Μια ζωγραφιά κρύβει χίγιες λέξεις, ελέγανε οι παγιοί… Κι άμα δίνεις σ’ ένα παιδάκι χώρο και μπογιές θα σου κάμει στο χαρτί ο,τι κρύβει η ψυχούλα του, πόνο και φόβο, χαρά κι ελπίδα… Απλοχωριά μόνο θε κι ασφάλεια… στο δωμάτιο, στο σχολείο, καταής στο χώμα…
Και καταής στο χώμα εμαζευτήκανε τα προσφυγόπουλα να ζωγραφίσουνε και να χαρούνε. Και ο χώρος του Μερσινιδιού, από χωματερή ανθρώπων ζωντανών, εγίνηκενε παιδότοπος… όχι σαν εκείνους που πλερώνεις φράγκα για να μπεις… από τους άλλους που δίνεις αγάπη και χαρά, τσάμπα πράμα άμα τα ’χεις… Και που δε μιλείς τη γλώσσα τως κι ευτά τη δική σου, εν έχει καμιά σημασία γιατί ε χρειάζεται… η αγάπη κι η συμπόνια μιλά τις γλώσσες όλου του κόσμου, χωρίς φροντιστήρια, εξετάσεις και λόουερ… Και τα παιδιά το νιώσανε ετούτο το συναίστημα, γιατί είναι παιδιά, που πασαλειφτήκανε με μπογιές, γελάσανε και τραγουδήσανε, που μοιράσανε μ’ απλοχεριά γέλια, φιλιά και χαρά, που μας εδώκανε μαθήματα ζωής…
Κι οι γονιοί εκειδά, πλάι τως κι από πάνω τους, να τα κρατούνε αγκαλιά, να τα προσέχουν, να χαιρούντενε με τη χαρά τους… Και σκέβομαι πως ετούτες οι αγκαλιές, οι σφιχτές, κρατούνε μήνες.. από την ώρα που δίπλα τως σκάγανε οι μπόμπες και οι σφαίρες… αγκαλιές που συνεχιστήκανε στο δύσκολο δρόμο για τη θάλασσα, αγκαλιές που μπήκαν σε βάρκες φουσκωτές, βγήκαν σε στεριά…
Κι ακόμα κανείς εν ηξέρει το ταξίδι τως… Καλό δρόμο αθρώποι…
