αριθμός των νεκρών είναι πάντα πολύ μεγαλύτερος από τον αριθμό των σωρών που ξεβράζει η θάλασσα.
Είμαι εξοργισμένη από την συνήθεια που φαίνεται να μας έχει μολύνει όλους, είμαι συγκλονισμένη από τη σιωπή της Ευρώπης, η οποία μόλις έλαβε το Νόμπελ Ειρήνης και εν τούτοις σιωπά μπροστά σε μια τραγωδία που έχει απώλειες σε αριθμούς ενός πραγματικού πολέμου.
Είμαι πεπεισμένη όλο και περισσότερο ότι η Ευρωπαϊκή μεταναστευτική πολιτική εξετάζει αυτή την ανθρώπινη απώλεια σαν έναν τρόπο για να μετριάσει τα μεταναστευτικά ρεύματα, αν όχι ακόμη και να τα αποτρέψει.
Αλλά αν για αυτούς τους ανθρώπους το ταξίδι με τις βάρκες εξακολουθεί να είναι η μόνη τους ευκαιρία να ελπίζουν, εγώ πιστεύω ότι ο θάνατός τους στη θάλασσα για την Ευρώπη θα πρέπει να είναι μία αιτία για να αισθανθούμε ντροπή και ατίμωση.
Σε αυτή την θλιβερή σελίδα της ιστορίας που γράφουμε όλοι μας, ο μόνος λόγος για υπερηφάνεια είναι οι άνδρες του ιταλικού κράτους που καθημερινά σώζουν ανθρώπινες ζωές 140 μίλια μακρυά από τη Λαμπεντούσα, και ενώ ήταν μόλις 30 χιλιόμετρα μακριά από το ναυάγιο, όπως συνέβη το περασμένο Σάββατο, ενώ θα έπρεπε να είχαν σωθεί από τα ταχύπλοα σκάφη περιπόλου που η προηγούμενη κυβέρνηση μας χάρισε στον Καντάφι, που όμως αγνόησαν την κραυγή τους για βοήθεια. Αυτά τα περιπολικά σκάφη χρησιμοποιούνται αποτελεσματικά, ωστόσο, για να καταδιώξουν τα αλιευτικά μας ενώ ψαρεύουν έξω από τα χωρικά ύδατα της Λιβύης.
Ο καθένας πρέπει να ξέρει ότι το νησί της Λαμπεντούζα με τους κατοίκους της και τις δυνάμεις της που είναι επιφορτισμένες για τη διάσωση και την υποδοχή, είναι που δίνει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια σ αυτούς τους ανθρώπους, που δίνει αξιοπρέπεια στη χώρα μας και την Ευρώπη ολόκληρη. Αν λοιπόν αυτοί οι νεκροί είναι μονάχα δικοί μας, τότε λοιπόν εγώ θα παραλάβω τα συλλυπητήρια τηλεγραφήματα για κάθε έναν νεκρό που μου παραδίδεται. Σα να ήταν το δέρμα του λευκό, σα να ήταν ένα παιδί δικό μας που πνίγηκε ενώ ήταν σε διακοπές«.
Giusi Nicolini, δήμαρχος της Λαμπεντούσα και Λινόζα
Διαβάστε το άρθρο ολόκληρο εδώ. Μετάφραση: Νατάσα Στραχίνη