Αρκεί να αφεθεί κανείς στη γλύκα της εξερεύνησης και της αναζήτησης και τότε το ταξίδι είναι πραγματικό
Τι κάνει μια Χιώτισσα στην Ακτή του Ελεφαντοστού;
Εργάζεται στο πρόγραμμα αφοπλισμού και αποστρατικοποίησης στην Ειρηνευτική Αποστολή του ΟΗΕ. Βρίσκομαι στην Αφρική από το 2010, πρώτα Burundi, έπειτα Nigeria.
Στον καιρό της κρίσης, ποια είναι τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένας expatriate;
Κλείνω 9 χρόνια που ζω στο εξωτερικό και από τότε που η κρίση πήρε σάρκα και οστά, δεν είμαι στην Ελλάδα να τη βιώνω. Ενημερώνομαι μέσω διαδικτύου για τα τεκταινόμενα και πάλι όμως αισθάνομαι ότι βρίσκομαι αντιμέτωπη με καταστάσεις που δεν είμαι σε θέση να συνδράμω και δυστυχώς μπορώ μόνο να παρατηρώ εκ του μακρόθεν. Κρίση ή μη, η αλήθεια είναι πως η επιστροφή στο νόστιμον ήμαρ, σε κάνει να αισθάνεσαι πως παίρνεις δύναμη και δεν βλέπεις τόσο τα άσχημα, ή κάνεις πως δεν τα βλέπεις, μιας και τόσο σου λείπει… Με ενοχλεί το ότι εδώ που βρίσκομαι τώρα δεν έχω γύρω μου άλλους Έλληνες να αναλύσουμε -όχι τόσο τα αίτια της κρίσης, για τα οποία κυρίως από περιέργεια σε ρωτούν όλοι οι ξένοι-αλλά το πως θα βγει ο κόσμος από αυτό το αδιέξοδο.
Πιστεύεις ότι στην Ελλάδα αντιμετωπίζουμε πλέον και ανθρωπιστική κρίση;
Εξαρτάται πως το βλέπει κανείς. Ανθρωπιστική κρίση σίγουρα όχι. Αν μιλάς για το προσφυγικό-μεταναστευτικό, χωρίς να ζω εκεί, νομίζω πως ότι πάσχουμε από κρίση ανθρωπισμού. Λείπουν οι άνθρωποι, με την έννοια του ανθρώπου-συνανθρώπου, της γενικότερης αλληλεγγύης.
Σκέφτεσαι ότι θα μπορούσες να γυρίσεις κάποια στιγμή στη Χίο;
Είναι στο πρόγραμμα. Από καιρό σκέφτομαι πως πρέπει να φροντίσω τη ρίζα μου την απότιστη…θα μου άρεσε να περάσω σύντομα κάποιους χειμώνες στο νησί, να νιώσω την αρμύρα της Χίου, και την αρχοντιά της.
Τι είναι αυτό που αγαπάς περισσότερο και τι είναι αυτό που σε ενοχλεί περισσότερο στη Χίο;
Η ιδιαιτερότητα της ντοπιολαλιάς της, η ‘λωλάδα’ των Βολισσιανών, η Χίος μέσα από της θύμησες του Αβδελιώδη με το νοσταλγικό της τότε. Η ερήμωση των χωριών του τόπου, ιδιαίτερα στα βορειόχωρα. Οι εικόνες εγκατάλειψης τόπων που κάποτε έσφυζαν από ζωή. Οι νέοι δεν επιστρέφουμε εύκολα στα πατρογονικά πλέον, αφήνοντας τα σπίτια να βουλήσουν όπως έλεγε κι η γιαγιά μου.
Πως θα περιέγραφες τη Χίο της παιδικής σου ηλικίας;
Βολισσός και Λημνιά, καλοκαίρι μέσα από μυρωδιές και αμύγδαλα στις χούφτες. Η γιαγιά μου η Λεμονιά μας μάζευε όλα τα εγγόνια μαζί κάτω από την κληματαριά… και τα βράδια κοιμόμασταν έξω στην αυλή… Μια φορά με τον αδερφό μου παγιδέψαμε τζιτζίκους στο κονσερβοκούτι και τους ταΐσαμε ζάχαρη έτσι για να τους ακούσουμε και να τους περιεργαστούμε… Πανηγύρι Αγίας Μαρκέλλας…με χρυσή κλωστή και κόκκινη κορδέλα.
Πατρίδα μου είναι εκεί…
… που μου λείπει πιο πολύ.
Έχεις ταξιδέψει σε πολλές χώρες και έχεις γνωρίσει πολλούς ανθρώπους, υπάρχει κάποιο μάθημα ζωής που θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας;
Τίποτα δεν είναι δεδομένο, σε κάθε χώρα κάτι μαθαίνεις εξολοκλήρου από την αρχή. Αυτό όμως που μένει είναι το χαμόγελο και η αίσθηση ανθρωπιάς που όποια γλώσσα κι αν μιλάει κανείς, όταν τη μοιραζόμαστε, είναι μαγική. Έχει συμβεί σε κάθε χώρα που έχω ταξιδέψει να με βοηθήσουν άνθρωποι. Μόλις αντιληφθείς λοιπόν ότι από ανιδιοτέλεια και ανθρωπιά κάποιος σε βγάζει από τη δύσκολη/επικίνδυνη θέση τότε εκτιμάς πολλά πράγματα. Δυστυχώς ή ευτυχώς, έχουμε όλοι μας ένα δέος και μια καχυποψία ταυτόχρονα όταν πρωτοεπισκεπτόμαστε ένα μέρος. Αρκεί να αφεθεί κανείς στη γλύκα της εξερεύνησης και της αναζήτησης και τότε το ταξίδι είναι πραγματικό.
