γράφει ο Κώστας Ζαφείρης
Ξεκάθαρα και από την αρχή. Αγαπάω τα ταχυδρομεία και τους ταχυδρόμους! Μου έχουν προσφέρει πολλά παραπάνω από όσα θα μπορούσα ποτέ να ανταποδώσω στη ζωή μου. Γράμματα του πατέρα. Χριστουγεννιάτικες ευχές κάτω από το δέντρο. Κάρτες φίλων. Καρτ Ποστάλ. Μεγάλες ερωτικές αλληλογραφίες. Αλληλογραφίες του χαβαλέ για βιβλία, σινεμά, λογοτεχνία. Εσώκλειστες κασέτες με μουσική από την πατρίδα. Φωτογραφίες. Ποστ ρεστάντ τις μέρες της μεγάλης μοναξιάς και φτώχειας.
Δεν θα ξεχάσω την ένταση, όταν στην Via Porretana και στην Andrea Costa στη Μπολόνια, στη Γ. Ανδρούτσου στο Κουκάκι, στη Σπηλαδίων στον Κάμπο, έβλεπα στο γραμματοκιβώτιο φουσκωμένο φάκελο με τ’ όνομά μου. Υπήρχε μια σχεδόν ερωτική λαχτάρα, μέχρι να πάρεις το γράμμα στα χέρια σου, να το ανοίξεις με την ησυχία σου και να το απολαύσεις. Αλλά κι αντίστροφα: όταν έστελνα το γράμμα, ανεξάρτητα από περιεχόμενο. Όταν με μια υλική χειρωνακτική πράξη έριχνες τον βαρύ στολισμένο με γραμματόσημα χειρόγραφη διεύθυνση στο γραμματοκιβώτιο. Σαν να του έλεγες «καλό ταξίδι» σαν να του έλεγες «καλές ειδήσεις».
Αγαπάω τα ταχυδρομεία και τους ταχυδρόμους! Τον κύριο Λουκά, το Γρηγόρη, το Λευτέρη. Όσους μας χτυπούσαν στην πόρτα αφήνοντας τα καλά και τα κακά μαντάτα (τα δεύτερα σχεδόν πάντα λογαριασμοί). Είναι σίγουρο ότι η επικοινωνία μας έχει αλλάξει. Είναι ψηφιακή, είναι γρήγορη, είμαι αλλιώτικη. Αλλά ένα γαμημένο βιβλίο πώς να στο στείλω αν όχι σε κλειστό φάκελο στολισμένο με γραμματόσημα;
Γι’ αυτό είμαι οργισμένος! Αυτές τις μέρες στέλνω το καινούργιο βιβλίο μου σε φίλους και φίλες σ’ όλη την Ελλάδα. Τρομαχτικές καθυστερήσεις. Εκεί που ήθελε μια άντε δυο μέρες εργάσιμες να πάει χτυπάει στην καλύτερη δεκαήμερα. Κι αντίστροφα Αθήνα (Σύνταγμα – Χίος) άλλες δέκα ημέρες. Έχω διαβάσει στον τοπικό τύπο από τον κ. Σαράντο Πιτσιλαδή ακόμα πιο ακραίο: Θεσσαλονίκη – Χίος 22 μέρες (κι ήταν και προσκλητήριο γάμου, μάλλον για βάφτιση θα ήρθε! ).
Τι συμβαίνει; Τα Ελληνικά Ταχυδρομεία έχουν αποψιλωθεί από προσωπικό. Ταχυδρομικά Γραφεία έχουν κλείσει. Διανομέας στην ημιαστική περιοχή μας περνάει μια φορά τη βδομάδα. Οι εργαζόμενοι σε εξουθενωτικές βάρδιες. Έχουν απαξιωθεί. Με απώτερο σκοπό, έτσι απαξιωμένα, να ξεπουληθούν μπιρ παρά σε καμιά ξένη εταιρεία. Με θαλασσοδάνεια, με επιδοτήσεις, με ελαστική εργασία. Έτσι όπως ωραία κανοναρχεί το ΔΝΤ συμφωνεί και η ΕΕ και πλειοδοτεί η αριστερή (μην πω τίποτα τώρα!) κυβέρνηση μας. Δεν τα λέω από μόνος μου. Μου τα είπαν αγαπημένοι φίλοι από τα παλιά, που εργάζονται χρόνια και χρόνια στο ταχυδρομείο.
Λέει μια παλιά ρήση από τον 19ο αιώνα ότι έχεις Κράτος όταν 1. Έχεις νόμισμα (δεν έχουμε) 2. Έχεις στρατό (χα! Του ΝΑΤΟ είναι!) κι έχεις και 3. Ταχυδρομείο και γραμματόσημο. Σκεφτείτε το «3».
