γράφει η Ερμιόνη Φρεζούλη
Την περασμένη βδομάδα ανακοινώθηκε ότι το κράτος του Ισραήλ θα παράσχει βοήθεια «στους Έλληνες των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου που διεξάγουν έναν θαρραλέο αγώνα για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, της εισροής προσφύγων και της απώλειας εισοδήματος τα τελευταία χρόνια». Πιο συγκεκριμένα, «εξοπλισμός τελευταίας τεχνολογίας θα δοθεί στο Γενικό Νοσοκομείο Χίου και στο Περιφερειακό Ιατρικό Κέντρο Πυργίου». Η δωρεά είναι μια πρωτοβουλία του Υπουργείου Εξωτερικών του Ισραήλ, κατόπιν εισήγησης της πρεσβείας του Ισραήλ στην Ελλάδα, και ονομάζεται «βοηθώντας τους φίλους που βοηθούν». Το ποσό μάλιστα προέρχεται από τον προϋπολογισμό για τον εορτασμό της «Ημέρας της Ανεξαρτησίας του Ισραήλ».
Μικρή λεπτομέρεια: η ημέρα ανεξαρτησίας του Ισραήλ, η 14η Μαΐου, είναι η Νάκμπα, η καταστροφή δηλαδή της Παλαιστίνης. Εκείνη την ημέρα, το 1948, δημιουργήθηκε το κράτος του Ισραήλ στα εδάφη όπου κατοικούσαν οι Παλαιστίνιοι. Για τους Παλαιστίνιους είναι η αποφράδα ημέρα. Η αρχή μιας κατοχής που κρατάει σχεδόν 70 χρόνια. Η αρχή του κράτους του Απαρτχάιντ, που υφίσταται μέχρι σήμερα, αφού του κάνουν πλάτες η Δύση, οι ευρωπαίοι και οι αμερικανοί σύμμαχοί τους. Μιας και ο ρόλος του δεν είναι απλός: είναι ο «μπάτσος της Δύσης στη Μέση Ανατολή».
Θα μου πεις, δεν είναι ευγενική η χειρονομία του κράτους του Ισραήλ; Δεν έχουμε ανάγκη υποστήριξης, αφού λόγω κρίσης και μνημονίων οι υπηρεσίες υγείας έχουν καταντήσει πολυτέλεια για λίγους;
Και ναι και όχι. Όχι θα έλεγα μάλλον. Γιατί τα χρήματα αυτά προέρχονται από ένα κράτος που δολοφονεί αμάχους και δημιουργεί πρόσφυγες (ξέρετε, αυτούς που δεν θέλουμε εμείς). Γιατί τα χρήματα αυτά είναι προϊόν μιας απάνθρωπης κατοχής, ενός καθεστώτος Απαρτχάιντ, όπου η ανθρώπινη ζωή δεν έχει την ίδια αξία (έχουν γραφτεί πολλές μελέτες για τα οικονομικά της κατοχής και πόσο συμφέρει το κράτος του Ισραήλ αυτή η κατάσταση). Γιατί υπάρχει μια μεγαλειώδης εκστρατεία μποϊκοτάζ (εμπορικού, ακαδημαϊκού, πολιτιστικού, κ.λπ.) απέναντι σε αυτό το κράτος.
Τη δεκαετία του 2000, όταν στην Παλαιστίνη έλεγες ότι ήσουν από την Ελλάδα, οι Παλαιστίνιοι/ες σε αγκάλιαζαν και είχαν τα καλύτερα λόγια να πουν. Μας θεωρούσαν συμμάχους. Από τότε που κυριάρχησε στην εξωτερική μας πολιτική το «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου», για να θυμηθούμε την γκανγκστερική επέμβαση των Ισραηλινών στα πλοία του Στόλου της Ελευθερίας με τραγικό απολογισμό 9 Τούρκους πολίτες νεκρούς, η Ελλάδα φιγουράρει ως σύμμαχος και φίλος του Ισραήλ. Ύστερα ήρθαν και τα πετρέλαια και οι ΑΟΖ και … το γλυκό έδεσε.
Και η «αριστερή» μας κυβέρνηση συνεχίζει την ίδια πολιτική. Γιατί η μνήμη είναι κοντή και οι κ.κ. Μπαλαούρας, Κουράκης, Δούρου και άλλοι ξέχασαν τις αποστολές που συμμετείχαν στην Παλαιστίνη για το δίκαιο αγώνα του Παλαιστινιακού λαού για τον οποίο αγωνίζονταν τότε.
