Προφανώς ‘Μένουμε Ευρώπη’

γράφει ο Τέλης Τύμπας

Μένουμε Ευρώπη, δηλαδή διεκδικούμε, καταρχήν, τα ελάχιστα που συγκροτούν την ελκυστική της διάσταση: μια κοινωνία με τα εργασιακά, ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα των συνδικαλισμένων Γερμανών, μια κοινωνία στην οποία τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία, των γυναικών, των προσφύγων και των ομοφυλόφιλων θα εξασφαλίζονται τουλάχιστον όπως στη Σουηδία, μια κοινωνία στην οποία το δικαίωμα στα ποδήλατα, στα αστικά και υπεραστικά μέσα σταθερής τροχιάς και σε ότι πιο πράσινο-οικολογικό ξεκινάει με αυτό που έχει κατοχυρωθεί στη Δανία. Προφανώς υπάρχει και η Ευρώπη των κολαστηρίων, από τα βιομηχανικά εργοστάσια των διαφόρων Μάντσεστερ του δεκάτου ενάτου αιώνα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης τύπου Άουσβιτς του εικοστού. Η νεοφιλελεύθερα ανελεύθερη Ευρώπη-φρούριο του εικοστού πρώτου αιώνα, των χωρίς προηγούμενο ταξικών ανισοτήτων και της δραματικής περιβαλλοντικής κρίσης, η Ευρώπη που πρώτα σε βομβαρδίζει στη χώρα σου και μετά σε αφήνει να πνιγείς στα σύνορά της, η Ευρώπη των μνημονίων ενός καπιταλισμού που απειλεί να κάνει την παγκόσμια κοινωνία και τη φύση παρανάλωμα για να προχωρά στη διευρυμένη αναπαραγωγή του.

Την Κυριακή ψηφίζουμε για να μπορούμε να διεκδικήσουμε τη μόνη Ευρώπη που έχει νόημα να μας ενδιαφέρει, την ανοιχτή Ευρώπη. Την Ευρώπη που επιλέγει για παρελθόν της τον ουμανισμό του Ομήρου και του Δάντη. Την Ευρώπη της κριτικής χωρίς όρια, δηλαδή την Ευρώπη του Θερβάντες και του Στερν, του Σταντάλ και του Φλωμπέρ, του Σελίν και του Κάφκα, του Πούσκιν και του Ντοστογιέφσκι. Την Ευρώπη της χειραφέτησης και της ανακούφισης από τη συλλογική και ατομική καταπίεση, την Ευρώπη του Μαρξ και του Φρόυντ. Δηλαδή την Ευρώπη της σύγκρουσης με τον οικονομισμό και την τεχνοκρατία.

Την Κυριακή δεν επιλέγουμε ναι ή όχι σε μια δεδομένη Ευρώπη. Την Κυριακή επιλέγουμε την Ευρώπη που θέλουμε. Την Ευρώπη στην οποία θα έχει νόημα να μένουμε. Κι αυτή δεν είναι η Ευρώπη του εκβιασμού των ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ. Είναι η Ευρώπη του ΟΧΙ στην πρότασή τους.