γράφει ο Σιδερής Τσούρος
Το τέλος της Μεταπολίτευσης έχει περιγραφεί και αναλυθεί από πολλούς, χρόνια τώρα, δεκαετίες, από την εποχή του εκσυχρονισμού και του Σιμήτη, ως την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ και την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ.
Και όμως, καθώς φαίνεται η Μεταπολίτευση, όπως ορίζεται τουλάχιστον μεταδικτατορικά, δεν έχει τελειώσει, αφού ο κύκλος της συνεχίζεται, αγκαλιά με την παρατεταμένη παρακμή της.
Όσοι περίμεναν το καινούργιο και τη χαραυγή μιας νέας πολιτικής εποχής, μάλλον απογοητεύτηκαν τον τελευταίο χρόνο, αφού το πολιτικό προσωπικό που έχει αναδειχθεί όχι μόνο δεν χάραξε τομές στην κοινωνία, αλλά αντιθέτως επέτεινε τα αδιέξοδα του συστήματος και συνεχίζει ακάθεκτο στο ίδιο μοτίβο, προσποιούμενο ότι δεν βλέπει τα αδιέξοδα που πλησιάζουν.
Και δεν μιλάμε μόνο για την οικονομία, όπου εκεί οι οπαδοί της κυβέρνησης μπορούν να προβάλουν υποκειμενικές ή κάποιες αντικειμενικές δυσκολίες. Η παρακμή και η σήψη απλώνονται με ταχύτατους ρυθμούς σε όλο το σώμα της πολιτειακής υπόστασης, σαν ανεξέλεγκτος μεταστατικός καρκίνος!
Από τη Δικαιοσύνη, μέχρι τον έλεγχο των μέσων ενημέρωσης, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, τον εναγκαλισμό ή την ανοχή των πιο αντιδραστικών εκκλησιαστικών κύκλων, ως την υιοθέτηση απάνθρωπων χώρων φιλοξενίας για τους πρόσφυγες, η γεύση πικρή. Αλλά και τα εθνικά θέματα δεν πάνε πίσω! Αποδοχή των γκρίζων ζωνών στο Αιγαίο και αυτοσχεδιασμοί στις σχέσεις με την Τουρκία, σφιχτός εναγκαλισμός με το Ισραήλ, εγκατάλειψη κάθε εναλλακτικής ενεργειακής πολιτικής, αποδοχή ενός αμφισβητούμενου ρόλου του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο. Δεν το λες και θετικό απολογισμό όλο αυτό.
Και τέλος το πολιτικό προσωπικό. Τι να αναφέρει κανείς για αυτούς που μας κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια, αλλά και για εκείνους που τώρα νέμονται την εξουσία; Στείρος κομματισμός, τραγικές ανεπάρκειες, η μέχρι πρότινος μετριοκρατία αποτελεί νοσταλγική ανάμνηση μπροστά στο απόλυτο τίποτα που αντιπροσωπεύουν οι σημερινοί κρατούντες.
Ίσως νομοτελειακά και ιστορικά να είναι απαραίτητο να εκφυλιστεί ολόκληρο το πολιτικό προσωπικό της μεταπολίτευσης προκειμένου να αναδειχθούν νέες πολιτικές δυνάμεις. Για να ξεπηδήσουν με ορμή κινήματα που θα προτάσσουν τις αξίες του ανθρωπισμού και της κοινωνικής ισότητας. Η αλληλεγγύη στους πάσχοντες και στους αδύναμους, όπως έχει καταγραφεί τους τελευταίους μήνες είναι μια ελπιδοφόρα αρχή!
