του Δημήτρη Τσούχλη
Η τελευταία είδηση για αρσενικό στην ευρύτερη περιοχή των Καμποχώρων προστίθεται σε αυτές των τελευταίων ετών για υδράργυρο και χλωριόντα στην υδατολεκάνη Κορακάρη και νιτρικά σε πηγάδια του Κάμπου. Οι συγκεντρώσεις των άκρως επικίνδυνων στοιχείων αυτών είναι ακόμα και πολλαπλάσιες από τα όρια ασφαλείας για πόσιμο νερό.
Από πού μπορεί κανείς να ξεκινήσει? Μήπως τα έργα συλλογής των επιφανειακών νερών της τελευταίας 15ετίας έδωσαν κάποια λύση?
Θυμάμαι ότι τα τρία μεγάλα φράγματα (Σαραπιό, Κόρης Γεφύρι, Κατράρης) παραμένουν ημιτελή αν και χρηματοδοτήθηκαν με περίπου 60 εκατομμύρια ευρώ και τα οποία θα μπορούσαν να συγκεντρώσουν έως και 6 εκατομμύρια κυβικά μέτρα νερού.
Τα ανασχετικά & λιμνοδεξαμενές (περίπου 15 έργα), θεωρητικά θα μπορούσαν να συγκεντρώσουν ακόμη 1,5 εκατομμύρια κυβικά.
Ωστόσο, από όλα αυτά, ζήτημα να συγκεντρώνονται και να διατίθενται για χρήση 0,8 εκ κυβικά δλδ από τα 7,5 εκ κυβικά το ποσοστό δεν υπερβαίνει το 10,5% !!. Από αυτό και μόνο προκύπτει μείζον θέμα ευθυνών.
Σκέφτομαι και πάλι, πως φθάσαμε να έχουμε τόσο κακής ποιότητας νερό? Η συζήτηση μεγάλη και ξεκινά πριν από τουλάχιστον 50 χρόνια. Ας θυμηθούμε τρεις κύριους σταθμούς κακής χρήσης η οποία συνεχίζει και σήμερα.
Δεκαετία του εξήντα: Μεγάλος αριθμός γεωτρήσεων (κυρίως αρδευτικών) στα Καμπόχωρα και την ευρύτερη περιοχή της υδατολεκάνης του Κορακάρη.
Δεκαετία του ογδόντα: Το 1981 τονίζεται ξεκάθαρα και χωρίς περιστροφές (μελέτη Παρασχούδη) ότι η κατάσταση στην υδατολεκάνη Κορακάρη είναι σε οριακό σημείο. Η επισήμανση αυτή δεν λαμβάνεται υπόψη αλλά αντίθετα συνεχίζεται η ανεξέλεγκτη άντληση νερού και η διάνοιξη νέων γεωτρήσεων σε αυτήν. Το 1989 η μεγάλη ανομβρία εκμηδενίζει τον ρυθμό αναπλήρωσης ανατρέποντας πλήρως προς το χειρότερο τα ποιοτικά στοιχεία του νερού, ενώ συνεχίζεται η ανεξέλεγκτη άντληση.
Δεκαετία του 2000. Αν και συζητάμε πλέον για την εμφάνιση υδραργύρου δεν ανατρέπεται η κυρίαρχη αντίληψη κάλυψης της ζήτησης με κάθε κόστος και με οποιαδήποτε ποιότητα.
Έτσι σήμερα στηριζόμαστε:
Στις αφαλατώσεις για να καλυφθούν ποσότητες και να μειωθούν τα χλωριόντα (ακριβή λύση και βέβαια αδρά επιδοτούμενη και όταν σταματήσουν οι επιδοτήσεις το κόστος θα εκτοξευθεί)
Στα εμφιαλωμένα νερά, αμφίβολης ποιότητας με μεγάλη περιβαλλοντική επιβάρυνση (πλαστικά που πετιούνται). Με πρόχειρους υπολογισμούς πετάμε στη Χίο στις χωματερές 10.800.000 πλαστικά μπουκάλια δλδ αν τα βάζαμε στη σειρά θα καλύπταμε απόσταση 3600 χιλιομέτρων δλδ 80 φορές την απόσταση Χίου- Βολισσός. Χωρίς να υπολογίσουμε το κόστος αγοράς για την τσέπη όλων μας.
Στις πηγές. Όπως στις παλιές εποχές ο κόσμος πηγαίνει στις πηγές και παίρνει νερό με πλαστικά δοχεία με ερωτήματα για την ποιότητα και την ασφάλεια του.
Μετά σκέφτομαι τι γνωρίζουμε για την ποιότητα του νερού? Ελάχιστα. Γιατί? Το ξέρουμε όλοι, η ΔΕΥΑΧ δεν κάνει συστηματικές αναλύσεις ποιότητας του νερού όπως οφείλει και βέβαια για να μην «ανησυχήσει» τους πολίτες πάντα υποβαθμίζει το θέμα όταν ξεφεύγουν κάποια στοιχεία προς τα έξω. Τι υποκρισία! όταν όλοι πλέον ξέρουμε ότι το νερό είναι ακατάλληλο για ύδρευση (αλλά το πληρώνουμε ως τέτοιο) και επικίνδυνο για την υγεία.
Ας θυμηθούμε ξανά ότι το νερό είναι δημόσιο αγαθό, ας θυμηθούμε ότι το νερό είναι πηγή ζωής και αναντικατάστατο, ας θυμηθούμε την εξοικονόμηση του νερού, ας θυμηθούμε ότι είμαστε ένα μεγάλο νησί για να έχουμε τέτοιας ποιότητας νερό και κρίση διαθέσιμων ποσοτήτων. Ας θυμηθούμε ότι η κακή ποιότητα νερού έχει συνέπειες στα οικιακά δίκτυα, στα δίκτυα της ΔΕΥΑΧ, στο έδαφος, στις καλλιέργειες και στην υγεία όλων μας (ποιος αποσυνδέει τις καρκινογενέσεις από την ποιότητα του νερού). Ας θυμηθούμε ότι πληρώνουμε πολλά και βέβαια η ΔΕΥΑΧ συγκεντρώνει μεγάλα ποσά για να μας προσφέρει επικίνδυνο νερό. Ας θυμηθούμε ότι δεν έχει σχέδιο διαχείρισης το οποίο να δίνει κάποια λύση.
Μήπως τέλος όταν σκεφτόμαστε το νερό να θυμηθούμε και ποιοι το διαχειρίζονται και να κάνουμε κάτι για αυτό ζητώντας πίσω τα δικαιώματα μας ξεκινώντας από το αυτονόητο.
Να ενημερώσει υπεύθυνα για τα στοιχεία της ποιότητας του νερού και των αναλύσεων που έχει κάνει η ΔΕΥΑΧ για το σύνολο της Χίου για το τρέχον έτος σε βαρέα μέταλλα, νιτρικά & ιχνοστοιχεία.
Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα να αλλάξει αν δεν κινητοποιηθούμε.
